sneeuw en pret

Hallo iedereen

het spijt me van de lange pauze die is gevallen, hoewel er ondertussen drukke dagen voorbij zijn gegaan, met als belangrijkste natuurlijk die in Amerika!
Ik vond het een beetje spijtig dat ik de feestdagen niet in België kon doorbrengen maar een mens kan maar op een plaats tegelijk zijn, nietwaar. Ik zal er alles aan doen om volgend jaar wel van de partij te zijn.

De reis naar Amerika is in het algemeen heel goed meegevallen, behalve de reis ernaartoe zelf. Op de dag dat we naar ginds gingen, woedde in onze overstap-luchthaven Vancouver (Canada) de ergste sneeuwstorm in 20 jaar zodat alle vluchten waren afgelast. We kwamen toe op 22 december, maar de snelste volgende vlucht zo op de 24ste vertrekken, en dan waren we nog niet op bestemming want dan hadden we nog een vlucht van een uurtje voor de boeg. Aan de informatiebalie werd mij verteld dat er ook geen bussen of treinen reden vanwege de sneeuwoverlast. De enige onmiddellijke, 'snelle' mogelijkheid was een auto.

Yumiko (Nao's moeder) en ik hebben drie uur rondgelopen op de luchthaven om een lift te krijgen (wat een keer op een haar na was gelukt) en naar de autoverhuurbedrijven. Die laatste waren natuurlijk al overbezet en overal stonden bordjes met 'geen enkele reis'. We waren alletwee wel wat vermoeid na de drukke reisdag maar hebben dapper heen en weer gelopen met ons bagagekarretje en al. Toen ik na een paar uur toch nog eens de ronde van de auto verhuurbedrijven deed, was er een verkoper van AVIS die blijkbaar medelijden had gekregen (of had gezien dat we er wel wat geld voor over hadden) en die ons toch een auto verhuurde! Het was een Chevrolet met lederen bekleding langs binnen en plaats genoeg om uw benen languit te strekken. Wat een luxe haha. (en nog niet eens zo duur alles in beschouwing genomen)

Wij rond een uur of 5 in de namiddag op weg over spekgladde wegen (we hadden wel sneeuwbanden)...Yumiko en ik wisselden af met rijden. We werden aan de grens tussen Canada en Amerika een uur in de lijn gezet om na een kort gesprek en vingerafdruk print terug op weg te mogen. Het werd al snel donker en we waren alletwee moe zodat we om een uur of 8 's avonds zijn gestopt met rijden. De wegen waren op dat moment nat maar niet bevroren, maar hoe dan ook waren er geen straatlampen en in het donker rijden als je moe bent, vonden we allebei toch niet zo'n goed idee. Een motelletje langs de weg bood uitkomst en de volgende morgen om 6u op om om 8u terug aan het rollen te zijn.

De hele dag gereden. We moesten die middag in Portland geraken want onze auto was voor een dag gehuurd. We zijn er geraakt. Daar aangekomen was het maar goed dat ik de avond tevoren op internet een reservatie had gemaakt voor een auto voor het vervolg van de reis, want ook daar stonden bordjes met 'geen enkele reis'. In Portland was er namelijk geweldige sneeuwoverlast en bevroren wegdek en geannuleerde vluchten alom. Was echt opgelucht voor mijn eigen voorzienigheid.
De namiddag, het stuk van Portland naar onze bestemming Springfield was een nachtmerrie. Het verkeer ging stapvoets voort en een keer hebben we drie uur gewoon stilgestaan. Motor af en wat rusten, maar niet slapen want moest de file in het oog houden... Rond 8 uur 's avonds waren we 50 kilometer ver van Portland. En daarbovenop was de batterij van de gehuurde GPS op en bleek de sigarettenbrander aansluiting van de auto kapot, dus geen GPS. (dat was uiteindelijk nog niet zo erg, met behulp van telefoontje naar Nao bleek route niet zo moeilijk). We zijn van de baan gemoeten voor dat telefoontje en het duurde een uur om enkel terug op de snelweg te geraken.
Gelukkig ging het vanaf 9 uur terug beter, minder verkeer en minder bevroren wegdek, zodat we wat snelheid konden maken en wat meer op ons gemak zaten. We hadden besloten om de marathon tot het einde uit te rijden en niet weer ergens te overnachten. Uiteindelijk zijn we om 1u30 's morgens in Springfield aangekomen. Dat was me een reis. Achteraf opgezocht en het was ongeveer 700 kilometer van Vancouver tot Springfield.

Het verblijf zelf was, zoals uit de foto's mag blijken, afgewisseld en leuk, hoewel niet zo ontspannend als ik had gehoopt. Het rijden had me ook wat meer uitgeput dan ik dacht, want de eerste dagen was ik moe en (zie je op de foto's) waren mijn oogjes echt maar klein.
We zijn de volgende dag naar Portland vertrokken voor drie dagen met de trein die gelukkig al terug reed. Daar naar een basketbal wedstrijd gaan kijken, wat geshopt (het waren overal koopjes), met een vriend van Nao uit Waseda een museum bezocht en vooral lekker gegeten. Ik was een beetje verrast: er zijn overal wel veel fastfood ketens en er zijn ook veel dikke mensen, zoals het stereotype beeld zegt, maar je kan goed eten voor minder geld dan in Europa. (Japan is ook goedkoper op restaurant.)
We hebben Kerst gevierd met de familie van Nao's hostouders (een stuk of 40 man), en Nieuwjaar bij de hostfamilie thuis op het gemakje. Daartussen ook nog een dagtrip naar de kust om zeeleeuwen te zien en een aquarium te bezoeken. Een dag gaan bowlen en een dag gaan shoppen. En zo waren twee weken snel voorbij.

Ook de terugweg liep niet zonder problemen. We hadden opnieuw twee overstappen, en door vertraging van een van de vliegtuigen hebben we onze langste vlucht van Seattle naar Tokyo gemist. Er was maar een per dag dus we moesten een dag wachten. De luchtvaartmaatschappij heeft onze overnachting wel betaald. En Nao's moeder en ik zijn nog eens lekker gaan eten... (wat moet een mens anders doen he)

Uit Tokyo nog een keer twee uur de trein op en dan bij Nao thuis tot zondag, 10 januari. De volgende maandag was een feestdag, die ik heb gespendeerd aan uitpakken en wassen en inkopen doen en uitrusten.

Dat is ondertussen ook al drie weken geleden. Ik ben ondertussen al terug in mijn gewone ritme en de tijd gaat goed voorbij. Ik ben nu op het internet aan het zoeken voor een job in April, in Tokyo. Lesgeven is qua loon en werktijden wel goed hier in Japan, maar het is niet echt een uitdaging en ik wil toch iets meer. Maar wie weet, in de huidige economische crisis, ik sluit niks uit. Elke dag zijn er hier berichten van zoveel mensen zonder werk en de laatstejaarsstudenten wiens contracten worden verbroken (hier bestaat een systeem dat je al een contract sluit met een bedrijf voor je afstudeert)... Allemaal redelijk verontrustend, maar ik doe wat ik kan.

Dat is het dan. Tot mails!