o ja, mijn nieuw adres is:
Tine Van Broeck
〒321-2336
Tochigiken, Nikkoshi
Otorozawa 639 banchi 3
TM soleil 101
mijn gsm-contactgegevens blijven dezelfde. yoroshiku!
dinsdag 26 augustus 2008
een nieuw begin
20 augustus
Die dag met Nao afgesproken om voor het eerst te gaan muurklimmen in Ogikubo, waar hij vorig jaar een tijd gewoond had. De plek was hem aangeraden door een klasgenoot. Ik was benieuwd en stelde me een muur van 10 meter voor waar je met touw beveiligd dan op moest klimmen, maar het bleek een plek van 30 vierkante meter met een muur van 3 meter hoog door het midden van de zaal en op de grond matten, dus geen sprake van touwen.
Van beginneling tot gevorderde maakten gebruik van dezelfde muur, enkel van andere houvasten voor handen en voeten, die naargelang de moeilijkheid een kleur hebben gekregen.
Aangezien het voor ons beiden de eerste keer was, zijn we begonnen bij de roze stenen na het zien van een veiligheidsvideo (sta niet voor iemand die aan het klimmen is, want als die dan valt, valt die misschien op u en dergelijke) en een half uur durende inleiding door een student die de muur op sandalen beklom. (wij hadden gratis echte klimschoenen mogen lenen). Het bleek al snel een inspannende sport waar je zowel armen benen als rug en achterwerk- spieren gebruikt. Ik moet jullie dan ook niet vertellen dat het de volgende dag een redelijk pijnlijk ontwaken tot gevolg had. We hebben het daar toch 2 uur volgehouden met de nodige pauzes tussen weliswaar. Ik ben naar boven geraakt waar Nao het al sneller opgaf haha.
Na de inspanning zijn we naar een redelijk prijzige maar lekker izakaya geweest en hebben sashimi gegeten. Nao was daar eens op job interview geweest toen hij op zoek was naar een studentenjob, maar de uren bleken toen niet overeen te komen met zijn schoolschema, dus uiteindelijk is dat op niets uitgedraaid. De eigenaar stond die avond, zoals elke avond waarschijnlijk wel eigenlijk, zelf achter de toonbank en hij herinnerde zich Nao. Wat over koetjes en kalfjes gepraat en ook over Belgie en chocolade en wafels en bier (als dranketablissement was er vooral interesse voor dat laatste natuurlijk)
Daarna teruggekeerd naar Tobunerima en daar nog een aangename avond doorgebracht met TV kijken en babbelen met mensen in de keuken. De volgende dag zouden we vroeg opstaan om te beginnen inpakken, want redelijk laat was beslist dat ik de volgende dag al mee zou gaan naar Oyama zodat Nao kon helpen met dragen van bagage en het dan de 23ste vanuit Oyama naar Imaichi kon worden gebracht.
Op mijn weg naar buiten voor het muurklimmen met Nao had ik die dag trouwens een verwittiging in mijn bus ontdekt van de post dat mijn EMS pakket was aangekomen, maar dat ik niet thuis was geweest toen ze ermee voor de deur stonden en met de vrqag het kantoor te bellen om een uur af te spreken voor de levering. Toen ik belde en zei dat ik geen bel had aan de voordeur en ze me dus op mijn gsm moesten bellen, bleek dat dat onmogelijk zou zijn en dat ik dan maar zelf om het pakket moest gaan in Hikarigaoka. De volgende dag was heet, en ik heb het geweten!
21 augustus
Vandaag was inpakken-en-wegwezen dag. ik had de dag ervoor mijn kledij en zo al in een koffer gestoken, maar de rest zoals mijn keuken en badkamergerief, computer en andere niet-kledij prullen moesten nog worden ingepakt. Ook die morgen een deel van mijn deposit teruggekregen van een personeelslid van het guesthouse.
Zoals gezegd moest het postpakket worden afgehaald. En toen sloeg de befaamde 'vloek van Van Broeck' toe. Ik had het moeten weten. Na bijna twee maand moeiteloos navigeren in mijn geliefde Tokyo lag ie natuurlijk op de loer om toe te slaan wanneer ik het minst verwachtte. Want de reis begon niet slecht:
Na vraag aan de guesthouse genoten bleek Hikarigaoka met de fiets bereikbaar, eerder dan met de trein waar ik 4 overstappen zou moeten maken. Ik dus de fiets op richting postkantoor. Ik wist ongeveer de richting en de plaats waar ik naartoe wou maar had de route niet tot in de puntjes uitgezocht. Ik nam aan dat ik wel pijlen zou kunnen volgen op de weg. Dat bleek helaas niet het geval. Ik vroeg aan mensen aan de bushalte de weg en werd vriendelijk en goedbedoeld totaal de omgekeerde richting uitgestuurd. Dit merkte ik toen ik na een half uur (het duurde normaal een half uur tot daar, was mij verteld) bij het kantoortje van de wijkagenten informeerde. Ik heb mijn fiets daar achtergelaten en ben dan de trein opgesprongen waar nog een enkele overstap moest worden gemaakt.
Hikarigaoka is de trotse bezitter van een park van meer dan een vierkante kilometer groot. Volgens het Yahoo-plan dat ik voor vertrek had geconsulteerd lag het postkantoor er ten zuiden van en moest ik het park doorkruisen. Ik op mijn strandslippers (had niet gerekend op veel wandelen natuurlijk) door het park geslipperd om uit te komen op de weg aan de overkant zonder postkantoor in zicht. Nog een paar mensen aangeklampt en het toch gevonden, om dan te horen dat ik niet in het juiste postkantoor was. Het kantoor waar ze internationale postpakketen bewaarden, bevond zich namelijk vlak naast het treinstation! Ik dus opnieuw in de hitte (ja, ook in de schaduw is het heet) het park doorgeslipperd en het postkantoor binnen met zwarte voeten van de aarde en een blijn op de koop toe. Het in ontvangt nemen duurde een minuut of drie. Met het pakket stevig in mijn kabas gestoken terug de trein op naar de plek waar ik mijn fiets had achtergelaten.
Op 1 station verwijderd van het station waar ik mijn fiets had gelaten en ik een overstap moest maken, bleek dat de trein die ik wou nemen vertraging had door een 'incident met mensen' (zelfmoordpoging door voor trein springen, het zogenaamde jinshinjiko 人身事故) en het wel een half uur zou duren voor die mess was opgekuisd en de treinen terug konden rijden. Van miserie dan maar een taxi genomen en dan terug naar huis gefietst. gelukkig zonder problemen de weg teruggevonden toen. Moe en bezweet na een reis van 4uur die eigenlijk maar een uur had moeten duren, een douche genomen, de laatste dingen samgengeraapt en gepakt en gezakt naar het station de trein op naar een ander leven! Ik moet zeggen dat het wel vreemd voelde om Tokyo achter te laten en het onbekende tegemoet te gaan.
22 augustus
Een ontspannende dag, zoals alle dagen wanneer ik te gast ben bij Nao thuis. Het voelt alsof ik op homestay ben als ik hier ben. Nao's mama beschouw ik als mijn gastmoeder, een rol die ze trouwens met plezier vervult.
In de namiddag ben ik terwijl Nao naar de dokter was voor documenten voor zijn uitwisselingsjaar met de mama inkopen gaan doen en ook binnengesprongen in de naburige interieurwinkel voor gordijnen. Heb er mooie rode gevonden en het waren net solden.
Toen de papa was thuisgekomen de bagage in de auto proberen steken, wat redelijk goed is gelukt. Ik en de mama zouden de volgende dag met de trein naar Utsunomiya gaan en van daaruit met de auto naar Imaichi rijden terwijl de papa en Nao meteen vanuit Oyama naar Imaichi zouden rijden. Ik had verwacht meer zenuwen te hebben, maar dat viel goed mee en ik heb goed geslapen.
23 augustus
De grote dag. Om 8uur op voor een lekker en stevig ontbijt door de kok des huizes en dan op weg naar Utsunomiya, waar ik voor het eerst het autootje zag waar ik die en de volgende dag al heel wat kilometers mee zou afleggen. Het is een Honda Life, en echt waar, het is precies speelgoed. Zo klein en compact en licht en wendbaar (en een automatiek). Ik reed de weg van Utsunomiya naar Imaichi achter een personeelslid van Ernest en het linksrijden wende sneller dan gedacht.
We kwamen met een paar minuten verschil met de auto van de papa en Nao bij het appartement aan. Dan begon het zuilen en stofzuigen en uitpakken met ondertussen koffie en chips en middageten in een Chinees restaurant (Bamiyan, heel keten-achtig maar wel lekker) tussendoor. Even langsgeweest ook bij een winkel met allerlei huisapparaten die ook service voor internet en zo aanbood. Bleek dat ik nog geen internetcontract kon afsluiten zolang ik geen officiele papieren die mijn adres bevestigen kon voorleggen. voorlopig geen internet daar dus.
Nao's ouders zijn om een uur of 7 terug naar huis vertrokken terwijl Nao bleef slapen om de volgende dag verschillende inkopen te doen.
24 augustus
Ook vandaag een goed gevulde dag met het afgaan van verschillende winkels in de buurt en de aanschaf van verschillende basisbenodigdheden die in het guesthouse gemeenschappelijk ter beschikking waren zoals een vuilbak en keukengerei, een plastieken kleer-opbergkast en kapstokken, schotelvodden en handdoeken etc. In de 100yen shop een voorlopig record bereikt van 35 aangekochte items in 1 keer!
Tegen de avond samen gekookt met de nieuwe pannen en chopsticks etc en opgegeten kijkend naar verschillende komische talkshows op TV. (niet allen van goede kwaliteit weliswaar.)
De volgende morgen Nao naar het station gebracht met de auto en verdwaald op de terugweg. Gelukkig had ik een plan bij en bleef de omweg beperkt. Terug thuis check ik mijn gsm die op de terugweg was afgegaan. Het bleek een telefoon van Ernest te zijn en ik bel terug om het nieuws te vernemen dat het zou helpen voor de procedure als ik een korte termijn inschrijving op adres van Nao thuis zou aanvragen in het stadhuis van Oyama. Ze hadden liefst zo vlug mogelijk, dus ik een uur later dan Nao de trein op om een uur later in Oyama te worden opgehaald door de mama om rechtstreeks langs het stadhuis langs te gaan. Het duurde al bij al een kwartiertje.
Ik ben dan maar weer blijven slapen en ook vandaag mag ik blijven. Ze zijn hier allemaal wat ongerust omdat ik buiten TV eigenlijk niks te doen heb in Imaichi. Ik ken er nog niemand en internet werkt nog niet...
En zo zit ik hier op Nao's computer deze blog aan te vullen. Morgen keer ik terug om de 28 toch maar in mijn eigen appartementje door te brengen en de 29 fit en uitgerust te zijn om de board of directors van de scholen in Imaichi te gaan begroeten en met iemand van Ernest de ronde van mijn toekomstige werkplaatsen te doen. Ik kijk er naar uit om te beginnen en toch wat regelmaat in mijn leven te hebben.
tot mails!
Die dag met Nao afgesproken om voor het eerst te gaan muurklimmen in Ogikubo, waar hij vorig jaar een tijd gewoond had. De plek was hem aangeraden door een klasgenoot. Ik was benieuwd en stelde me een muur van 10 meter voor waar je met touw beveiligd dan op moest klimmen, maar het bleek een plek van 30 vierkante meter met een muur van 3 meter hoog door het midden van de zaal en op de grond matten, dus geen sprake van touwen.
Van beginneling tot gevorderde maakten gebruik van dezelfde muur, enkel van andere houvasten voor handen en voeten, die naargelang de moeilijkheid een kleur hebben gekregen.
Aangezien het voor ons beiden de eerste keer was, zijn we begonnen bij de roze stenen na het zien van een veiligheidsvideo (sta niet voor iemand die aan het klimmen is, want als die dan valt, valt die misschien op u en dergelijke) en een half uur durende inleiding door een student die de muur op sandalen beklom. (wij hadden gratis echte klimschoenen mogen lenen). Het bleek al snel een inspannende sport waar je zowel armen benen als rug en achterwerk- spieren gebruikt. Ik moet jullie dan ook niet vertellen dat het de volgende dag een redelijk pijnlijk ontwaken tot gevolg had. We hebben het daar toch 2 uur volgehouden met de nodige pauzes tussen weliswaar. Ik ben naar boven geraakt waar Nao het al sneller opgaf haha.
Na de inspanning zijn we naar een redelijk prijzige maar lekker izakaya geweest en hebben sashimi gegeten. Nao was daar eens op job interview geweest toen hij op zoek was naar een studentenjob, maar de uren bleken toen niet overeen te komen met zijn schoolschema, dus uiteindelijk is dat op niets uitgedraaid. De eigenaar stond die avond, zoals elke avond waarschijnlijk wel eigenlijk, zelf achter de toonbank en hij herinnerde zich Nao. Wat over koetjes en kalfjes gepraat en ook over Belgie en chocolade en wafels en bier (als dranketablissement was er vooral interesse voor dat laatste natuurlijk)
Daarna teruggekeerd naar Tobunerima en daar nog een aangename avond doorgebracht met TV kijken en babbelen met mensen in de keuken. De volgende dag zouden we vroeg opstaan om te beginnen inpakken, want redelijk laat was beslist dat ik de volgende dag al mee zou gaan naar Oyama zodat Nao kon helpen met dragen van bagage en het dan de 23ste vanuit Oyama naar Imaichi kon worden gebracht.
Op mijn weg naar buiten voor het muurklimmen met Nao had ik die dag trouwens een verwittiging in mijn bus ontdekt van de post dat mijn EMS pakket was aangekomen, maar dat ik niet thuis was geweest toen ze ermee voor de deur stonden en met de vrqag het kantoor te bellen om een uur af te spreken voor de levering. Toen ik belde en zei dat ik geen bel had aan de voordeur en ze me dus op mijn gsm moesten bellen, bleek dat dat onmogelijk zou zijn en dat ik dan maar zelf om het pakket moest gaan in Hikarigaoka. De volgende dag was heet, en ik heb het geweten!
21 augustus
Vandaag was inpakken-en-wegwezen dag. ik had de dag ervoor mijn kledij en zo al in een koffer gestoken, maar de rest zoals mijn keuken en badkamergerief, computer en andere niet-kledij prullen moesten nog worden ingepakt. Ook die morgen een deel van mijn deposit teruggekregen van een personeelslid van het guesthouse.
Zoals gezegd moest het postpakket worden afgehaald. En toen sloeg de befaamde 'vloek van Van Broeck' toe. Ik had het moeten weten. Na bijna twee maand moeiteloos navigeren in mijn geliefde Tokyo lag ie natuurlijk op de loer om toe te slaan wanneer ik het minst verwachtte. Want de reis begon niet slecht:
Na vraag aan de guesthouse genoten bleek Hikarigaoka met de fiets bereikbaar, eerder dan met de trein waar ik 4 overstappen zou moeten maken. Ik dus de fiets op richting postkantoor. Ik wist ongeveer de richting en de plaats waar ik naartoe wou maar had de route niet tot in de puntjes uitgezocht. Ik nam aan dat ik wel pijlen zou kunnen volgen op de weg. Dat bleek helaas niet het geval. Ik vroeg aan mensen aan de bushalte de weg en werd vriendelijk en goedbedoeld totaal de omgekeerde richting uitgestuurd. Dit merkte ik toen ik na een half uur (het duurde normaal een half uur tot daar, was mij verteld) bij het kantoortje van de wijkagenten informeerde. Ik heb mijn fiets daar achtergelaten en ben dan de trein opgesprongen waar nog een enkele overstap moest worden gemaakt.
Hikarigaoka is de trotse bezitter van een park van meer dan een vierkante kilometer groot. Volgens het Yahoo-plan dat ik voor vertrek had geconsulteerd lag het postkantoor er ten zuiden van en moest ik het park doorkruisen. Ik op mijn strandslippers (had niet gerekend op veel wandelen natuurlijk) door het park geslipperd om uit te komen op de weg aan de overkant zonder postkantoor in zicht. Nog een paar mensen aangeklampt en het toch gevonden, om dan te horen dat ik niet in het juiste postkantoor was. Het kantoor waar ze internationale postpakketen bewaarden, bevond zich namelijk vlak naast het treinstation! Ik dus opnieuw in de hitte (ja, ook in de schaduw is het heet) het park doorgeslipperd en het postkantoor binnen met zwarte voeten van de aarde en een blijn op de koop toe. Het in ontvangt nemen duurde een minuut of drie. Met het pakket stevig in mijn kabas gestoken terug de trein op naar de plek waar ik mijn fiets had achtergelaten.
Op 1 station verwijderd van het station waar ik mijn fiets had gelaten en ik een overstap moest maken, bleek dat de trein die ik wou nemen vertraging had door een 'incident met mensen' (zelfmoordpoging door voor trein springen, het zogenaamde jinshinjiko 人身事故) en het wel een half uur zou duren voor die mess was opgekuisd en de treinen terug konden rijden. Van miserie dan maar een taxi genomen en dan terug naar huis gefietst. gelukkig zonder problemen de weg teruggevonden toen. Moe en bezweet na een reis van 4uur die eigenlijk maar een uur had moeten duren, een douche genomen, de laatste dingen samgengeraapt en gepakt en gezakt naar het station de trein op naar een ander leven! Ik moet zeggen dat het wel vreemd voelde om Tokyo achter te laten en het onbekende tegemoet te gaan.
22 augustus
Een ontspannende dag, zoals alle dagen wanneer ik te gast ben bij Nao thuis. Het voelt alsof ik op homestay ben als ik hier ben. Nao's mama beschouw ik als mijn gastmoeder, een rol die ze trouwens met plezier vervult.
In de namiddag ben ik terwijl Nao naar de dokter was voor documenten voor zijn uitwisselingsjaar met de mama inkopen gaan doen en ook binnengesprongen in de naburige interieurwinkel voor gordijnen. Heb er mooie rode gevonden en het waren net solden.
Toen de papa was thuisgekomen de bagage in de auto proberen steken, wat redelijk goed is gelukt. Ik en de mama zouden de volgende dag met de trein naar Utsunomiya gaan en van daaruit met de auto naar Imaichi rijden terwijl de papa en Nao meteen vanuit Oyama naar Imaichi zouden rijden. Ik had verwacht meer zenuwen te hebben, maar dat viel goed mee en ik heb goed geslapen.
23 augustus
De grote dag. Om 8uur op voor een lekker en stevig ontbijt door de kok des huizes en dan op weg naar Utsunomiya, waar ik voor het eerst het autootje zag waar ik die en de volgende dag al heel wat kilometers mee zou afleggen. Het is een Honda Life, en echt waar, het is precies speelgoed. Zo klein en compact en licht en wendbaar (en een automatiek). Ik reed de weg van Utsunomiya naar Imaichi achter een personeelslid van Ernest en het linksrijden wende sneller dan gedacht.
We kwamen met een paar minuten verschil met de auto van de papa en Nao bij het appartement aan. Dan begon het zuilen en stofzuigen en uitpakken met ondertussen koffie en chips en middageten in een Chinees restaurant (Bamiyan, heel keten-achtig maar wel lekker) tussendoor. Even langsgeweest ook bij een winkel met allerlei huisapparaten die ook service voor internet en zo aanbood. Bleek dat ik nog geen internetcontract kon afsluiten zolang ik geen officiele papieren die mijn adres bevestigen kon voorleggen. voorlopig geen internet daar dus.
Nao's ouders zijn om een uur of 7 terug naar huis vertrokken terwijl Nao bleef slapen om de volgende dag verschillende inkopen te doen.
24 augustus
Ook vandaag een goed gevulde dag met het afgaan van verschillende winkels in de buurt en de aanschaf van verschillende basisbenodigdheden die in het guesthouse gemeenschappelijk ter beschikking waren zoals een vuilbak en keukengerei, een plastieken kleer-opbergkast en kapstokken, schotelvodden en handdoeken etc. In de 100yen shop een voorlopig record bereikt van 35 aangekochte items in 1 keer!
Tegen de avond samen gekookt met de nieuwe pannen en chopsticks etc en opgegeten kijkend naar verschillende komische talkshows op TV. (niet allen van goede kwaliteit weliswaar.)
De volgende morgen Nao naar het station gebracht met de auto en verdwaald op de terugweg. Gelukkig had ik een plan bij en bleef de omweg beperkt. Terug thuis check ik mijn gsm die op de terugweg was afgegaan. Het bleek een telefoon van Ernest te zijn en ik bel terug om het nieuws te vernemen dat het zou helpen voor de procedure als ik een korte termijn inschrijving op adres van Nao thuis zou aanvragen in het stadhuis van Oyama. Ze hadden liefst zo vlug mogelijk, dus ik een uur later dan Nao de trein op om een uur later in Oyama te worden opgehaald door de mama om rechtstreeks langs het stadhuis langs te gaan. Het duurde al bij al een kwartiertje.
Ik ben dan maar weer blijven slapen en ook vandaag mag ik blijven. Ze zijn hier allemaal wat ongerust omdat ik buiten TV eigenlijk niks te doen heb in Imaichi. Ik ken er nog niemand en internet werkt nog niet...
En zo zit ik hier op Nao's computer deze blog aan te vullen. Morgen keer ik terug om de 28 toch maar in mijn eigen appartementje door te brengen en de 29 fit en uitgerust te zijn om de board of directors van de scholen in Imaichi te gaan begroeten en met iemand van Ernest de ronde van mijn toekomstige werkplaatsen te doen. Ik kijk er naar uit om te beginnen en toch wat regelmaat in mijn leven te hebben.
tot mails!
maandag 18 augustus 2008
Imaichi here I come!
18 augustus (vandaag)
Vandaag was a very exciting day! Ik zat om 7u50 op de trein om tegen 10u10 in Utsunomiya aan te komen, waar Nao's mama (Yumiko) al op mij stond te wachten, hoewel we om 10u30 hadden afgesproken. Samen naar het kantoor van mijn werkgever gewandeld en van daaruit met een personeelslid en de man die ons de appartementen zou tonen in de auto naar Imaichi. Ik ben nog niet echt in het centrum geweest want de woningen die we hebben gezien lagen redelijk naar de rand ervan. Dat geeft niet want het is toch een omgeving om minstens met de fiets of auto te rijden. In fel contrast met Tokyo is daardoor overal parkeerplaats etc. voorzien. Het doet me denken aan Kasuga, Fukuoka, echt het suburb gevoel ^^
We hebben uiteindelijk 5 appartementen bekeken en eentje sprong er echt wel uit. Het heeft zelfs een klein tuintje (het is wel van asfalt, maar daar kan ik wat groentjes in plantenbakken kweken misschien) :)
Het appartementje zelf heeft een open keuken met een redelijk ruime kamer eraan en dan nog een aparte kamer die ik als slaapkamer ga inrichten. Het sanitair is niet overdreven groot maar de lavabo, WC en douche hebben elk een eigen kamertje. Heel het huis heeft houten vloer en er is airco en een parlofoon met video. Het is in een gebouw met vier inwoners en het is licht en tussen de velden! Al bij al een 45 vierkante meter. En dat voor minder geld dan waar ik nu woon!
Van het bedrijf kan ik een ijskast, een gaskookvuur, een stofzuiger en een wasmachine krijgen en van Nao zijn ouders kan ik TV, matras en microgolf lenen, dus ik ben eigenlijk gesetteld. Alleen nog een rijstkoker en een kast om de TV op te zetten en ik ben helemaal ok.
Die omgeving zou ook echt ideaal zijn om een hondje te houden, of een katje... maar ik weet niet of huisdieren zijn toegestaan daar (wsch niet). Dat is dan ook voor 10 jaar enz...
De foto's (maar ze zeggen eigenlijk niet zo veel misschien) vindt je hier
Het rondtoeren duurde tot zo'n drie uur en na het afscheid met de rondleiders zagen Yumikosan en ik allebei scheel van de honger! We zijn tonkatsudon gaan eten met een extra bordje gyoza want daar is Utsunomiya bekend voor! mmmmmm gyoza.
Uiteindelijk was ik rond 18u30 terug thuis, want het duurt wel degelijk 2 uur vanuit Utsunomiya! Met de shinkansen duurt het een uur want die heeft zo weinig mogelijk tussenstoppen, maar die is dan ook dubbel zo duur. Ik heb voorlopig toch tijd en ik was een beetje ingedommeld dus de tijd ging snel voorbij. Ik begin terug honger te krijgen dus ik ga een bord spaghetti maken. Mijn vriezer moet toch leeg tegen de 23ste, te beginnen bij de spaghettisaus dus! Ik ben benieuwd of alles in mijn koffers gaat passen... spannneeeeeend! ^^
Tot de volgende!
Vandaag was a very exciting day! Ik zat om 7u50 op de trein om tegen 10u10 in Utsunomiya aan te komen, waar Nao's mama (Yumiko) al op mij stond te wachten, hoewel we om 10u30 hadden afgesproken. Samen naar het kantoor van mijn werkgever gewandeld en van daaruit met een personeelslid en de man die ons de appartementen zou tonen in de auto naar Imaichi. Ik ben nog niet echt in het centrum geweest want de woningen die we hebben gezien lagen redelijk naar de rand ervan. Dat geeft niet want het is toch een omgeving om minstens met de fiets of auto te rijden. In fel contrast met Tokyo is daardoor overal parkeerplaats etc. voorzien. Het doet me denken aan Kasuga, Fukuoka, echt het suburb gevoel ^^
We hebben uiteindelijk 5 appartementen bekeken en eentje sprong er echt wel uit. Het heeft zelfs een klein tuintje (het is wel van asfalt, maar daar kan ik wat groentjes in plantenbakken kweken misschien) :)
Het appartementje zelf heeft een open keuken met een redelijk ruime kamer eraan en dan nog een aparte kamer die ik als slaapkamer ga inrichten. Het sanitair is niet overdreven groot maar de lavabo, WC en douche hebben elk een eigen kamertje. Heel het huis heeft houten vloer en er is airco en een parlofoon met video. Het is in een gebouw met vier inwoners en het is licht en tussen de velden! Al bij al een 45 vierkante meter. En dat voor minder geld dan waar ik nu woon!
Van het bedrijf kan ik een ijskast, een gaskookvuur, een stofzuiger en een wasmachine krijgen en van Nao zijn ouders kan ik TV, matras en microgolf lenen, dus ik ben eigenlijk gesetteld. Alleen nog een rijstkoker en een kast om de TV op te zetten en ik ben helemaal ok.
Die omgeving zou ook echt ideaal zijn om een hondje te houden, of een katje... maar ik weet niet of huisdieren zijn toegestaan daar (wsch niet). Dat is dan ook voor 10 jaar enz...
De foto's (maar ze zeggen eigenlijk niet zo veel misschien) vindt je hier
Het rondtoeren duurde tot zo'n drie uur en na het afscheid met de rondleiders zagen Yumikosan en ik allebei scheel van de honger! We zijn tonkatsudon gaan eten met een extra bordje gyoza want daar is Utsunomiya bekend voor! mmmmmm gyoza.
Uiteindelijk was ik rond 18u30 terug thuis, want het duurt wel degelijk 2 uur vanuit Utsunomiya! Met de shinkansen duurt het een uur want die heeft zo weinig mogelijk tussenstoppen, maar die is dan ook dubbel zo duur. Ik heb voorlopig toch tijd en ik was een beetje ingedommeld dus de tijd ging snel voorbij. Ik begin terug honger te krijgen dus ik ga een bord spaghetti maken. Mijn vriezer moet toch leeg tegen de 23ste, te beginnen bij de spaghettisaus dus! Ik ben benieuwd of alles in mijn koffers gaat passen... spannneeeeeend! ^^
Tot de volgende!
5 dagen Happy! etc.
10-14 augustus
Ik ben een paar dagen terug van een weekje vakantie bij Nao thuis. Het is hier het o-bon-feest geweest, een soort allerzielen. Omdat de papa een paar dagen vakantie had, zijn de ouders een weekendje naar Matsumoto geweest (ze hebben daar nog gewoond) met een bevriend echtpaar. Omdat Nao zijn broer ook altijd ergens naartoe is, was hem gevraagd om te zorgen voor Happy (hond) en het huis. Ik werd daarbij vriendelijk uitgenodigd om hem gezelschap te houden. Hij heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om zijn oude middelbare schoolmakkers uit te nodigen en teppanyaki te doen. (vleesgrill) Ik kwam er eigenlijk niet veel bij doen, maar de sfeer was goed en ik had drank, dus mij hoor je niet klagen. Het eten was ook lekker!!! Wel vreemd hoe Jappen toch nog altijd raar doen/zich ongemakkelijk voelen omdat ik buitenlandse ben. Die vrienden ook. De rest was buiten gaan roken terwijl er ene was blijven zitten en met Nao (en mij) praatte, maar die keek niet 1 keer naar mij! Normaal gezien houdt ge toch een minimum van oogcontact! Ik smeet er af en toe een commentaar tussen en dan moest ie wel natuurlijk, maar voor de rest... Pffff...
Toen de ouders terug waren, mocht ik mee naar het graf van de opa en de broer van Nao. De families hier hebben allemaal een familie-graf. Allez, het is te zeggen: de hoofdtak wordt daar begraven (een vrouw wordt in de familie van de echtgenoot opgenomen bij het huwelijk; met inbegrip van kinderen die jong sterven). Dus Nao zijn ouders en zijn broer gaan daar ook begraven worden, maar Nao en zijn nakomelingen krijgen een ander graf. Het o-bon feest is eigenlijk om de overleden familieleden te herdenken. De familie brengt een lantaarn mee naar de begraafplaats en steekt daar een kaars aan die symbool staat voor de zielen van de voorvaderen en die nemen ze dan mee naar huis tot de dag van o-bon, dit keer de 15de geloof ik, dan brengen ze die terug naar het kerkhof. Dus nu zijn de opa en de broer in het huis van de oma aan het overnachten tot morgen :) 'k Vind het wel een mooie gedachte, eens in het jaar komen ze terug naar huis. Een graf is daar ook nog zo belangrijk, da's niet te vergelijken (te wijten aan de ingebakken vooroudercultus ginds).
We hebben de dagen doorgebracht met wandelen met Happy, eten maken, naar de supermarkt gaan, lezen en slapen. Het is ook zooooo warm! Je hebt echt geen fut om iets te doen buiten, dus blijf je binnen, maar dan wordt het al gauw zitten en daar wordt ik zo slaperig van. We zijn een keer een anderhalf uur gaan frisbeeën op het plein naast Nao zijn huis, maar de volgende dag had ie er een halve zonneslag van, dus dat was ook maar goed voor 1 keer.
Terug thuis wat opgeruimd, gewassen en de ijskast uitgekuist. De 15de al lezend doorgebracht want het was niet echt weer om naar buiten te gaan. Die avond een uurtje doorgebracht op het dak kijkend naar onweer in de verte. Er was echt een bliksem per seconde!
16 augustus
Vandaag was er een dik onweer in onze eigen buurt met een goeie plensbui erbij. Nog wat gelezen en dan met Nao gaan biljarten. We zijn allebei zo slecht! Hij won de eerste twee spelletjes en ik de twee laatste, dus uiteindelijk gelijkspel. Over die vier spelletjes hebben we anders wel een anderhalf uur gedaan! ^^
Terug in de dorm was er het afscheidsfeest/ verjaardagsfeest voor de mensen die eind augustus uittrekken. De meesten blijven hier echt minder dan een jaar, schat ik. Het werd een leuke avond en redelijk wat foto's genomen, die zie je hier
Tot een uur of 1 in de keuken gepraat en dan naar bed, want de volgende morgen zou ik voor het eerst in mijn leven (die avond zelf beslist) gaan surfen! Paula en een vriend van haar, Mark zouden gaan en ik wou het ook graag eens proberen. Nao was toch op weekend met school.
17 augustus
Om 7u op om tegen 8u15 in Shinjuku te staan en de trein naar Enoshima op te springen (ja, hetzelfde Enoshima waar we vorige week met Nao's vrienden samen waren gekomen). Het was de laatste dag van de O-bon vakantie en er was een wedstrijd aan de gang waardoor een deel van de zee gereserveerd was, dus het was er redelijk druk.
Ik heb een paar keer even kunnen staan, maar surfen is een van die dingen waar je eerst wat routine en gevoel voor de golven moet voor kweken, denk ik. Aangezien in Tochigi geen zee in de buurt is, is dit het voorlopig wel, denk ik.
In de voormiddag twee uur, een pauze met warme koffie en middageten en daarna nog eens twee uur, wat ik voldoende vond. Tijdens de pauze ben ik een wetsuit gaan huren om mijn huid te sparen. Ik was namelijk het vel van mijn ellebogen, knieën en handen aardig op de proef aan het stellen. De combinatie van het zoute water en het vastgrijpen van het surfboard was niet ideaal. Ik heb nu dieprode vlekken op mijn vingertoppen en kapotte huid op mijn knieën, want het wetsuit kon alleen de schade aan mijn ellebogen beperken... (de versie met lange benen verhuren ze enkel in de winter)
Heb een keer een bord van iemand anders die voor mij viel tegen mijn hoofdje gehad maar de schedel is een hard ding, dus dat was uiteindelijk gewoon een buil. Al bij al was het een hele leuke dag, maar als er volgende keer geen wetsuit is voor mijn knietjes, weet ik niet of de pijn opweegt tegen de fun... Moe maar tevreden mijn bedje in om de volgende dag alweer vroeg uit de veren te kunnen!
De foto's? hier!
Ik ben een paar dagen terug van een weekje vakantie bij Nao thuis. Het is hier het o-bon-feest geweest, een soort allerzielen. Omdat de papa een paar dagen vakantie had, zijn de ouders een weekendje naar Matsumoto geweest (ze hebben daar nog gewoond) met een bevriend echtpaar. Omdat Nao zijn broer ook altijd ergens naartoe is, was hem gevraagd om te zorgen voor Happy (hond) en het huis. Ik werd daarbij vriendelijk uitgenodigd om hem gezelschap te houden. Hij heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om zijn oude middelbare schoolmakkers uit te nodigen en teppanyaki te doen. (vleesgrill) Ik kwam er eigenlijk niet veel bij doen, maar de sfeer was goed en ik had drank, dus mij hoor je niet klagen. Het eten was ook lekker!!! Wel vreemd hoe Jappen toch nog altijd raar doen/zich ongemakkelijk voelen omdat ik buitenlandse ben. Die vrienden ook. De rest was buiten gaan roken terwijl er ene was blijven zitten en met Nao (en mij) praatte, maar die keek niet 1 keer naar mij! Normaal gezien houdt ge toch een minimum van oogcontact! Ik smeet er af en toe een commentaar tussen en dan moest ie wel natuurlijk, maar voor de rest... Pffff...
Toen de ouders terug waren, mocht ik mee naar het graf van de opa en de broer van Nao. De families hier hebben allemaal een familie-graf. Allez, het is te zeggen: de hoofdtak wordt daar begraven (een vrouw wordt in de familie van de echtgenoot opgenomen bij het huwelijk; met inbegrip van kinderen die jong sterven). Dus Nao zijn ouders en zijn broer gaan daar ook begraven worden, maar Nao en zijn nakomelingen krijgen een ander graf. Het o-bon feest is eigenlijk om de overleden familieleden te herdenken. De familie brengt een lantaarn mee naar de begraafplaats en steekt daar een kaars aan die symbool staat voor de zielen van de voorvaderen en die nemen ze dan mee naar huis tot de dag van o-bon, dit keer de 15de geloof ik, dan brengen ze die terug naar het kerkhof. Dus nu zijn de opa en de broer in het huis van de oma aan het overnachten tot morgen :) 'k Vind het wel een mooie gedachte, eens in het jaar komen ze terug naar huis. Een graf is daar ook nog zo belangrijk, da's niet te vergelijken (te wijten aan de ingebakken vooroudercultus ginds).
We hebben de dagen doorgebracht met wandelen met Happy, eten maken, naar de supermarkt gaan, lezen en slapen. Het is ook zooooo warm! Je hebt echt geen fut om iets te doen buiten, dus blijf je binnen, maar dan wordt het al gauw zitten en daar wordt ik zo slaperig van. We zijn een keer een anderhalf uur gaan frisbeeën op het plein naast Nao zijn huis, maar de volgende dag had ie er een halve zonneslag van, dus dat was ook maar goed voor 1 keer.
Terug thuis wat opgeruimd, gewassen en de ijskast uitgekuist. De 15de al lezend doorgebracht want het was niet echt weer om naar buiten te gaan. Die avond een uurtje doorgebracht op het dak kijkend naar onweer in de verte. Er was echt een bliksem per seconde!
16 augustus
Vandaag was er een dik onweer in onze eigen buurt met een goeie plensbui erbij. Nog wat gelezen en dan met Nao gaan biljarten. We zijn allebei zo slecht! Hij won de eerste twee spelletjes en ik de twee laatste, dus uiteindelijk gelijkspel. Over die vier spelletjes hebben we anders wel een anderhalf uur gedaan! ^^
Terug in de dorm was er het afscheidsfeest/ verjaardagsfeest voor de mensen die eind augustus uittrekken. De meesten blijven hier echt minder dan een jaar, schat ik. Het werd een leuke avond en redelijk wat foto's genomen, die zie je hier
Tot een uur of 1 in de keuken gepraat en dan naar bed, want de volgende morgen zou ik voor het eerst in mijn leven (die avond zelf beslist) gaan surfen! Paula en een vriend van haar, Mark zouden gaan en ik wou het ook graag eens proberen. Nao was toch op weekend met school.
17 augustus
Om 7u op om tegen 8u15 in Shinjuku te staan en de trein naar Enoshima op te springen (ja, hetzelfde Enoshima waar we vorige week met Nao's vrienden samen waren gekomen). Het was de laatste dag van de O-bon vakantie en er was een wedstrijd aan de gang waardoor een deel van de zee gereserveerd was, dus het was er redelijk druk.
Ik heb een paar keer even kunnen staan, maar surfen is een van die dingen waar je eerst wat routine en gevoel voor de golven moet voor kweken, denk ik. Aangezien in Tochigi geen zee in de buurt is, is dit het voorlopig wel, denk ik.
In de voormiddag twee uur, een pauze met warme koffie en middageten en daarna nog eens twee uur, wat ik voldoende vond. Tijdens de pauze ben ik een wetsuit gaan huren om mijn huid te sparen. Ik was namelijk het vel van mijn ellebogen, knieën en handen aardig op de proef aan het stellen. De combinatie van het zoute water en het vastgrijpen van het surfboard was niet ideaal. Ik heb nu dieprode vlekken op mijn vingertoppen en kapotte huid op mijn knieën, want het wetsuit kon alleen de schade aan mijn ellebogen beperken... (de versie met lange benen verhuren ze enkel in de winter)
Heb een keer een bord van iemand anders die voor mij viel tegen mijn hoofdje gehad maar de schedel is een hard ding, dus dat was uiteindelijk gewoon een buil. Al bij al was het een hele leuke dag, maar als er volgende keer geen wetsuit is voor mijn knietjes, weet ik niet of de pijn opweegt tegen de fun... Moe maar tevreden mijn bedje in om de volgende dag alweer vroeg uit de veren te kunnen!
De foto's? hier!
donderdag 14 augustus 2008
bergen en de zee
Hallo!
Ik ben sinds gisteravond opnieuw thuis in mijn vertrouwde kamer in Tobunerima na een paar actieve dagen en een ontspannende en leuke 'vakantie' bij Nao thuis in Oyama, Tochigi.
Het weer van de laatste week: elke dag boven de 30 graden met een vochtigheidsgraad van boven de 40% en vaak onweer in de verte: zweten geblazen. Vandaar ook dat de meeste activiteiten binnen plaatsvonden.
Vrijdag 8 augustus
Het feit dat een paar mensen van het guesthouse hier samen de Fuji gingen beklimmen, inspireerde mijzelf tot sportieve gedachten. Omdat ik niet de uitrusting bezat die nodig was om de Fuji te beklimmen (daar ligt ijs, dus je hebt handschoenen, dikke winterkleren, goede klimschoenen etc. echt wel nodig) besloot ik om het bescheidener maar toch uitdagend te houden door een beklimming van de Takao-berg. Die ligt op een goed uurtje ten Westen van Shinjuku. Ik heb Nao overgehaald om ook te gaan en samen vertrokken we in de late voormiddag richting Takaosanguchi station.
Daar aangekomen was de temperatuur al tot een graad of 30 geklommen en was mijn watervoorraad in de trein al op. In de buurt van het station nog wat drank en proviand ingeslagen en aan de beklimming begonnen. De Takaoberg zelf is een 600 meter hoog, maar dat hoeft niet zo'n karwei te zijn als je er met de kabellift naartoe gaat. Nao en ik echter zijn over de slingerende asfaltweg naar boven geklommen. Na een 200 meter of zo stond het zweet mij echt in de schoenen, en dat is sinds dan de hele dag zo gebleven. Een levende waterval was ik!
Mijn aartshekel aan zweten terzijde, was de natuur er prachtig. Eens boven genoten van het uitzicht en het kraantje waar gratis! fris water uit kwam en we onze flessen konden vullen. Er waren veel mama's met buggies en gezinnen in het algemeen, zodat het gezellig druk was op de top. We zijn na onze stop van een half uurtje daar een map gaan halen in het toeristencentrum (alweer gratis haha). Ik had op internet een route opgezocht die een 6 uur duurde en ons over drie andere bergen naar een eindpunt met een bushalte zou brengen, maar op aanraden van de loketbediende die zei dat het daarvoor al te laat was, hebben we ons plan aangepast en de helft van die route tot doel gesteld.
De rest van de dag was een aaneenschakeling van genieten van mooie natuurbeelden, klimmen en dalen en afzien. Op verschillende plaatsen had je een mooi zicht op de natuur. De bebossing was weelderig groen en de paadjes door boomwortels doorsneden met hier en daar een paar planken die een primitieve trap vormden op de moeilijke plaatsen deden me denken aan de reizen naar Wallonië uit mijn kindertijd. Hier en daar stond echter ook een bosje bamboe. We zijn een boom tegengekomen die meer dan 450 jaar oud was! De weg die we volgden verbond de hoogste punten van de heuvelketen zodat we gelukkig niet de hele berg moesten afdalen alvorens naar de volgende te gaan. Af en toe rusten om geen kramp in de kuiten te krijgen was soms echt wel nodig, maar noch Nao noch ik had spierpijn de volgende dag, dus we hebben een goed maar niet overdreven tempo aangehouden. Op de uitkijk- en rustplaatsen stond telkens een soort houten hut waar iemand drank en soba verkocht.
Om een uur of 5 hadden we de laatste geplande top bereikt en maakten we ons klaar voor de afdaling. In het bos zelf begon het al wat donker te worden en omdat ik voordien bordjes had gezien met 'gelieve geen eten te geven aan de apen', vond ik het wel tijd om terug te keren. Na een half uur afdaling hoorden we in de verte het geluid van de autosnelweg en nog een half uur later stonden we weer op de begane grond en wandelden we op een geasfalteerd rustig weggetje (de snelweg raasde er op een brug overheen) naast een vrolijk kabbelend beekje de laatste kilometer naar de bushalte. Met natte doekjes die ik op voorhand in alle voorzienigheid had gekocht, veegden we een combinatie van zonnecreme, zweet en insectenspray van onze armen en benen en voelden we ons toch ietwat verfrist en geschikt om op de buszetels te zitten. (ik had er zelfs aan gedacht een extra T-shirt mee te brengen, wat geen overbodige luxe was!)
De weg naar het station was bochtig en door een stuk of twee dorpskerntjes waarbij je je afvraagt waarom er daar eigenlijk bebouwing is. Aangekomen in het station van Takao ramen (noodles) gegeten in het station zelf en dan terug de trein op naar huis. Een vermoeiende, maar heel groene en geslaagde dag!
Zaterdag 9 augustus
Vandaag alweer ergens naar toe: dit keer naar Enoshima, aan de baai van Sagami, een 40 kilometer ten zuidwesten van Tokyo. Het eiland zelf is een 4 vierkante kilometer groot, maar het strand ernaast is de echte attractie. Je kan er zwemmen en surfen en het is een soort beach resort voor de welgestelden. Een van die welgestelden was een goede vriend van Nao en die dag gingen ze met een man of 6 verzamelen in het appartement-buitenverblijf van deze Ko-san. Nao en ik waren rond een uur of 3 in de namiddag in Shinjuku vertrokken en waren rond een uur of 5 daar aangekomen. We waren samen met een ander meisje de eersten. Het appartement lag op een 5 minuten van het station en had uitzicht op de zee en lag in de nabijheid van verschillende goed uitziende restaurants. Toen er nog een man of 4 was aangekomen zijn we met zijn allen naar het dak getrokken om van het uitzicht te profiteren. Op het dak was trouwens ook een zwembad -waar enkele jongens wat in hebben geplonsd- en een sauna. Ik had geen zwemgerief mee dus heb alleen gepootjebaad. Naar de zee zijn we uiteindelijk niet geweest.
Binnen stonden de Olympische Spelen op en werd er vrolijk gebabbeld. Ik kende ook een paar gezichten van mijn uitwisselingsjaar en zo was het voor mij ook leuk. Er werd pizza aan huis besteld en in plaats van de airco die met het (warme) mensenaantal in de kamer de temperatuur niet echt kon doen dalen, werden de ramen opengegooid. Een poosje eerder was er een goede bui gevallen zodat het lekker fris was buiten. Het was een tijdje geleden dat ik had kunnen genieten van een zoute zeebries en ik merkte nog maar eens dat ik houd van de zee en die zilte lucht!
Rond een uur of 10 vertrokken Nao en ik terug naar Nerima, want de volgende dag zouden we naar Nao thuis vertrekken om de zorg voor het huis en Happy (Maltezer hondje) over te nemen terwijl Nao's ouders een weekendje weg waren met vrienden. We hadden er niet op gerekend dat er als trein terug enkel nog boemeltreinen zouden zijn, en zo waren we te laat voor de laatste trein uit Shinjuku naar huis... Uit noodzaak dan maar overnacht in een hotel en de volgende morgen eens binnengesprongen in mijn kamer om bagage bijeen te rapen. Alweer de trein op, dit keer richting Oyama.
Ik ben sinds gisteravond opnieuw thuis in mijn vertrouwde kamer in Tobunerima na een paar actieve dagen en een ontspannende en leuke 'vakantie' bij Nao thuis in Oyama, Tochigi.
Het weer van de laatste week: elke dag boven de 30 graden met een vochtigheidsgraad van boven de 40% en vaak onweer in de verte: zweten geblazen. Vandaar ook dat de meeste activiteiten binnen plaatsvonden.
Vrijdag 8 augustus
Het feit dat een paar mensen van het guesthouse hier samen de Fuji gingen beklimmen, inspireerde mijzelf tot sportieve gedachten. Omdat ik niet de uitrusting bezat die nodig was om de Fuji te beklimmen (daar ligt ijs, dus je hebt handschoenen, dikke winterkleren, goede klimschoenen etc. echt wel nodig) besloot ik om het bescheidener maar toch uitdagend te houden door een beklimming van de Takao-berg. Die ligt op een goed uurtje ten Westen van Shinjuku. Ik heb Nao overgehaald om ook te gaan en samen vertrokken we in de late voormiddag richting Takaosanguchi station.
Daar aangekomen was de temperatuur al tot een graad of 30 geklommen en was mijn watervoorraad in de trein al op. In de buurt van het station nog wat drank en proviand ingeslagen en aan de beklimming begonnen. De Takaoberg zelf is een 600 meter hoog, maar dat hoeft niet zo'n karwei te zijn als je er met de kabellift naartoe gaat. Nao en ik echter zijn over de slingerende asfaltweg naar boven geklommen. Na een 200 meter of zo stond het zweet mij echt in de schoenen, en dat is sinds dan de hele dag zo gebleven. Een levende waterval was ik!
Mijn aartshekel aan zweten terzijde, was de natuur er prachtig. Eens boven genoten van het uitzicht en het kraantje waar gratis! fris water uit kwam en we onze flessen konden vullen. Er waren veel mama's met buggies en gezinnen in het algemeen, zodat het gezellig druk was op de top. We zijn na onze stop van een half uurtje daar een map gaan halen in het toeristencentrum (alweer gratis haha). Ik had op internet een route opgezocht die een 6 uur duurde en ons over drie andere bergen naar een eindpunt met een bushalte zou brengen, maar op aanraden van de loketbediende die zei dat het daarvoor al te laat was, hebben we ons plan aangepast en de helft van die route tot doel gesteld.
De rest van de dag was een aaneenschakeling van genieten van mooie natuurbeelden, klimmen en dalen en afzien. Op verschillende plaatsen had je een mooi zicht op de natuur. De bebossing was weelderig groen en de paadjes door boomwortels doorsneden met hier en daar een paar planken die een primitieve trap vormden op de moeilijke plaatsen deden me denken aan de reizen naar Wallonië uit mijn kindertijd. Hier en daar stond echter ook een bosje bamboe. We zijn een boom tegengekomen die meer dan 450 jaar oud was! De weg die we volgden verbond de hoogste punten van de heuvelketen zodat we gelukkig niet de hele berg moesten afdalen alvorens naar de volgende te gaan. Af en toe rusten om geen kramp in de kuiten te krijgen was soms echt wel nodig, maar noch Nao noch ik had spierpijn de volgende dag, dus we hebben een goed maar niet overdreven tempo aangehouden. Op de uitkijk- en rustplaatsen stond telkens een soort houten hut waar iemand drank en soba verkocht.
Om een uur of 5 hadden we de laatste geplande top bereikt en maakten we ons klaar voor de afdaling. In het bos zelf begon het al wat donker te worden en omdat ik voordien bordjes had gezien met 'gelieve geen eten te geven aan de apen', vond ik het wel tijd om terug te keren. Na een half uur afdaling hoorden we in de verte het geluid van de autosnelweg en nog een half uur later stonden we weer op de begane grond en wandelden we op een geasfalteerd rustig weggetje (de snelweg raasde er op een brug overheen) naast een vrolijk kabbelend beekje de laatste kilometer naar de bushalte. Met natte doekjes die ik op voorhand in alle voorzienigheid had gekocht, veegden we een combinatie van zonnecreme, zweet en insectenspray van onze armen en benen en voelden we ons toch ietwat verfrist en geschikt om op de buszetels te zitten. (ik had er zelfs aan gedacht een extra T-shirt mee te brengen, wat geen overbodige luxe was!)
De weg naar het station was bochtig en door een stuk of twee dorpskerntjes waarbij je je afvraagt waarom er daar eigenlijk bebouwing is. Aangekomen in het station van Takao ramen (noodles) gegeten in het station zelf en dan terug de trein op naar huis. Een vermoeiende, maar heel groene en geslaagde dag!
Zaterdag 9 augustus
Vandaag alweer ergens naar toe: dit keer naar Enoshima, aan de baai van Sagami, een 40 kilometer ten zuidwesten van Tokyo. Het eiland zelf is een 4 vierkante kilometer groot, maar het strand ernaast is de echte attractie. Je kan er zwemmen en surfen en het is een soort beach resort voor de welgestelden. Een van die welgestelden was een goede vriend van Nao en die dag gingen ze met een man of 6 verzamelen in het appartement-buitenverblijf van deze Ko-san. Nao en ik waren rond een uur of 3 in de namiddag in Shinjuku vertrokken en waren rond een uur of 5 daar aangekomen. We waren samen met een ander meisje de eersten. Het appartement lag op een 5 minuten van het station en had uitzicht op de zee en lag in de nabijheid van verschillende goed uitziende restaurants. Toen er nog een man of 4 was aangekomen zijn we met zijn allen naar het dak getrokken om van het uitzicht te profiteren. Op het dak was trouwens ook een zwembad -waar enkele jongens wat in hebben geplonsd- en een sauna. Ik had geen zwemgerief mee dus heb alleen gepootjebaad. Naar de zee zijn we uiteindelijk niet geweest.
Binnen stonden de Olympische Spelen op en werd er vrolijk gebabbeld. Ik kende ook een paar gezichten van mijn uitwisselingsjaar en zo was het voor mij ook leuk. Er werd pizza aan huis besteld en in plaats van de airco die met het (warme) mensenaantal in de kamer de temperatuur niet echt kon doen dalen, werden de ramen opengegooid. Een poosje eerder was er een goede bui gevallen zodat het lekker fris was buiten. Het was een tijdje geleden dat ik had kunnen genieten van een zoute zeebries en ik merkte nog maar eens dat ik houd van de zee en die zilte lucht!
Rond een uur of 10 vertrokken Nao en ik terug naar Nerima, want de volgende dag zouden we naar Nao thuis vertrekken om de zorg voor het huis en Happy (Maltezer hondje) over te nemen terwijl Nao's ouders een weekendje weg waren met vrienden. We hadden er niet op gerekend dat er als trein terug enkel nog boemeltreinen zouden zijn, en zo waren we te laat voor de laatste trein uit Shinjuku naar huis... Uit noodzaak dan maar overnacht in een hotel en de volgende morgen eens binnengesprongen in mijn kamer om bagage bijeen te rapen. Alweer de trein op, dit keer richting Oyama.
zondag 3 augustus 2008
work and play
Gegroet!
Het is augustus geworden. Dat is niet zo opmerkelijk natuurlijk, maar het zal wel de eerste keer zijn dat ik die maand in Japan doorbreng. Dat is wel weer wat specialer als je weet dat ik al drie verjaardagen in Japan heb gevierd...
Dat terzijde. De 28ste, een paar uur na mijn telefoontje, heeft UPS het pakket afgeleverd, intact! Ik heb direct naar mijn werkgever gebeld en werd de dag erna verwacht in het kantoor in Kanda om het contract te tekenen en de documenten te overhandigen. De baas en degene die zowat instaat voor de interviewprocedure zijn beiden heel vriendelijk en de gesprekken verlopen altijd in een gemoedelijke sfeer. Ik krijg ook altijd een drankje, wat de reis van een uur wel een stuk goedmaakt. De papiermolen is hierbij officiëel in gang gezet, hoera!
Ik heb nog een mededeling. Ik heb schoenen gekocht. In Saty. In uitverkoop. Ter vervanging van de schoenen die ik onder mijn maatpak droeg. Die hadden een hiel van 7 centimeter en ik vrees dat ik te delicate voeten heb daarvoor. Ik krijg blijnen zo groot als de helft van mijn voet. U kunt dan ook begrijpen dat die pijnlijke situatie en de strategie die ik ervoor had bedacht, toch niet te lang moest duren. De strategie was om mijn sneakers aan te doen en in het station van bestemming de hoge hielen aan te doen. Maar dan zit er natuurlijk wel altijd een paar schoenen in mijn handtas en dat is toch geen doen als je op interview en zo gaat... Nu heb ik een neutraal model, zwart en met een hiel van 3 centimeter. De hemel op aarde. Nao zei dat het allemaal toch niet zo erg kon zijn, maar ik vond de wereld tot aan mijn nieuwe aankoop redelijk oneerlijk. Waarom moeten mannen geen hoge hielen dragen? (maar toegegeven, een das in deze hitte? Nee, dank u.) 'Cool biz' is toch nog niet overal doorgedrongen.
Dit weekend ben ik met Nao naar Korakuen Garden geweest, een mooie Japanse tuin. We kwamen in de vroege namiddag toe, en het was snikheet. Hoewel ik op een steenworp ervan mijn uitwisselingsjaar heb doorgebracht, was ik er nog nooit geweest! Na een 'stroll' door LaQua Dome City (alweer, maar dat verveelt nooit!) iets gaan eten in een bakkerij-tearoom en dan op naar de garden. Er waren de verplichte vijvers met platte stap-stenen en koi erin, een pruimengaard en wat hoogteverschil. Het heeft ons een klein uur gekost om er rond te wandelen, met inbegrip van pauzes onder de frisse strooien daken om wat te bekomen af en toe.
Avondeten in een Chinees restaurant in LaQua en dan gaan bowlen in Ikebukuro. Thuis nog wat TV en dan geslapen, want de volgende dag stonden er nog leuke dingen op het programma.
2 augustus, gisteren dus, was er het grote vuurwerk in Edogawaku, in het oosten van de metropool Tokyo. We hadden besloten er een dagje van te maken (hoewel het eigenlijk maar een uurtje pendelen is...) en eerst naar het aquarium in Kasai-rinkai Koen (naam van een park) te gaan. Daar aangekomen bleek het echt midden in het park te liggen en vlak naast de zee. Er waaide een deugddoende bries zodat je even dacht dat het weer aangenaam was die dag. Als je terug verder ging van het water, wist je weer beter natuurlijk. In de buurt was ook een groot rad en er waren veel gezinnen met kleine kinderen. Ik had tot nu toe wel mijn deel van aquariums gehad. Een keer in Kagoshima toen ik op bezoek was bij mijn host-familie in Kyushu en een keer in Sunshine City in Ikebukuro samen met mijn ouders. En toch, aquariums oefenen een vreemde aantrekkingskracht op mij uit. Ik vind vissen zoiets mysterieus, en dan zeker die grote, lelijke die vaak te vinden zijn in aquariums. Ze doen mij echt denken aan dinosaurussen.
Nao ging er wat rapper door, maar ik zou uren kunnen blijven gapen naar die kolossen. De grootste attractie daar was de bokaal met tonijn. Man, ik wist echt niet dat die zo groot waren!
Gelukkig maar, of de Japanners moesten hun 'zee-kip' (シーチッキン, sea-chicken) missen! En die hebben zo van die gele stoppels tussen de vin vanboven en hun staart, net als dinosaurussen. We waren er juist op het voederuur. Het was wel grappig. Tussen die groep tonijn zwom een haai of drie en die eten op een heel andere manier. De haaien zwommen op hun gemak rond tussen waar het voedsel in het water werd gegooid en hapten links en rechts naar het eten. De tonijnen daarentegen zochten eerst vanop veilige afstand een stuk uit, schoten er dan met verbazingwekkende snelheid naartoe om dan weer te vluchten. Dat zo'n kolossen zo'n snelheid kunnen produceren, ongelooflijk.
Na het aquarium een dut in het park op een bank, waar ik een keer of zes gestoken ben door insecten. Alleen de linkerkant, de kant die naar de bomen was gericht. Mijn arm langs de asfalt-kant: niks. En Nao net omgekeerd. Verdomd jeukerig, maar wat 'moederkeszalf' doet wonderen haha. Vandaag al geen last meer van.
Na de dut de bus op richting Edogawa (Edo-rivier). We hadden op voorhand de weg naar daar gevraagd, maar wisten buiten de busnummer niet echt hoe we er moesten geraken. Een beetje ongerustheid dus, maar dat was uiteindelijk voor niks nodig. Op elke bushalte stapten mensen op in yukata, die dus duidelijk ook naar daar gingen. We moesten de stroom maar volgen. Rond 18u30 waren we ter bestemming, Shinozaki station. We waren niet de enigen. De trein zat stampvol en het station nog stampvoller. Het was voetje per voetje met de stroom mee, de trappen op en het station uit. Het leek echt wel een vulkaan, dat station, het bleef maar mensen spuwen. Vlug een supermarkt binnengewipt en de nodige voorraden ingeslagen. Meeneem-avondeten gekocht en dan weer de mensenstroom ingedoken op weg naar de rivier.
Ik was vorig jaar naar Sumidagawa -vuurwerk geweest (zie onder andere foto's op facebook), maar Edogawa was eigenlijk wel leuker. De locatie is veel meer geschikt voor zo'n massa-evenement. Naar het schijnt komen er elk jaar rond het miljoen mensen naar kijken, dus je kan je (misschien niet) voorstellen wat een mensenzee dat wordt! De rivier is redelijk breed en het vuurwerk wordt van daar afgeschoten. Een beetje stroomafwaarts lagen verschillende cruise-schepen te wachten met hun volle ladingen passagiers die van daar naar het vuurwerk keken. Nao en ik hadden zoals gezegd een zeil en versnaperingen gekocht en zaten tussen 1000en anderen op de oever van de rivier op de groene helling. Het gleed wel nogal, maar met een rugzak als zitje ging het prima. En dan begon het vuurwerk. Het kwam echt in golven. Als het een tijdje stil bleef tussen verschillende salvo's door, wist ik dat het tijd was om mijn camera klaar te houden. Ik denk dat ik ongeveer 50 foto's heb getrokken, maar het toont toch niet echt de sfeer van de avondkoelte, de menigte, het geroezemoes, de flikkerlichtjes hier en daar, de schepen op de rivier. Het was echt heel leuk. Nao en ik zijn voor de echt laatste finaleschoten al beginnen opkramen en beginnen terugkeren om de grootste menigte voor te zijn in het station. Natuurlijk, als ook maar 1000 andere mensen hetzelfde denken...
We moesten trouwens alletwee dringend naar het toilet, dus zijn we op de trein naar de andere kant gesprongen. Het volgende station van die trein was tevens het eindpunt, trouwens. Daar uitgestapt, naar de WC geweest en terug ingestapt in een lege trein die van daaruit in de omgekeerde richting weer zou vertrekken. Wij konden dus zitten hahaha! Het volgende station was dus het Shinozaki waar we vertrokken waren en van daaruit was het weer vollen bak natuurlijk. Maar iedereen was in feeststemming en vele mensen hadden blijkbaar geen zin om echt opgepropt te staan, zodat de mensen-dichtheid enzo wel meevielen. We moesten wel eens overstappen en toen vond er iets heel merkwaardigs plaats!
De jongen die in de rij achter ons stond, sprak mij aan in het Frans en vroeg of ik uit België kwam. Bleek dat de vriend van Annabelle te zijn waarmee ik vorig jaar mee naar het Atomium was geweest, toen ik op de terugweg in het station van Brussel mijn voet had omgeslagen op de laatste tree van de trap. (Ik moest toen een week in de plaaster, waardoor ik een week geen vakantiejob kon doen nvdr.) Waarschijnlijk was mijn gezicht en die dag hem door dat voorval goed bijgebleven. Bleek dat hij en zijn vriendin hetzelfde hadden gedacht en ook eerst op de trein naar de andere kant waren gesprongen. Hij had mij dan zitten observeren (maar ik let al lang niet meer op mij observerende mensen, want zo zijn er hier elke dag wel een stuk of 10) en had zich er dan toch van overtuigd dat ik het wel moest zijn. What are the chances! Op een massa-evenement met 1 miljoen mensen zat ik in dezelfde wagon als hem! We hebben een praatje geslagen en wat over Annabelle en Seijo en Waseda gebabbeld en dan gewoon afscheid genomen. Hij gaat volgend jaar in Strasbourg studeren, dus de kans dat ik hem nog een keer toevallig tegenkom, is niet groot. Wat een leuke verrassing. Annabelle, je hebt bij deze de groeten ^^
Vandaag heb ik het bijgevolg rustig gehouden. Mijn maag heeft gisteren wat teveel chips te verduren gekregen, dus veel eetlust had ik ook al niet. Morgen lunch met Damien en Nao. Damien is een Fransman die twee lichtingen na mij op Tomisaka verbleef, en die Nao via via nog kent en nog regelmatig mee afspreekt. Ik ben op kerst mee naar de karaoke geweest en heb hem dus wel al eens ontmoet (kan goed zingen trouwens, en ook een aardig stukje gitaar, bleek later). Het breekt de dag, nietwaar.
En verder laat ik het leven verderkabbelen en de papiermolen verder draaien zonder al te veel geld op te slokken. Dat is nog zoiets: als ik in België 20 euro in mijn portefeuille zitten heb, vind ik dat al redelijk veel en hier loop ik rond met zo'n 100 euro, of ik voel mij niet gerust. Ik geef het uiteindelijk wel met dezelfde snelheid uit (20 euro haal ik gewoon meermaals af), maar het is toch een ander gevoel! Het is nu zo'n kwart na tien 's avonds. Ik ga nog wat in manga lezen. (ben voorlopig bezig in een paar klassiekers: slam dunk en dragon ball) en dan slapen. De hitte weegt toch wel als je buiten gaat. Al bij al weer een aangenaam doorgebracht weekend. Ik hoop voor jullie allemaal hetzelfde!
de foto's van Edogawa vindt je hier
Het is augustus geworden. Dat is niet zo opmerkelijk natuurlijk, maar het zal wel de eerste keer zijn dat ik die maand in Japan doorbreng. Dat is wel weer wat specialer als je weet dat ik al drie verjaardagen in Japan heb gevierd...
Dat terzijde. De 28ste, een paar uur na mijn telefoontje, heeft UPS het pakket afgeleverd, intact! Ik heb direct naar mijn werkgever gebeld en werd de dag erna verwacht in het kantoor in Kanda om het contract te tekenen en de documenten te overhandigen. De baas en degene die zowat instaat voor de interviewprocedure zijn beiden heel vriendelijk en de gesprekken verlopen altijd in een gemoedelijke sfeer. Ik krijg ook altijd een drankje, wat de reis van een uur wel een stuk goedmaakt. De papiermolen is hierbij officiëel in gang gezet, hoera!
Ik heb nog een mededeling. Ik heb schoenen gekocht. In Saty. In uitverkoop. Ter vervanging van de schoenen die ik onder mijn maatpak droeg. Die hadden een hiel van 7 centimeter en ik vrees dat ik te delicate voeten heb daarvoor. Ik krijg blijnen zo groot als de helft van mijn voet. U kunt dan ook begrijpen dat die pijnlijke situatie en de strategie die ik ervoor had bedacht, toch niet te lang moest duren. De strategie was om mijn sneakers aan te doen en in het station van bestemming de hoge hielen aan te doen. Maar dan zit er natuurlijk wel altijd een paar schoenen in mijn handtas en dat is toch geen doen als je op interview en zo gaat... Nu heb ik een neutraal model, zwart en met een hiel van 3 centimeter. De hemel op aarde. Nao zei dat het allemaal toch niet zo erg kon zijn, maar ik vond de wereld tot aan mijn nieuwe aankoop redelijk oneerlijk. Waarom moeten mannen geen hoge hielen dragen? (maar toegegeven, een das in deze hitte? Nee, dank u.) 'Cool biz' is toch nog niet overal doorgedrongen.
Dit weekend ben ik met Nao naar Korakuen Garden geweest, een mooie Japanse tuin. We kwamen in de vroege namiddag toe, en het was snikheet. Hoewel ik op een steenworp ervan mijn uitwisselingsjaar heb doorgebracht, was ik er nog nooit geweest! Na een 'stroll' door LaQua Dome City (alweer, maar dat verveelt nooit!) iets gaan eten in een bakkerij-tearoom en dan op naar de garden. Er waren de verplichte vijvers met platte stap-stenen en koi erin, een pruimengaard en wat hoogteverschil. Het heeft ons een klein uur gekost om er rond te wandelen, met inbegrip van pauzes onder de frisse strooien daken om wat te bekomen af en toe.
Avondeten in een Chinees restaurant in LaQua en dan gaan bowlen in Ikebukuro. Thuis nog wat TV en dan geslapen, want de volgende dag stonden er nog leuke dingen op het programma.
2 augustus, gisteren dus, was er het grote vuurwerk in Edogawaku, in het oosten van de metropool Tokyo. We hadden besloten er een dagje van te maken (hoewel het eigenlijk maar een uurtje pendelen is...) en eerst naar het aquarium in Kasai-rinkai Koen (naam van een park) te gaan. Daar aangekomen bleek het echt midden in het park te liggen en vlak naast de zee. Er waaide een deugddoende bries zodat je even dacht dat het weer aangenaam was die dag. Als je terug verder ging van het water, wist je weer beter natuurlijk. In de buurt was ook een groot rad en er waren veel gezinnen met kleine kinderen. Ik had tot nu toe wel mijn deel van aquariums gehad. Een keer in Kagoshima toen ik op bezoek was bij mijn host-familie in Kyushu en een keer in Sunshine City in Ikebukuro samen met mijn ouders. En toch, aquariums oefenen een vreemde aantrekkingskracht op mij uit. Ik vind vissen zoiets mysterieus, en dan zeker die grote, lelijke die vaak te vinden zijn in aquariums. Ze doen mij echt denken aan dinosaurussen.
Nao ging er wat rapper door, maar ik zou uren kunnen blijven gapen naar die kolossen. De grootste attractie daar was de bokaal met tonijn. Man, ik wist echt niet dat die zo groot waren!
Gelukkig maar, of de Japanners moesten hun 'zee-kip' (シーチッキン, sea-chicken) missen! En die hebben zo van die gele stoppels tussen de vin vanboven en hun staart, net als dinosaurussen. We waren er juist op het voederuur. Het was wel grappig. Tussen die groep tonijn zwom een haai of drie en die eten op een heel andere manier. De haaien zwommen op hun gemak rond tussen waar het voedsel in het water werd gegooid en hapten links en rechts naar het eten. De tonijnen daarentegen zochten eerst vanop veilige afstand een stuk uit, schoten er dan met verbazingwekkende snelheid naartoe om dan weer te vluchten. Dat zo'n kolossen zo'n snelheid kunnen produceren, ongelooflijk.
Na het aquarium een dut in het park op een bank, waar ik een keer of zes gestoken ben door insecten. Alleen de linkerkant, de kant die naar de bomen was gericht. Mijn arm langs de asfalt-kant: niks. En Nao net omgekeerd. Verdomd jeukerig, maar wat 'moederkeszalf' doet wonderen haha. Vandaag al geen last meer van.
Na de dut de bus op richting Edogawa (Edo-rivier). We hadden op voorhand de weg naar daar gevraagd, maar wisten buiten de busnummer niet echt hoe we er moesten geraken. Een beetje ongerustheid dus, maar dat was uiteindelijk voor niks nodig. Op elke bushalte stapten mensen op in yukata, die dus duidelijk ook naar daar gingen. We moesten de stroom maar volgen. Rond 18u30 waren we ter bestemming, Shinozaki station. We waren niet de enigen. De trein zat stampvol en het station nog stampvoller. Het was voetje per voetje met de stroom mee, de trappen op en het station uit. Het leek echt wel een vulkaan, dat station, het bleef maar mensen spuwen. Vlug een supermarkt binnengewipt en de nodige voorraden ingeslagen. Meeneem-avondeten gekocht en dan weer de mensenstroom ingedoken op weg naar de rivier.
Ik was vorig jaar naar Sumidagawa -vuurwerk geweest (zie onder andere foto's op facebook), maar Edogawa was eigenlijk wel leuker. De locatie is veel meer geschikt voor zo'n massa-evenement. Naar het schijnt komen er elk jaar rond het miljoen mensen naar kijken, dus je kan je (misschien niet) voorstellen wat een mensenzee dat wordt! De rivier is redelijk breed en het vuurwerk wordt van daar afgeschoten. Een beetje stroomafwaarts lagen verschillende cruise-schepen te wachten met hun volle ladingen passagiers die van daar naar het vuurwerk keken. Nao en ik hadden zoals gezegd een zeil en versnaperingen gekocht en zaten tussen 1000en anderen op de oever van de rivier op de groene helling. Het gleed wel nogal, maar met een rugzak als zitje ging het prima. En dan begon het vuurwerk. Het kwam echt in golven. Als het een tijdje stil bleef tussen verschillende salvo's door, wist ik dat het tijd was om mijn camera klaar te houden. Ik denk dat ik ongeveer 50 foto's heb getrokken, maar het toont toch niet echt de sfeer van de avondkoelte, de menigte, het geroezemoes, de flikkerlichtjes hier en daar, de schepen op de rivier. Het was echt heel leuk. Nao en ik zijn voor de echt laatste finaleschoten al beginnen opkramen en beginnen terugkeren om de grootste menigte voor te zijn in het station. Natuurlijk, als ook maar 1000 andere mensen hetzelfde denken...
We moesten trouwens alletwee dringend naar het toilet, dus zijn we op de trein naar de andere kant gesprongen. Het volgende station van die trein was tevens het eindpunt, trouwens. Daar uitgestapt, naar de WC geweest en terug ingestapt in een lege trein die van daaruit in de omgekeerde richting weer zou vertrekken. Wij konden dus zitten hahaha! Het volgende station was dus het Shinozaki waar we vertrokken waren en van daaruit was het weer vollen bak natuurlijk. Maar iedereen was in feeststemming en vele mensen hadden blijkbaar geen zin om echt opgepropt te staan, zodat de mensen-dichtheid enzo wel meevielen. We moesten wel eens overstappen en toen vond er iets heel merkwaardigs plaats!
De jongen die in de rij achter ons stond, sprak mij aan in het Frans en vroeg of ik uit België kwam. Bleek dat de vriend van Annabelle te zijn waarmee ik vorig jaar mee naar het Atomium was geweest, toen ik op de terugweg in het station van Brussel mijn voet had omgeslagen op de laatste tree van de trap. (Ik moest toen een week in de plaaster, waardoor ik een week geen vakantiejob kon doen nvdr.) Waarschijnlijk was mijn gezicht en die dag hem door dat voorval goed bijgebleven. Bleek dat hij en zijn vriendin hetzelfde hadden gedacht en ook eerst op de trein naar de andere kant waren gesprongen. Hij had mij dan zitten observeren (maar ik let al lang niet meer op mij observerende mensen, want zo zijn er hier elke dag wel een stuk of 10) en had zich er dan toch van overtuigd dat ik het wel moest zijn. What are the chances! Op een massa-evenement met 1 miljoen mensen zat ik in dezelfde wagon als hem! We hebben een praatje geslagen en wat over Annabelle en Seijo en Waseda gebabbeld en dan gewoon afscheid genomen. Hij gaat volgend jaar in Strasbourg studeren, dus de kans dat ik hem nog een keer toevallig tegenkom, is niet groot. Wat een leuke verrassing. Annabelle, je hebt bij deze de groeten ^^
Vandaag heb ik het bijgevolg rustig gehouden. Mijn maag heeft gisteren wat teveel chips te verduren gekregen, dus veel eetlust had ik ook al niet. Morgen lunch met Damien en Nao. Damien is een Fransman die twee lichtingen na mij op Tomisaka verbleef, en die Nao via via nog kent en nog regelmatig mee afspreekt. Ik ben op kerst mee naar de karaoke geweest en heb hem dus wel al eens ontmoet (kan goed zingen trouwens, en ook een aardig stukje gitaar, bleek later). Het breekt de dag, nietwaar.
En verder laat ik het leven verderkabbelen en de papiermolen verder draaien zonder al te veel geld op te slokken. Dat is nog zoiets: als ik in België 20 euro in mijn portefeuille zitten heb, vind ik dat al redelijk veel en hier loop ik rond met zo'n 100 euro, of ik voel mij niet gerust. Ik geef het uiteindelijk wel met dezelfde snelheid uit (20 euro haal ik gewoon meermaals af), maar het is toch een ander gevoel! Het is nu zo'n kwart na tien 's avonds. Ik ga nog wat in manga lezen. (ben voorlopig bezig in een paar klassiekers: slam dunk en dragon ball) en dan slapen. De hitte weegt toch wel als je buiten gaat. Al bij al weer een aangenaam doorgebracht weekend. Ik hoop voor jullie allemaal hetzelfde!
de foto's van Edogawa vindt je hier
Abonneren op:
Posts (Atom)
