Of dan toch?

Beste familie en vrienden (en misschien andere mensen?)

Allereerst bedankt voor de vele reacties om me een hart onder de riem te steken. Werden allen zeer geapprecieerd!

MAAR mijn geloof in de Japkes is hersteld. (wat een zware rol hebben mijn twee Japanse collega's toch, die hebben invloed op mijn zicht op het hele volk haha)

Als deze blog een krant was, zag ik mij genoodzaakt om een rechtzetting te publiceren op de eerste pagina.
Begrijp me niet verkeerd, de ruzie is echt gebeurd en ik was er de hele avond niet goed van, maar de volgende morgen begreep ik het. Ik ging het 'bergkot' in en ik zag in een hoek een telefoon, aangesloten, staan. Het zag er al veel properder uit en de helft van de ruimte was vrijgemaakt.

Een zin van de vorige dag kwam opnieuw naar boven in mijn gedachten. 'Moeten WE hier in dat bergkot blijven werken, misschien?'
Denk er dan wel bij dat in het Japans men geen persoonswoorden gebruikt (ik, jij, hij etc.) en je ook niet zoals bij het Spaans of zo aan de uitgang van het werkwoord kan zien we er wordt bedoeld. Nee, de context moet daar het antwoord voor bieden. En zo zijn er nog meer woorden. Met andere woorden: die 'WE' was dus 'IK' en die 'hier' was niet 'hier, dit kantoor', maar 'hier, dit kamertje'.
Dus eigenlijk had hij gezegd: 'Moet IK hier, in dit kamertje, dit BERGKOT blijven werken misschien?'
En ik maar zeggen dat ik het niet erg vond als dat er zo slordig bijstond en dat het voor mij totaaaaal niet belangrijk was hoe het eruit zag. Ja, zo kan ik me wel voorstellen dat hij verontwaardigd was over mijn gebrek aan inlevingsvermogen. Ik wens het hem natuurlijk niet toe om tussen de stoffige dozen zijn bureau op te stellen!!

Dus eind goed, al goed.
Een lesje in Japans en een eerlijk misverstand.
Ik ga terug vredig slapen.

Zoals beloofd, een meer vrolijke (en opgeluchte) blog deze keer.
Salut!

Lelijke eendje

Wat een finale van een normale dag. Een hevige discussie gehad die me bij het thuiskomen een hele rol koekjes heeft doen eten. Verdorie, waarom kan ik woede (of andere onaangename emoties) niet op een andere manier verwerken?

Een korte samenvatting

Het onderwerp van strijd: Ons 'bergkot' achter een wand van ondoorzichtig glas naast de showroom.
Meerbepaald: de slordige dozen met reserve-zolen die er staan opgestapeld. (er staan ook twee fietsen in en nog vanalle rommel die ze ergens kwijtmoesten)...

Gedachtengang van collega: het mag er niet uitzien als een bergkot (omdat het naast de showroom is?)

Werkwijze van collega: hij vond er niet beter op dan de zolen uit een grote doos per 6 in kleine doosjes te steken, en op elke doos een post-it te plakken met wat erin zat. Op die manier zou veel plaats worden gespaard. De kleine doosjes stapelt hij dan met een stuk op zes op elkaar. Zo zijn er dan een stuk of vijftig doosjes. (en binnenkort nog meer, want er zijn er met de boot nog op komst).

Vraag aan mij: Wat vind je ervan?

Antwoord van mij: Eigenlijk helemaal niet handig, grote dozen zijn beter, en dan liefst nog zonder deksel zodat ik snel bij de zolen kan (Ik ben namelijk de enige die er komt omdat ik de verantwoordelijke ben voor onze herstelservice)
En toen sloeg de vlam in de pan. Ik besefte nauwelijks wat er gebeurde.

Collega: iets in de trant van 'jij hebt nogal lef zeg, ik probeer dat hier mooi te maken en jij breekt opeens alles af, wie denk je wel dat je bent? Moeten we hier in dit BERGKOT (dit met misnoegen uitgespuugd woord) blijven werken, misschien?

Ik dacht bij mezelf:
Ja zeg, als je er fietsen in stalt en een stuk of tien dozen in propt, moet je niet gaan doen of het iets anders is dan een bergkot he.
En ook:
Ok, nu is het 'vuil' (= mijn 'redelijk slordig') maar praktisch, er mag wel iets gebeuren, maar liever dan proper maar onpraktisch.
(allez, dat tweede dacht ik achteraf, want het is een vaststaand feit dat de goeie replieken komen na een tijd van inzinken en her-overlopen van de conversatie)

Ik zei: Ik begrijp wat je probeert te doen en ben volledig akkoord dat het beter kan, maar denk ook een beetje aan mij, ik moet hier elke dag in werken (en over fietsen klauteren).

Collega die er nog eens bij komt staan om wat olie op het vuur te kiepen: 'Ja zeg, Tine, gij zijt verantwoordelijk voor de herstelservice en gij zijt altijd zo slordig. Eigenlijk is het helemaal niet (de boze collega) zijn taak om dat hier op te ruimen, vindt ge niet? Ge zou beter wat helpen in plaats van kritiek te leveren.'

Ik zou ze zo een mep hebben verkocht. En zo was iedereen tegen mij, beste mensen. Ik ben een vuile, slordige mie en het feit dat ik vind dat een werkplaats best een beetje slordig mag zijn en ik mij al die tijd niet stoorde aan het feit dat ons BERGKOT (dit in gedachten door mij uitgeschreeuwd woord) er zo vuil (= in mijn visie beetje slordig) bijstond, dat ik niet eens ZAG hoe VUIL het wel WAS, dat was mijn ergste misdaad. (en nog steeds, want ik wil het maar niet snappen)

Is dit nu door het cultuurverschil (beide collega's waren Japanners), of is het mijn karakter dat hier de schuldige is?
Enfin, de woede is gezakt, maar ik geloof nog steeds in mijn eigen visie, het feit dat op een plek waar geen ander mens komt en gasten al helemaal niet, praktische overwegingen de overhand mogen krijgen op het aanzicht... (als beide evenveel mogelijk zijn, graag natuurlijk, maar anders...)

Anders dan dat is de maand januari snel voorbijgegaan. Na de reis naar Belgie ben ik alweer gewend aan de eentonige zwarte haarzee (met hier en daar een rode of rosse stip) en baardloze mannen die ruiken naar de drank op de trein naar huis.

Gisteren ben ik met Nao naar Yokohama geweest, aan de buitenrand van Tokyo, een havengebied met mooie parken naast het water en een pier met houten latten waar ik een splinter van kreeg. 's avonds rondgekuierd in Chinatown (grootste van Japan) en niet zo lekker gegeten. Het was wel een leuke, warme, ontspannende dag.

mijn schouders zitten vast van mijn kabas altijd op dezelfde schouder te dragen. Het zwart van de riem gaat af op mijn leren jas en zorgt voor een dunne vuile rand langs de naden, maar ik heb geen andere om mee naar het werk te gaan. Hmmm, misschien ben ik, die nogal een lage standaard heeft als het op mijn kledij aankomt, niet zo geschikt om tussen al die mode- en schoonheidsbewuste mensen te werken.

Vandaag voel ik met het lelijke (slordige) eendje maar ik vrees dat Rucoline schoenen geen zwaan van me gaan maken.
volgende keer een meer up-beat selectie! (hopelijk)

Tine