De eerste dag van de week -die mij, ik geef het toe, nogal zwaar valt meestal- is weer om dus ik ben opnieuw naar werkmodus overgeschakeld om de volgende vier dagen met goede moed af te werken. Er is hier op het ogenblik een gezellig gedonder aan de gang, maar dat laat ik me niet deren. Eerst deze blog afwerken en dan pas computer uit.
Zoals ik schreef, een nieuw weekend brengt nieuwe verhalen en ervaringen, want mijn weekdagen bestaan uit lesgeven, naar de supermarkt gaan, huishouden, TV kijken en kanji studeren. O ja, en karate. Het weekend echter brengt verrassing, ontspanning en avontuur!
Het voorbije weekend was niet anders. Ayumi en Hiroko namen me op sleeptouw naar Yunishikawa, een dorpje op ongeveer een uur ten noorden van Imaichi. Daar heb ik in een amfibievoertuig gereden! Een bus meer bepaald, maar hij had wat weg van een vrachtwagen. De cabine was een eind boven de wielen omdat het ding natuurlijk in het water moet kunnen drijven zonder dat de voeten van de passagiers nat worden. Een beetje reserve is dus geen luxe. Het voelde dan ook meer als een vrachtwagen (maar wel een met een goede vering) dan wat anders. Elk putje in de weg zorgde voor redelijk wat deining, maar het was plezant.
En wat nog meer, er waren geen ramen in (dat mocht volgens de gids niet bij wet opdat men gemakkelijk zou kunnen vluchten moest het gevaarte zinken. Het was een graad of 15 die dag, maar redelijk fris als je tegen 50 per uur rijdt. Ik had handschoenen aan en mijn sjaal rond mijn hoofd gebonden. Dan viel het wel mee.De foto's zeggen waarschijnlijk meer. Laat ons zeggen dat de combinatie van de deining van de putten in de weg en de wind door onze haren voor wat hilariteit zorgden.
Het duurde een kwartiertje voor we aan de Yunishikawa dam kwamen, een gedrocht van iets meer dan 100 meter hoog met een muur van 16 meter dik, pure beton. Wij mochten met een lift afdalen en op een roosterpad op 60 meter hoog langs de rand van de dam lopen. Ik dacht dat ik hoogtevrees ging hebben, maar dat viel nog goed mee. Beneden zag je dan een klein zwembadje (hoewel er eigenlijk zoveel als 24000 zwembaden water in waren!!) en dat was het, maar wegens de grootte van de beton wel redelijk indrukwekkend. De volgende stop was een rondje op het meer voor de dam.
Het moment van omschakeling van auto naar boot was natuurlijk waar het allemaal om te doen was. De bus stond even stil voor voorbereiding en trok toen op om met een redelijke spetter in het meer te belanden. Eigenlijk hoefde het helemaal niet met zo'n plons, zei de gids daarna, maar daar is nu ook niks lolligs aan. De mensen op de eerste rijen keken anders nogal beteuterd en kouwelijk (ze waren nochtans gewaarschuwd). De hele uitleg die de gids gaf terwijl we rondvaarden is echter aan mij verloren want we zaten op de laatste rij, vlak voor de motor van de boot die een hels lawaai maakte. Genieten van de omgeving dan maar, waar de bladeren van de bomen in allerlei kleuren echt mooi om zien waren. Er viel me op dat boven een van de ramen 'nooduitgang' stond geschreven, wat ik wel goed gevonden vond. Als het ding zou zinken, moesten we dan allemaal door precies dat raam naar buiten of zo?
Dat was het eigenlijk. Mijn enige andere ontdekking was dat ze er gedroogde salamanders verkochten als delicatesse, met als smaakmaker een paar levende exemplaren in een aquariumpje erboven. Nee, toch maar niet.
Dat is het dan! Zondag ben ik met Jeremiah naar Utsunomiya geweest om te informeren naar een bepaalde gsm van Gundam, waar hij fan van is, maar ze waren helaas allemaal uitverkocht. In de namiddag een skype sessie met Nao en een film en dan het bedje in. Nu ga ik koken: varkensvlees met paprika en witte kool en prei. Ja, een Japans recept. Ik ben eens benieuwd.
Tot ziens!
maandag 27 oktober 2008
zondag 19 oktober 2008
'parade van 1000 krijgers' in Nikko
Hallo iedereen,
het is weer een tijdje geleden, en wil gewoonlijk zeggen dat er niks speciaals is gebeurd. Het leven kabbelt hier voort en als je aan iets gewend raakt, lijkt steeds minder en minder de moeite om op te schrijven. Het weekend is doorgebracht met film kijken, een sjaal haken, eten maken, een beetje kuisen, met andere woorden, zeer ontspannen en niet interessant voor anderen.
Deze vrijdag was er echter wel iets redelijk speciaals. Er was namelijk het herfstfestival in het Toshogu-heiligdom in Nikko.
Door een gelukje had ik die dag vrij! Dat komt zo: er is sinds een paar jaar geleden een administratieve fusie gebeurd in de regio van Nikko, waardoor Imaichi, het dorp waar ik woon ook officieel gewoon Nikko-shi (Nikko city) is geworden. Ik ga op vrijdag naar Kiyotaki, een school die sinds oudsher deel was van het oude Nikko van voor de administratieve verandering. Nu is het zo dat enkel scholen van het oude Nikko vakantie krijgen op de dag van dat festival, als een lokale feestdag. Met andere woorden, had ik die dag les gehad in een van mijn andere vier scholen, dan had ik geen vakantie gehad!
Ik dus goedgeluimd opgestaan en de trein van 10uur naar Nikko genomen. Met de auto zou parkeerplaats waarschijnlijk een probleem geweest zijn. Het festival is een tweejaarlijks gebeuren, een keer in de lente en een keer in de herst, telkens twee dagen. Het festival in de lente is naar het schijnt nog groter, maar ik vond dit ook zeker al de moeite.
Waar het allemaal om te doen was, was 'de stoet van 1000 krijgers'. In het echt deden er ongeveer 700 mensen aan mee. Ze beeldden een stoet uit zoals die er moet uit hebben gezien in de 16e eeuw, met uniformen en kledij uit die tijd. Het was erg interessant om zien, en kleurrijk ook! Er was een grote zandweg vanuit de grote tempel naar een kleinere tempel verderop en die weg was een helling, zodat je een mooi zicht had op de afdalende en bij de terugkeer, de stijgende stoet. ER waren ongeveer 10 mensen op paarden ook.
Op de weg naar het heiligdom werd ik opgeschept door een kwieke oma die me meetroonde naar waar het te doen was. Gelukkig. We zigzagden langs kuierende mensen (waaronder verrassend veel toeristen) naar boven en konden op ons gemak een goed plekje uitzoeken. Na de stoet ging de oma wel weer snel naar huis en bleef ik in mijn eentje achter om van de sfeer te genieten.
Er was veel volk en ook de gewoonlijke eten- en drinkstalletjes met gegrilde octopus, inktvis, banaan met chocolade, popcorn, suikerspin, een soort cake met chocoladevulling, gebakken noodles...Een festival is niet echt zonder die stalletjes, als je het mij vraagt. (hoewel op de noodles een beetje te veel saus was gegoten naar mijn smaak).
Het gaan van de ene plaats naar de andere duurde hoop en al 20 minuten. Er was een stoet om 11uur en de terugkeer om 1u. Daarna ben ik nog wat in souvenirwinkeltjes gaan neuzen en dan ben ik naar huis gegaan, om wat uit te rusten en dan om 19h naar karate te gaan. Ik was moe, maar het sporten deed deugd.
Vrijdag naar Jusco, een winkelcentrum in de buurt om wol te kopen om een sjaal te haken. Ik krijg de handwerk-kriebel maar niet onder controle... ^^ Daarna met Jeremiah wat boodschappen en samen pizza besteld als avondeten. Hij heeft sinds zaterdag ook zelf internet en telefoon, zodat hij ook terug verbonden is met de wereld. Oef, da's wel een gemak want tot nu toe was de enige manier er naartoe te rijden als ik hem iets te zeggen had.
Dat is het zowat. Morgen begint een nieuwe werkweek, maar op maandag zijn het eerstekes en tweedekes, dus die zijn schattig en braaf. ^^
Salut!
het is weer een tijdje geleden, en wil gewoonlijk zeggen dat er niks speciaals is gebeurd. Het leven kabbelt hier voort en als je aan iets gewend raakt, lijkt steeds minder en minder de moeite om op te schrijven. Het weekend is doorgebracht met film kijken, een sjaal haken, eten maken, een beetje kuisen, met andere woorden, zeer ontspannen en niet interessant voor anderen.
Deze vrijdag was er echter wel iets redelijk speciaals. Er was namelijk het herfstfestival in het Toshogu-heiligdom in Nikko.
Door een gelukje had ik die dag vrij! Dat komt zo: er is sinds een paar jaar geleden een administratieve fusie gebeurd in de regio van Nikko, waardoor Imaichi, het dorp waar ik woon ook officieel gewoon Nikko-shi (Nikko city) is geworden. Ik ga op vrijdag naar Kiyotaki, een school die sinds oudsher deel was van het oude Nikko van voor de administratieve verandering. Nu is het zo dat enkel scholen van het oude Nikko vakantie krijgen op de dag van dat festival, als een lokale feestdag. Met andere woorden, had ik die dag les gehad in een van mijn andere vier scholen, dan had ik geen vakantie gehad!
Ik dus goedgeluimd opgestaan en de trein van 10uur naar Nikko genomen. Met de auto zou parkeerplaats waarschijnlijk een probleem geweest zijn. Het festival is een tweejaarlijks gebeuren, een keer in de lente en een keer in de herst, telkens twee dagen. Het festival in de lente is naar het schijnt nog groter, maar ik vond dit ook zeker al de moeite.
Waar het allemaal om te doen was, was 'de stoet van 1000 krijgers'. In het echt deden er ongeveer 700 mensen aan mee. Ze beeldden een stoet uit zoals die er moet uit hebben gezien in de 16e eeuw, met uniformen en kledij uit die tijd. Het was erg interessant om zien, en kleurrijk ook! Er was een grote zandweg vanuit de grote tempel naar een kleinere tempel verderop en die weg was een helling, zodat je een mooi zicht had op de afdalende en bij de terugkeer, de stijgende stoet. ER waren ongeveer 10 mensen op paarden ook.
Op de weg naar het heiligdom werd ik opgeschept door een kwieke oma die me meetroonde naar waar het te doen was. Gelukkig. We zigzagden langs kuierende mensen (waaronder verrassend veel toeristen) naar boven en konden op ons gemak een goed plekje uitzoeken. Na de stoet ging de oma wel weer snel naar huis en bleef ik in mijn eentje achter om van de sfeer te genieten.
Er was veel volk en ook de gewoonlijke eten- en drinkstalletjes met gegrilde octopus, inktvis, banaan met chocolade, popcorn, suikerspin, een soort cake met chocoladevulling, gebakken noodles...Een festival is niet echt zonder die stalletjes, als je het mij vraagt. (hoewel op de noodles een beetje te veel saus was gegoten naar mijn smaak).
Het gaan van de ene plaats naar de andere duurde hoop en al 20 minuten. Er was een stoet om 11uur en de terugkeer om 1u. Daarna ben ik nog wat in souvenirwinkeltjes gaan neuzen en dan ben ik naar huis gegaan, om wat uit te rusten en dan om 19h naar karate te gaan. Ik was moe, maar het sporten deed deugd.
Vrijdag naar Jusco, een winkelcentrum in de buurt om wol te kopen om een sjaal te haken. Ik krijg de handwerk-kriebel maar niet onder controle... ^^ Daarna met Jeremiah wat boodschappen en samen pizza besteld als avondeten. Hij heeft sinds zaterdag ook zelf internet en telefoon, zodat hij ook terug verbonden is met de wereld. Oef, da's wel een gemak want tot nu toe was de enige manier er naartoe te rijden als ik hem iets te zeggen had.
Dat is het zowat. Morgen begint een nieuwe werkweek, maar op maandag zijn het eerstekes en tweedekes, dus die zijn schattig en braaf. ^^
Salut!
zondag 5 oktober 2008
trektocht, feestjes en karate
Dit weekend ondanks de aanslepende verkoudheid niet stilgezeten.
Zaterdag op trektocht met de jongerenorganisatie van Nikko. Uiteindelijk waren er buiten Jeremiah en ik maar 5 andere mensen, allemaal een eind in de dertig, maar dat deerde niet. Ze waren vriendelijk en jong van hart! Ik weet niet waarom het leeftijdsverschil me zo deert. Misschien omdat ik bang ben dat ze mij maar een jong onnozel wicht gaan vinden. Of misschien niet onnozel, maar gewoon niet geschikt als vriendin... Ofwel is het gewoon de schok van de overgang van een wereld waarin ik de veteraan was (unief) naar een wereld waarvan ik niks weet (werk).
We hebben van 9u tot 15u gestapt, met pauzes en lunch inbegrepen, wat betekende dat ik om 6u45 was opgestaan om om 7u30 bij Jeremiah te zijn om hem op te pikken en naar de verzamelplaats, op een uurtje van Imaichi, te rijden. Het was in de bergen dus ik heb mijn eerste berg-autorit achter de rug. De auto's hier hebben gelukkig een bergversnelling ook, dus echt moeilijk was het niet.
Terug thuis rond 16u30, net tijd genoeg om een douchke te pakken en mijn vermoeide beentjes even wat rust te gunnen (om niet te spreken van mijn verkouden hoofd). Mijn oren waren van het stijgen en dalen in de bergen (en wsch ook de verkoudheid) helemaal verstopt en dat heeft geduurd tot de volgende dag, dus ik moest echt mijn best doen om de conversaties te volgen op het feestje dat 's avonds plaats vond en ik weet ook niet of ik ongewoon stil of luid aan het praten ben geweest. ^^
Jeremiah kwam langs met de auto en dan zijn we samen naar de parking van de naburige supermarkt, Yaohan, gestapt, waar ze ons om 17u40 ongeveer kwamen ophalen om met de auto naar Utsunomiya te brengen. Er was namelijk een sociaal feestje van de EJSS (English-Japanese Speaking Society). Dat is een organisatie van leerkrachten van verschillende scholen in Nikko die hun Engels willen oefenen en daarom etentjes organiseren waarop ze ook ALT's uitnodigen. Er waren buiten Jeremiah en mij nog 3 andere ALT's, 2 ervan geven al een paar jaar Engelse les, maar verder hebben we eigenlijk niet veel over het lesgeven gepraat.
Het etentje vond plaats in een redelijk chique restaurant vlakbij het station van Utsunomiya. Het was een Japans menu en ik heb tot mijn grote spijt vissenlever en slak moeten eten. De vissenlever smaakte een beetje naar fois gras. Ik heb het beleefd opgegeten en dat is echt een overwinning op mezelf! (al is het een die ik liefst zo veel mogelijk zou vermijden). Drank à volonté inbegrepen, zodat het er na een uurtje en zeker tegen het einde vrolijk aan toe ging. Nog een fotosessie en mijn afscheidsrede in het Japans (die niemand heeft gehoord, want ze waren te druk bezig met tegen elkaar te zeggen hoe mooi mijn Japans wel was haha) en dan met een paar anderen de trein op naar Imaichi. In de trein nog wat gebabbeld, een taxi naar huis genomen en dan mijn bedje in.
De volgende dag om 8u30 op (sommige mensen zullen dit geen vreemd uur vinden maar voor mij is op een zondag om 8u30 op te moeten staan hetzelfde als een hamer op je teen laten vallen, zeker omdat ik pas na middernacht in bed lag). om naar de karatewedstrijd van de club waar ik pas bij ben, te gaan kijken. Kobayashi (de club) deed het heel goed. Ik heb maar de helft gezien, de 'kata's', een reeks vastgestelde bewegingen die je zo sterk en afgewerkt mogelijk moet uitvoeren. Voor de 'kumite', de gevechten, kon ik niet blijven, want ik had kort na de middag een skype afspraak met mijn vriend. Ik viel bijna om van vermoeidheid!
Na de skype in mijn bed (dat was rond 17u, denk ik) en een uurtje geleden opgestaan (21u) om wat te eten en mail te checken. Ik ga straks, na de afwas en mijn avondtoilet, terug recht mijn bedje in!
Morgen is het weer vroeg opstaan en 's avonds een trip naar Utsunomiya om eens te gaan horen wat de avondles die ik vanaf woensdag zal geven zowat inhoudt. Ik ben wel eens benieuwd en een beetje bang. Zie dat ze heel wat woorden vragen die ik niet meteen weet... Maja, ik doe mijn elektronisch woordenboek mee en dan komt dat wel in orde.
Ziezo, weer een weekend voorbij en een nieuwe week voor de deur. Deze week is weer een volle week, maar de volgende week daarna heb ik maandag en vrijdag geen school! Vrijdag is er een traditioneel festival in Nikko, waar ik zeker eens een kijkje ga nemen!
Tot mails!
De foto's van de trektocht en het feestje vindt je in de rechterkolom!
Zaterdag op trektocht met de jongerenorganisatie van Nikko. Uiteindelijk waren er buiten Jeremiah en ik maar 5 andere mensen, allemaal een eind in de dertig, maar dat deerde niet. Ze waren vriendelijk en jong van hart! Ik weet niet waarom het leeftijdsverschil me zo deert. Misschien omdat ik bang ben dat ze mij maar een jong onnozel wicht gaan vinden. Of misschien niet onnozel, maar gewoon niet geschikt als vriendin... Ofwel is het gewoon de schok van de overgang van een wereld waarin ik de veteraan was (unief) naar een wereld waarvan ik niks weet (werk).
We hebben van 9u tot 15u gestapt, met pauzes en lunch inbegrepen, wat betekende dat ik om 6u45 was opgestaan om om 7u30 bij Jeremiah te zijn om hem op te pikken en naar de verzamelplaats, op een uurtje van Imaichi, te rijden. Het was in de bergen dus ik heb mijn eerste berg-autorit achter de rug. De auto's hier hebben gelukkig een bergversnelling ook, dus echt moeilijk was het niet.
Terug thuis rond 16u30, net tijd genoeg om een douchke te pakken en mijn vermoeide beentjes even wat rust te gunnen (om niet te spreken van mijn verkouden hoofd). Mijn oren waren van het stijgen en dalen in de bergen (en wsch ook de verkoudheid) helemaal verstopt en dat heeft geduurd tot de volgende dag, dus ik moest echt mijn best doen om de conversaties te volgen op het feestje dat 's avonds plaats vond en ik weet ook niet of ik ongewoon stil of luid aan het praten ben geweest. ^^
Jeremiah kwam langs met de auto en dan zijn we samen naar de parking van de naburige supermarkt, Yaohan, gestapt, waar ze ons om 17u40 ongeveer kwamen ophalen om met de auto naar Utsunomiya te brengen. Er was namelijk een sociaal feestje van de EJSS (English-Japanese Speaking Society). Dat is een organisatie van leerkrachten van verschillende scholen in Nikko die hun Engels willen oefenen en daarom etentjes organiseren waarop ze ook ALT's uitnodigen. Er waren buiten Jeremiah en mij nog 3 andere ALT's, 2 ervan geven al een paar jaar Engelse les, maar verder hebben we eigenlijk niet veel over het lesgeven gepraat.
Het etentje vond plaats in een redelijk chique restaurant vlakbij het station van Utsunomiya. Het was een Japans menu en ik heb tot mijn grote spijt vissenlever en slak moeten eten. De vissenlever smaakte een beetje naar fois gras. Ik heb het beleefd opgegeten en dat is echt een overwinning op mezelf! (al is het een die ik liefst zo veel mogelijk zou vermijden). Drank à volonté inbegrepen, zodat het er na een uurtje en zeker tegen het einde vrolijk aan toe ging. Nog een fotosessie en mijn afscheidsrede in het Japans (die niemand heeft gehoord, want ze waren te druk bezig met tegen elkaar te zeggen hoe mooi mijn Japans wel was haha) en dan met een paar anderen de trein op naar Imaichi. In de trein nog wat gebabbeld, een taxi naar huis genomen en dan mijn bedje in.
De volgende dag om 8u30 op (sommige mensen zullen dit geen vreemd uur vinden maar voor mij is op een zondag om 8u30 op te moeten staan hetzelfde als een hamer op je teen laten vallen, zeker omdat ik pas na middernacht in bed lag). om naar de karatewedstrijd van de club waar ik pas bij ben, te gaan kijken. Kobayashi (de club) deed het heel goed. Ik heb maar de helft gezien, de 'kata's', een reeks vastgestelde bewegingen die je zo sterk en afgewerkt mogelijk moet uitvoeren. Voor de 'kumite', de gevechten, kon ik niet blijven, want ik had kort na de middag een skype afspraak met mijn vriend. Ik viel bijna om van vermoeidheid!
Na de skype in mijn bed (dat was rond 17u, denk ik) en een uurtje geleden opgestaan (21u) om wat te eten en mail te checken. Ik ga straks, na de afwas en mijn avondtoilet, terug recht mijn bedje in!
Morgen is het weer vroeg opstaan en 's avonds een trip naar Utsunomiya om eens te gaan horen wat de avondles die ik vanaf woensdag zal geven zowat inhoudt. Ik ben wel eens benieuwd en een beetje bang. Zie dat ze heel wat woorden vragen die ik niet meteen weet... Maja, ik doe mijn elektronisch woordenboek mee en dan komt dat wel in orde.
Ziezo, weer een weekend voorbij en een nieuwe week voor de deur. Deze week is weer een volle week, maar de volgende week daarna heb ik maandag en vrijdag geen school! Vrijdag is er een traditioneel festival in Nikko, waar ik zeker eens een kijkje ga nemen!
Tot mails!
De foto's van de trektocht en het feestje vindt je in de rechterkolom!
Abonneren op:
Posts (Atom)
