Hallo iedereen

De reis naar Belgie is al een tijdje afgerond, en ondertussen ben ik al drie weken aan het werken in een bedrijf met Italiaanse roots. Ze maken handgemaakte luxeschoenen met het leer waar Italie zo vermaard om is. Maar laat ons bij het begin beginnen.

Het deed deugd om nog eens terug te keren naar Belgie. Het was ondertussen al iets meer dan een half jaar geleden. Hier en daar een nieuwe winkel of een verbouwd huis dat er vorige keer niet was, en het kruispunt op de krijgsbaan aan de kerk was ook weer helemaal veranderd. Het rechts rijden was ook weer even wennen, maar er zijn geen accidenten gebeurd... Ik ben dan ook maar een paar keer achter het stuur gekropen...

De dagen doorgebracht met wat orde scheppen in mijn kamer, lang slapen in mijn zacht bed, mensen ontmoeten, doelloos rondhangen, kortom, alles wat je van een goede vakantie mag verwachten. Onze papa was iets later dan gepland thuis maar hij kon al bij al toch redelijk veel van mijn gezelschap genieten ahum. Voor ik het wist zat ik al terug op het vliegtuig en drong de harde realiteit zich weer aan mijn op: ik moest een job zoeken. Ik zette me mentaal al schrap, want met al het gepraat over de economische crisis etc. en alle bedrijven die dit jaar zo weinig mogelijk nieuwe mensen aannemen, zou ik toch echt wel mijn best moeten doen.
Ik was sinds januari al begonnen met het sturen van online sollicitaties, maar daar kwam zelden of nooit een antwoord op. Ik besloot dan naar Hello Work te gaan (zoals gezegd in de vorige blog) en te zien of er daar iets te rapen viel. Het voordeel van naar ginds te gaan is dat je uit hun database een print maakt van de samenvatting van jobadvertenties die je interesseren. Daarmee ga je naar een consultant en die belt de bedrijven voor jou op en geeft een korte introductie van je profiel en vraagt dan of ze de documenten mogen opsturen. Of je dan op interview mag of niet is nog een andere zaak, maar je krijgt tenminste een antwoord. Twee van de vier bedrijven die ik had uitgeprint, beantwoordden hun telefoon en ik ben uiteindelijk bij allebei op interview gemogen.

Het eerste was het bedrijf waar ik drie weken geleden ben gestart. Zij vroegen of ik kon komen voor een interview op maandag. Dinsdagmorgen wisten ze me te vertellen dat ik was aangenomen en of ik de volgende ochtend zou kunnen beginnen.

Het tweede bedrijf was voor een bedrijf dat bio-brandstof maakt. Zij belden me voor een interview op dinsdag. Ik had die morgen de andere job al aangenomen, maar besloot toch maar om eens te gaan kijken. Ik ging er naartoe in de mening dat het een individueel gesprek ging zijn, maar dat bleek wel even anders. Toen ik er aankwam waren er nog een stuk of 7 anderen voor dezelfde job. Het hele proces zou 2 uur duren. Eerst een introductie van het bedrijf en dan een vertalingstest van Engels naar Japans en dan groepsdiscussie in het Engels. De vertaling was een ramp (vooral door de vele vaktermen en de Japanse kanji die handgeschreven moesten)... In de discussie in het Engels kon ik me dan wat beter weren, maar aangezien alle andere kandidaten mensen van in de 40 of 50 waren met allemaal minstens 20 jaar ervaring in grote bedrijven, wist ik eigenlijk al van het moment dat ik er binnenstapte dat ik het niet ging halen. Nu ja, het was een goede ervaring en iedereen was vriendelijk tegen mij en gaf me complimentjes omdat ik toch geen bedreiging vormde haha.

En dan zijn we eindelijk bij het heden. Ik ben nu dus drie weken bezig en het is een ramp. Het heeft een hele voorgeschiedenis, maar het komt erop neer dat in het begin de Italiaanse HQ en de Japanse tak vrijwel onafhankelijk hun zaken deden. Bleek uiteindelijk dat de Japanse tak helemaal niet rendeerde wegens wanbeleid van de (Italiaanse) baas ginds. Ze hebben er dan niet beter op gevonden dan iedereen te ontslaan, een man of 5 van Italie naar Japan te sturen en voor de rest nieuw personeel aan te nemen. De Japanner die verantwoordelijk is voor de dagelijkse operatie en de contacten met de winkelcentra waar wij schoenen aan leveren, is er ook nog maar drie maand en wordt door Italie gewantrouwd. Ze laten hem zijn werk niet doen. Ik en de andere Japanner die drie weken geleden zijn aangenomen, weten niks van de staat van zaken maar moeten wel vertalen op meetings. Het komt erop neer dat veel van het werk nu verontschuldigen en het gladstrijken van de plooien is.
Nu, hier begint mijn probleem. Ik denk wel dat ik zakelijke conversaties zou kunnen voeren als 1. er iemand is die het mij kan aanleren 2. ik goed op de hoogte ben van de achtergrond zodat ik niet kan verrast of verward worden door wat de tegenpartij zegt 3. het niet in een vijandelijke sfeer gebeurt. Geen van die drie condities is nu vervuld, dus ik ken de nodige Japanse vaktermen niet, ik word verrast door wat ze ginds zeggen en maak een slecht voorbereide indruk en ik ben niet in staat om hekele punten op een goede manier te proberen verzachten.
Met als gevolg dat ik elke dag met een slecht gevoel naar huis ga. Het enige lichtje in de duisternis is dat ik vorige week op interview mocht in nog een ander bedrijf en zij mij in de loop van de week gaan laten weten of ik aangenomen ben of niet. Indien wel, zou ik de daarop volgende week mogen beginnen.

Ik ga nu toch maar wat studeren en opzoeken indien ik toch niet zou kunnen veranderen. Wat kanji herhalen en wat business letters opzoeken.

Een verwarde

Tine.