Af en toe wordt ik er pijnlijk mee geconfronteerd dat Japan België (Temse, thuis) niet is. Redelijk vaak eigenlijk.
Om te beginnen zijn de mensen anders. Heb vandaag een verjaardagskaartje in de bus gevonden van Leen (T. ; bedankt!^^) en op zo'n momenten is de heimwee toch niet ver weg. Bij het skypen zie ik de vertrouwde achtergrond van onze living om niet te spreken van de vertrouwde gezichten van mijn ouders en dan komt de heimwee toch gevaarlijk in de buurt.
Vervolgens hangt er hier een hitte binnen die als een hamer op je valt eens je de geairconditioneerde kamers verlaat. Buiten is het als er een briesje waait net iets beter, maar temperaturen van 30 graden en daarboven kan je moeilijk aangenaam noemen natuurlijk.
En als je dan de trein naar Ikebukuro hebt genomen, is het daar ongelooflijk druk. En vanaf daar ook overal waar je gaat binnen en op de yamanotesen, die geldt als de ring rond het 'centrum'. Je kan nooit in een rechte lijn lopen en nooit helemaal je eigen tempo. De hitte in de grote ondergrondse (wel verluchte maar niet gekoelde) gangen doen je het zweet uitbreken nog voor je een stap buiten hebt gezet. Ik ben serieus aan het overwegen om een parasol te kopen.
Wat een verschil met de aangenaam warme zomers in België waar je in bikini op je strandstoel kan liggen zonder bang te moeten zijn voor instant verbranding en een wereld waarin ik de meeste gezichten rond mij wel meer dan een keer heb gezien.
Andere dingen heb je in België niet en hier wel natuurlijk. Omdat ik eergisteren in een nostalgische bui was, ben ik op de trein gestapt naar LaQua Dome City in Korakuen, mijn oude thuisstation. Ik had ook al lang zin om te karaokeën, dus ben ik van daar eerst naar onze gewoonlijke karaoke-bar gestapt, maar daar was geen kamer vrij. Dan maar gaan shoppen in LaQua, waar er clearance sales aan de gang waren! Tot 70% korting. Ik heb me beperkt tot het aanschaffen van enkele T-shirts, waarvan twee uit UNIQLO. Lang leve uniqlo! (dat is zowat de C&A van Japan, maar wel een beetje meer trendy) Ik heb een witte T-shirt met het opschrift 'Local Guide' gekocht. Vond ik wel geslaagd, vooral voor iemand die na 4 jaar nog verloren liep in Leuven. LaQua was zoals de rest van de stations druk want het was zondag, (ja, de winkels zijn hier dan gewoon open!) en die clearance sale zal er ook wel voor een stuk tussen hebben gezeten. Ik slalom tussen de menigte en vlinder van de ene winkel naar de andere. Ik heb er mijn hartje kunnen ophalen, zonder al te veel te hebben uitgegeven. Wat wil een shopgrage zuinigaard nog meer, nietwaar?
Voor de lol ben ik dan de trappen naar beneden naar Suidobashi gestapt, waar ik weet had van een tweede karaoke-bar. Het was ondertussen wel twee uur later natuurlijk. Ik daar binnen en daar hadden ze kamers vrij. Heb een uur gezongen met all-you-can-drink softdrinks voor 600yen. Ja, het leven kan hier toch ook mooi zijn.
Gisteren ben ik dan naar Waseda geweest voor kopieën van mijn resultaten om bij te voegen bij de documenten voor mijn visa-aanvraag. Weet niet of het nodig, maar ik kan het maar hebben, nietwaar. Het opzoeken zou 30 minuten duren omdat ik mijn studentennummer van toen niet meer wist. Intussen dan maar op goed geluk een oude vriendin gaan opzoeken (ze was er) en de Mos burger binnengesukkeld. Mmmm.
Om 5u met Nao afgesproken in Oyama (grote berg) om samen te gaan eten. Monjayaki en dontoro (varkenssneetjes), alweer met zo'n plaat in het midden waar je zelf op moet bakken. 's Avonds naar 'La vita è bella' gekeken. In Tsutaya vroeg ik naar de film 'Big dreams, little Tokyo', waarvan ik toevallig een trailer had gezien en die mijn wel interessant leek en de mens achter de toonbank verstond mijn Engels niet. Als er iets goed is, is het mijn Engels wel zeker! Nao heeft het dan maar omgezet naar katakana 'bigu dureemuzu rittoru tokyo' maar ze hadden hem niet. Spijtig.
Het laatste nieuws over mijn pakket is dat het bij de douane vastzit vanwege de elektrische dingen die er in zitten. Heb dan zelf naar UPS gebeld, en die zeiden dat ze mijn telefoonnummer niet hadden, hoewel ik het er expliciet had laten bijzetten in België omdat ik geen deurbel heb en ze dus naar mijn gsm moeten bellen als ze voor de deur staan. Pfff, wat een geklungel.
Ik heb gezegd dat ze alles deruit moeten nemen wat niet zou mogen en me gewoon die verdomde papieren moeten opsturen. Hoe moeilijk kan dat nu zijn? (heb mij natuurlijk niet boos gemaakt of zo hoor, da's alleen hier). De mevrouw zei dat als ze het vandaag door de douane krijgen, het morgen geleverd zou worden. Morgen dus weer maar eens een hele dag wachten. Grrrr
Ondertussen is het de laatste dagen en ook vandaag wat frisser, zodat de airco niet zo hard moet en ik wat meer eetlust heb, want dat is met die warmte echt veel minder! Soms eet ik maar 1 keer (wel deftig gekookt) op een dag en ik heb niet eens een gevoel van honger. Vreemd, maar ik voel me wel goed in mijn vel. Vanavond misschien nog een joggen.
Byebye!
maandag 28 juli 2008
vrijdag 25 juli 2008
Donderdag en vrijdag ben ik speciaal thuisgebleven voor de post, die uiteindelijk niet is gekomen. Gisteravond ben ik naar het verjaardagsfeestje van M. Helena (Italiaanse, ex-Waseda). Dat was ook nog een hele historie.
De afspraak was om 20h aan het station van Tamachi, een plek op ongeveer een uur pendelen van waar ik zit. Ik was te laat vertrokken en kwam ook een half uur te laat aan. Paula was ook uitgenodigd en ook zij was naar goede gewoonte meer dan veel te laat. Maar het beste van al was dat Helena ook nergens te bespeuren was. Degene die nog het meest heeft afgezien, is Nao. Die jongen stond daar om 20h stipt aan het station en heeft een uur aan de ingang staan wachten, in de drukkende hitte. Ik was er dan tegen 20h40 ongeveer en we zijn dan maar een cafe binnengevlucht. Onze zin om te feesten was wel redelijk over toen Helena uiteindelijk om 21u15 ongeveer opdook en ons (Paula was er intussen ook) meetroonde naar een izakaya in de buurt. Daar was al een hele compagnie aanwezig, want ze vierde haar verjaardag samen met de verjaardag van een ander Italiaans meisje. Ik en Nao werden ergens in het midden van de tafel tussengezet, maar we kenden er niemand. Paula was ook helemaal aan een uiteinde van de tafel. Ik heb dan een poging gedaan om te praten met de persoon naast mij, maar Nao zag het helemaal niet meer zitten. Die heeft twee glazen bier gedronken en is dan naar huis gegaan. Ik maakte ook aanstalten om te gaan, maar door Helena's smeekbede (toegegeven, ze voelde zich wel erg schuldig, maar terecht!) ben ik dan toch maar gebleven op voorwaarde dat ik ook naar het uiteinde van de tafel verhuisd zou worden.
Daar kwam ik terecht naast een Nederlandse trainee van de ambassade. Hij had geen voorkennis van Japan voor hij was gekomen. Met hem heb ik wat gepraat en daarna met Paula en nog wat mensen, roepend over het gejoel van die andere, ongelooflijk luidruchtige groep Italianen heen. Er was ginds een reservatie tot 23h. Ze spraken nog van ergens anders naartoe te gaan, maar ik had er genoeg van en had geen zin om mijn laaste trein terug naar huis te missen, dus ik ben dan teruggekeerd. Uiteindelijk denk ik dat het wel leuk was geweest als alleen Helena's vrienden er waren geweest. Ik zag het nut ervan niet in om twee groepen samen te voegen, want onwillekeurig was er toch weinig interactie.
Ook vandaag gewoon lekker uitgeslapen, deze blog getypt en nu ga ik opnieuw wat kanji's studeren. Ik heb een aanvraagformulier gekocht om mee te doen aan de officiële Japanese Language Proficiency Test (level 1, de hoogste) in december. Straks nog naar de supermarkt. Vandaag is er een festival hier in Tobunerima en der is sprake van om te gaan met de mensen van de dorm, sommigen in yukata. Dat zal ook nog wel leuk worden, denk ik.
Tot ziens!
De afspraak was om 20h aan het station van Tamachi, een plek op ongeveer een uur pendelen van waar ik zit. Ik was te laat vertrokken en kwam ook een half uur te laat aan. Paula was ook uitgenodigd en ook zij was naar goede gewoonte meer dan veel te laat. Maar het beste van al was dat Helena ook nergens te bespeuren was. Degene die nog het meest heeft afgezien, is Nao. Die jongen stond daar om 20h stipt aan het station en heeft een uur aan de ingang staan wachten, in de drukkende hitte. Ik was er dan tegen 20h40 ongeveer en we zijn dan maar een cafe binnengevlucht. Onze zin om te feesten was wel redelijk over toen Helena uiteindelijk om 21u15 ongeveer opdook en ons (Paula was er intussen ook) meetroonde naar een izakaya in de buurt. Daar was al een hele compagnie aanwezig, want ze vierde haar verjaardag samen met de verjaardag van een ander Italiaans meisje. Ik en Nao werden ergens in het midden van de tafel tussengezet, maar we kenden er niemand. Paula was ook helemaal aan een uiteinde van de tafel. Ik heb dan een poging gedaan om te praten met de persoon naast mij, maar Nao zag het helemaal niet meer zitten. Die heeft twee glazen bier gedronken en is dan naar huis gegaan. Ik maakte ook aanstalten om te gaan, maar door Helena's smeekbede (toegegeven, ze voelde zich wel erg schuldig, maar terecht!) ben ik dan toch maar gebleven op voorwaarde dat ik ook naar het uiteinde van de tafel verhuisd zou worden.
Daar kwam ik terecht naast een Nederlandse trainee van de ambassade. Hij had geen voorkennis van Japan voor hij was gekomen. Met hem heb ik wat gepraat en daarna met Paula en nog wat mensen, roepend over het gejoel van die andere, ongelooflijk luidruchtige groep Italianen heen. Er was ginds een reservatie tot 23h. Ze spraken nog van ergens anders naartoe te gaan, maar ik had er genoeg van en had geen zin om mijn laaste trein terug naar huis te missen, dus ik ben dan teruggekeerd. Uiteindelijk denk ik dat het wel leuk was geweest als alleen Helena's vrienden er waren geweest. Ik zag het nut ervan niet in om twee groepen samen te voegen, want onwillekeurig was er toch weinig interactie.
Ook vandaag gewoon lekker uitgeslapen, deze blog getypt en nu ga ik opnieuw wat kanji's studeren. Ik heb een aanvraagformulier gekocht om mee te doen aan de officiële Japanese Language Proficiency Test (level 1, de hoogste) in december. Straks nog naar de supermarkt. Vandaag is er een festival hier in Tobunerima en der is sprake van om te gaan met de mensen van de dorm, sommigen in yukata. Dat zal ook nog wel leuk worden, denk ik.
Tot ziens!
Frustrerend
Heb ik dan een job gevonden, gooit de post roet in het eten. Op 3 juli is er een volledig pakket met alle nodige documenten in België op de post gedaan, dat ergens is verloren gegaan. Na opnieuw een aanvraag bij de KUL heeft het tweede pakket met een internationale (normaalgezien snelle) bestellingsdienst vertraging opgelopen. Het moest normaal gisteren aankomen, maar is er ook vandaag niet. Gelukkig ben ik niet bijgelovig of ik zou spoken gaan zien. Het werk is precies niet echt ongerust, maar zoveel ruimte heb ik ook niet aangezien een visum-aanvraag een maand in beslag neemt. Wat een gedoe!
Voor de rest heb ik vorig weekend doorgebracht bij Nao thuis. Zaterdagmiddag vertrokken en hartelijk ontvangen ginds. Het eten was er natuurlijk weer superlekker. Die avond zijn we ter mijner ere (ook voor mijn verjaardag enzo) met de oma en het gezin sushi gaan eten. Ik heb nog nooit van mijn leven zoveel gegeten! Het diner-set besteld voor 5 man, en dat bestond uit 4 tempura, een stuk of 7 sushi, miso-soep, tsukemono (gepekelde groenten), een stuk gebakken vis en een stuk watermeloen. Ik was de laatste klaar. Lekker, maar echt veel! 's Avonds met zijn allen naar een anime op TV gekeken over een meisje dat 'time leaps' kon maken, een beetje a la sliding doors enzo, dat je het verleden kan veranderen. Erg genietbaar. (Japanse titel: 時間をかける少女）
Zondagmorgen met de vader gaan tennissen. Ik en Nao aan een kant van het net en hij aan de andere. Ik had alleen mijn 10 lesbeurten van 5 jaar geleden om op terug te vallen, maar ik had het precies nog steeds wel redelijk goed beet. Ik was ongeveer even goed als Nao, die dit semester tennis had gedaan als keuzevak op school. De opslag ging na even oefenen alsmaar beter. Alleen het afstandsgevoel zat nog niet echt goed. Ik stond altijd te dicht en begon te traag naar achter te gaan. Mja, het is geen squash, badminton of ping-pong he...
Twee uur gespeeld in een temperatuur van 28 graden. Ik had een handdoek en een pet op mijn hoofd en ben daardoor gelukkig gespaard gebleven van een zonneslag. Het veld waar we speelden was eigendom van het bedrijf waar Nao's vader werkt en hij kon er gratis gebruik van maken. Er waren 4 velden, in de middle of nowhere, en wij waren de enigen daar. Er was een kraantje met fris water. Heerlijk. Ik heb twee liter gedronken ondertussen. Indrukwekkend.
Thuisgekomen snel een douche genomen en middageten gegeten. Daarna een middagdut. 's Avonds ben ik dan in de yukata van de mama met Nao (in jeans :() naar het plaatselijke festival geweest in Oyama (小山, kleine berg). Zodra ik mijn camerakabel heb, post ik er wat foto's van. Ik dacht als ik een yukata aantrek, val ik misschien minder op, maar niets was minder waar want de yukata's waren er redelijk dun gezaaid. Ik vond het echter niet zo erg. Ik had trouwens die namiddag geta (traditionele schoenen met een houten zool om onder yukata te dragen) gekregen als verjaardagscadeau omdat ik een week ervoor had gevraagd of ik er kon lenen (morgen is er een festival hier in Tobunerima) omdat ik de mijne stomweg in België ben vergeten. Ze zijn echt mooi en niet de traditionele teenslippers, maar gewoon met twee banden waar je je voet inschuift. Geen risico op pijnlijke tenen met andere woorden.
Het festival bestond uit het ronddragen van omikoshi, die met ongeveer 30 man worden gedragen, want het zijn zware houten mini-tempeltjes. Ik had wel medelijden met de groteren in de groep, want het wordt natuurlijk op de hoogte van de gemiddelde man gedragen. De groteren moesten zich dan wat bukken en tegelijk gewicht torsen. Dat kan geen deugd doen.
We zijn de stoet wat gevolgd en Nao zijn oudere broer Takayuki tegengekomen, maar die was al snel terug weg want die kende daar wat mensen. Die doet mij echt denken aan mijn eigen broer, die is in het weekend ook altijd wel ergens naartoe.
De volgende dag, maandag, was de papa weer heel de dag weg gaan tennissen, dit keer in zijn echte tennisclub, waar hij wel wat tennismaten heeft. Toen die 's avonds terugkwam, zag die er serieus bruingebakken uit!
Wij hebben de dag thuis binnen in de koelte doorgebracht. Als ik bedenk dat de warmste maand nog moet komen, wanhoop ik wel een beetje! Ik heb in Nao zijn boekenkasten gesnuffeld en ben op zijn aanraden in de manga 'slam dunk' begonnen. Ik moet toch nog een beetje wennen aan het formaat, maar ik heb de eerste al helemaal uit. Buiten het feit dat het hoofdpersonage een beetje dom is en met iedereen voor een niemendal op de vuist gaat, was het verhaal zelf wel ok. Ik ga de volgende ook een kans geven. In de namiddag opnieuw siesta gehouden en 's avonds was er curry. De mama had voor mij apart een pannetje met milde gemaakt, omdat zij altijd redelijk pikante curry eten. Oef!
De avond werd weer rustig doorgebracht met babbelen en lezen.
Dinsdagochtend was het aan het regenen, maar zodra die was gestopt zijn Nao en ik (op mijn aandringen natuurlijk) met Happy gaan wandelen. Dinsdagmiddag met enkel de mama en Nao gaan eten in een okonomiyaki/monjayaki restaurant. Daar heb je in het midden van de tafel een grote vierkante kookplaat en je krijgt de rauwe ingrediënten in een kom. Je moet die zelf mengen en op de plaat gieten en als resultaat krijg je dan een soort groentenpannenkoek waar je een speciale saus (tare), mayonaise, katsuo-vlokken (op basis van vis) en wat kruiden opkiept. De ingrediënten verschillen telkens, maar om eerlijk te zijn vind ik dat vanaf je daar die tare opkapt, het allemaal daarnaar smaakt, ongeacht de oorspronkelijke groenten en vlees... Als dessert kakegori, ijs dat is kleingemaakt met een machine en waarop dan een siroop met een smaakje (in mijn geval was dat aardbei) wordt gekapt.
Het restaurant was op wandelafstand en op de terugweg zijn we langs gegaan in het winkeltje van een vriendin van de moeder. Het specialiseert zich in Okinawaanse dingen. Ik heb er een tasje in een typisch blauw van Okinawa (het lijkt op het blauw waarin Egyptische scarabeeën soms worden gemaakt) gekregen. En ook een rekker voor in mijn haar (die door de mama gekocht). Ik ben er echt met mijn gat in de boter gevallen!
Rond half 4 ben ik op de bus gestapt naar huis en ik was rond 18h thuis. Twee dagen van lekker eten en (relatief) veel bezigheid eisten zijn tol. Ik ben rond half negen in mijn bed gekropen en heb tot de volgende morgen doorgeslapen.
Woensdag, net op mijn verjaardag, moest ik normaal mijn contract gaan tekenen maar ze hadden liever dat ik ineens alle benodigde documenten ook kon voorleggen. Dat was voor hen en voor mij eigenlijk makkelijkst, want zij moeten daarvoor speciaal naar Tokyo komen en voor mij is het ook iets meer dan een uur pendelen... Woensdag werd dus ook een vrije dag en ik ben dan maar naar de kapper geweest in Ikebukuro. Ik had in het station een coupon-land genomen, da's een gratis magazine met allemaal promoties in, en daar een kapperszaak uitgezocht. Als je daar gaat zoeken zonder enige clue dan kan je lang rondlopen! Gelukkig stond er ook altijd een plannetje bij. Daarna teruggekeerd naar huis en gedoucht, want het was weer ongelooflijk warm die dag. Nog wat rondgehangen en daarna op naar afspraak met Nao in Oyama (大山, grote berg). Dat is een station dat je altijd passeert op de lijn van Ikebukuro tot in Tobunerima (ongeveer 7 stations) en dat leek me altijd al een gezellige buurt. We zijn in een soort izakaya (drink- en eetgelegenheid) gaan eten waar het menu handgeschreven was mooi kalligrafisch schrift. Daar was Nao vooral enthousiast over, want ik kon er zo niks meer van lezen.
We hadden ongeveer een uur om te eten, want we zouden daarna naar de cinema gaan. Ik had koude udon besteld en daar hebben we met zijn tweeën van gegeten, al wachtend op Nao zijn bestelling, die uiteindelijk te lang duurde. We hebben dat dan afgezegd en zijn naar de cinema afgezakt. Daar een grote kom popcorn (allez, ik had regular gevraagd, maar dat is ook al een emmer) gekocht ter compensatie. Die ging wel goed binnen.
De film zelf heette 'The magic hour' en was een comedie, met een redelijk simpele plot maar met veel grappige momenten. Het geheel duurde 2 uur en een half! En daarmee was ook mijn verjaardagsdag op een einde gekomen.
Voor de rest heb ik vorig weekend doorgebracht bij Nao thuis. Zaterdagmiddag vertrokken en hartelijk ontvangen ginds. Het eten was er natuurlijk weer superlekker. Die avond zijn we ter mijner ere (ook voor mijn verjaardag enzo) met de oma en het gezin sushi gaan eten. Ik heb nog nooit van mijn leven zoveel gegeten! Het diner-set besteld voor 5 man, en dat bestond uit 4 tempura, een stuk of 7 sushi, miso-soep, tsukemono (gepekelde groenten), een stuk gebakken vis en een stuk watermeloen. Ik was de laatste klaar. Lekker, maar echt veel! 's Avonds met zijn allen naar een anime op TV gekeken over een meisje dat 'time leaps' kon maken, een beetje a la sliding doors enzo, dat je het verleden kan veranderen. Erg genietbaar. (Japanse titel: 時間をかける少女）
Zondagmorgen met de vader gaan tennissen. Ik en Nao aan een kant van het net en hij aan de andere. Ik had alleen mijn 10 lesbeurten van 5 jaar geleden om op terug te vallen, maar ik had het precies nog steeds wel redelijk goed beet. Ik was ongeveer even goed als Nao, die dit semester tennis had gedaan als keuzevak op school. De opslag ging na even oefenen alsmaar beter. Alleen het afstandsgevoel zat nog niet echt goed. Ik stond altijd te dicht en begon te traag naar achter te gaan. Mja, het is geen squash, badminton of ping-pong he...
Twee uur gespeeld in een temperatuur van 28 graden. Ik had een handdoek en een pet op mijn hoofd en ben daardoor gelukkig gespaard gebleven van een zonneslag. Het veld waar we speelden was eigendom van het bedrijf waar Nao's vader werkt en hij kon er gratis gebruik van maken. Er waren 4 velden, in de middle of nowhere, en wij waren de enigen daar. Er was een kraantje met fris water. Heerlijk. Ik heb twee liter gedronken ondertussen. Indrukwekkend.
Thuisgekomen snel een douche genomen en middageten gegeten. Daarna een middagdut. 's Avonds ben ik dan in de yukata van de mama met Nao (in jeans :() naar het plaatselijke festival geweest in Oyama (小山, kleine berg). Zodra ik mijn camerakabel heb, post ik er wat foto's van. Ik dacht als ik een yukata aantrek, val ik misschien minder op, maar niets was minder waar want de yukata's waren er redelijk dun gezaaid. Ik vond het echter niet zo erg. Ik had trouwens die namiddag geta (traditionele schoenen met een houten zool om onder yukata te dragen) gekregen als verjaardagscadeau omdat ik een week ervoor had gevraagd of ik er kon lenen (morgen is er een festival hier in Tobunerima) omdat ik de mijne stomweg in België ben vergeten. Ze zijn echt mooi en niet de traditionele teenslippers, maar gewoon met twee banden waar je je voet inschuift. Geen risico op pijnlijke tenen met andere woorden.
Het festival bestond uit het ronddragen van omikoshi, die met ongeveer 30 man worden gedragen, want het zijn zware houten mini-tempeltjes. Ik had wel medelijden met de groteren in de groep, want het wordt natuurlijk op de hoogte van de gemiddelde man gedragen. De groteren moesten zich dan wat bukken en tegelijk gewicht torsen. Dat kan geen deugd doen.
We zijn de stoet wat gevolgd en Nao zijn oudere broer Takayuki tegengekomen, maar die was al snel terug weg want die kende daar wat mensen. Die doet mij echt denken aan mijn eigen broer, die is in het weekend ook altijd wel ergens naartoe.
De volgende dag, maandag, was de papa weer heel de dag weg gaan tennissen, dit keer in zijn echte tennisclub, waar hij wel wat tennismaten heeft. Toen die 's avonds terugkwam, zag die er serieus bruingebakken uit!
Wij hebben de dag thuis binnen in de koelte doorgebracht. Als ik bedenk dat de warmste maand nog moet komen, wanhoop ik wel een beetje! Ik heb in Nao zijn boekenkasten gesnuffeld en ben op zijn aanraden in de manga 'slam dunk' begonnen. Ik moet toch nog een beetje wennen aan het formaat, maar ik heb de eerste al helemaal uit. Buiten het feit dat het hoofdpersonage een beetje dom is en met iedereen voor een niemendal op de vuist gaat, was het verhaal zelf wel ok. Ik ga de volgende ook een kans geven. In de namiddag opnieuw siesta gehouden en 's avonds was er curry. De mama had voor mij apart een pannetje met milde gemaakt, omdat zij altijd redelijk pikante curry eten. Oef!
De avond werd weer rustig doorgebracht met babbelen en lezen.
Dinsdagochtend was het aan het regenen, maar zodra die was gestopt zijn Nao en ik (op mijn aandringen natuurlijk) met Happy gaan wandelen. Dinsdagmiddag met enkel de mama en Nao gaan eten in een okonomiyaki/monjayaki restaurant. Daar heb je in het midden van de tafel een grote vierkante kookplaat en je krijgt de rauwe ingrediënten in een kom. Je moet die zelf mengen en op de plaat gieten en als resultaat krijg je dan een soort groentenpannenkoek waar je een speciale saus (tare), mayonaise, katsuo-vlokken (op basis van vis) en wat kruiden opkiept. De ingrediënten verschillen telkens, maar om eerlijk te zijn vind ik dat vanaf je daar die tare opkapt, het allemaal daarnaar smaakt, ongeacht de oorspronkelijke groenten en vlees... Als dessert kakegori, ijs dat is kleingemaakt met een machine en waarop dan een siroop met een smaakje (in mijn geval was dat aardbei) wordt gekapt.
Het restaurant was op wandelafstand en op de terugweg zijn we langs gegaan in het winkeltje van een vriendin van de moeder. Het specialiseert zich in Okinawaanse dingen. Ik heb er een tasje in een typisch blauw van Okinawa (het lijkt op het blauw waarin Egyptische scarabeeën soms worden gemaakt) gekregen. En ook een rekker voor in mijn haar (die door de mama gekocht). Ik ben er echt met mijn gat in de boter gevallen!
Rond half 4 ben ik op de bus gestapt naar huis en ik was rond 18h thuis. Twee dagen van lekker eten en (relatief) veel bezigheid eisten zijn tol. Ik ben rond half negen in mijn bed gekropen en heb tot de volgende morgen doorgeslapen.
Woensdag, net op mijn verjaardag, moest ik normaal mijn contract gaan tekenen maar ze hadden liever dat ik ineens alle benodigde documenten ook kon voorleggen. Dat was voor hen en voor mij eigenlijk makkelijkst, want zij moeten daarvoor speciaal naar Tokyo komen en voor mij is het ook iets meer dan een uur pendelen... Woensdag werd dus ook een vrije dag en ik ben dan maar naar de kapper geweest in Ikebukuro. Ik had in het station een coupon-land genomen, da's een gratis magazine met allemaal promoties in, en daar een kapperszaak uitgezocht. Als je daar gaat zoeken zonder enige clue dan kan je lang rondlopen! Gelukkig stond er ook altijd een plannetje bij. Daarna teruggekeerd naar huis en gedoucht, want het was weer ongelooflijk warm die dag. Nog wat rondgehangen en daarna op naar afspraak met Nao in Oyama (大山, grote berg). Dat is een station dat je altijd passeert op de lijn van Ikebukuro tot in Tobunerima (ongeveer 7 stations) en dat leek me altijd al een gezellige buurt. We zijn in een soort izakaya (drink- en eetgelegenheid) gaan eten waar het menu handgeschreven was mooi kalligrafisch schrift. Daar was Nao vooral enthousiast over, want ik kon er zo niks meer van lezen.
We hadden ongeveer een uur om te eten, want we zouden daarna naar de cinema gaan. Ik had koude udon besteld en daar hebben we met zijn tweeën van gegeten, al wachtend op Nao zijn bestelling, die uiteindelijk te lang duurde. We hebben dat dan afgezegd en zijn naar de cinema afgezakt. Daar een grote kom popcorn (allez, ik had regular gevraagd, maar dat is ook al een emmer) gekocht ter compensatie. Die ging wel goed binnen.
De film zelf heette 'The magic hour' en was een comedie, met een redelijk simpele plot maar met veel grappige momenten. Het geheel duurde 2 uur en een half! En daarmee was ook mijn verjaardagsdag op een einde gekomen.
woensdag 16 juli 2008
Dag lieve mensen allemaal!
Het leven is in deze week op slag makkelijker geworden! Zoals ik dacht, is er iets HEEL positiefs in de bus gevallen. Werk!!!!
Als alles goed verloopt met mijn visa-aanvraag, ben ik aangenomen! Voor de Japanologen: naitei moratta! Het is een job als ALT (Assistant Language Teacher) in Tochigi (waar Nao woont ^^). Ik verdien goed, de woonkost is er laag en ik krijg een bedrijfswagen voor verplaatsingen. Ik zal lesgeven in ongeveer 5 lagere scholen en wordt in elke les bijgestaan door een E.L.C. (English Language Coordinator, een Japanner/se die in bepaalde mate Engels kan). Ik krijg op voorhand een rondleiding en training. 's Avonds is er de mogelijkheid om avondschool te geven in bedrijven (aan 3500 yen per uur haha! Het bedrijf had zelfs liefst dat ik dat zou doen) Dat is allemaal zo gekomen:
Op de computer bleef ik maar zoeken en mails sturen en een van die mails was naar Ernest Expert Service (http://www.ernest-ex.com/english/index.html). Ik had een cover letter (mail) gestuurd en was daarin vergeten mijn CV bij te voegen. Dat is een goede strategie gebleken want ik kreeg telefoon en ik mocht op interview, als ik mijn CV dan maar meebracht. Petat, direct een interview dus!
Ik was in de voormiddag naar het recruiters-bedrijf geweest (het heet Senseup btw) en had daar een eerlijk gesprek gehad met een vriendelijke recruitster van achter in de 20. Zij wist mij te zeggen dat de kans dat ik zou worden aangenomen in een gewoon bedrijf redelijk laag was met mijn toeristenvisum. Dat Japan nog aan het herstellen is van de crisis en de werkgelegenheid voor buitenlanders (behalve dan die door hun bedrijf naar Japan worden overgeplaatst natuurlijk, zoals Mark bijvoorbeeld nvdr) er echt niet zo rooskleurig uitziet. Hoe dan ook heb ik daar de inschrijvingsprocedure doorlopen en sta ik geclasseerd moest ik in de toekomst iets anders zoeken. Er was een testje Japans begrijpend lezen met multiple choice antwoorden (ik had 100% juist haha), een typtest en een excel test. Dat ging allemaal vlotjes. Ze zouden mij contacteren als er iets was, maja... Ze raadde mij toch ook aan om jobs als taalleerkracht niet te versmaden.
Met die instelling ben ik in de namiddag dan naar het interview voor ALT geweest. Zij vonden mijn Engels meer dan goed en zeiden me dat ik me ook niet teveel van de job moest voorstellen. De kindjes waren nog het alfabet aan het leren en de les bestaat meer uit spelenderwijs taalgewenning (liedjes zingen etc.) dan echt grammaticale uitleg etc.
Het interview zelf was in Kanda en werd afgenomen door een symphatieke Engelsman van Indiase afkomst, een dertiger zou ik zeggen. Het was eigenlijk meer een uitlegsessie dan interview, want hij haalde er zelfs een schoolbord bij om dingen op te schrijven. Halverwege kwam de Japanse baas dan binnen en die was meteen in de wolken vanwege mijn diploma. Japanologie! Een MASTER (hoewel Bachelor-niveau ook wordt aanvaard voor die job)! Het interview ging vervolgens voort in half Japans, half Engels... Het feit dat de vriend van zijn dochter ook een leerling aan Waseda was, dat ik een Japans vriendje had niet ver van waar ik zou werken, overtuigde de baas ter plekke dat ik veruit de beste was voor de job... Ik geef hem geen ongelijk natuurlijk! :)
Nog een beetje discussie over mijn visa, want omdat Engels niet mijn moedertaal is, kon dat nog voor moeilijkheden zorgen. Dat werd opgelost doordat ze wat zouden foefelare met mijn visa-status. Het bedrijf is namelijk ook actief in de vertalingsbusiness en ze zouden me een vertalings-visa (Specialist in Humanities) geven. Ze stonden toch op goede voet met het immigratiebureau, zei de baas zelf haha! En mijn rijbewijs, maar ook dat is voor Belgen heel eenvoudig om te zetten. Ik ben gisteren om een vertaling geweest van mijn Belgisch rijbewijs (dat is in shiba-koen kantoor van JAF te doen btw) en daarmee mag ik nu een jaar rondrijden. Vanaf dat je een verblijfsvergunning (gaikokujintorokusho) hebt, kan je het met een simpele oogcheck laten omzetten naar een Japans. Easy. Dank u België.
En zo ben ik opgelucht en heb ik nu eigenlijk nog een maand niks meer te doen dan te genieten van de vrije tijd en energie op te doen om er in september in te vliegen. Ik heb er echt zin in. Als ik wil kan ik dan nog weekendjes naar Tokyo komen (heb dan toch het geld voor hotel, of ik crash wel bij iemand op de sofa voor een nachtje). Waar ik ga zitten is in meer bergachtig gebied en naar het schijnt sneeuwt het er regelmatig in de winter. Ik dacht altijd dat Tokyo het van het was, maar tot mijn eigen verbazing heeft het plattelandsleven ook wel een aantrekkingskracht. het zal zowieso een landschap zijn dat je in België niet ziet... (Nu denk ik plots ook aan de Matsumoto-mensen van de klas en die hebben zich toch ook goed geamuseerd!)
Groeten van een gelukzak en tot de volgende!
Het leven is in deze week op slag makkelijker geworden! Zoals ik dacht, is er iets HEEL positiefs in de bus gevallen. Werk!!!!
Als alles goed verloopt met mijn visa-aanvraag, ben ik aangenomen! Voor de Japanologen: naitei moratta! Het is een job als ALT (Assistant Language Teacher) in Tochigi (waar Nao woont ^^). Ik verdien goed, de woonkost is er laag en ik krijg een bedrijfswagen voor verplaatsingen. Ik zal lesgeven in ongeveer 5 lagere scholen en wordt in elke les bijgestaan door een E.L.C. (English Language Coordinator, een Japanner/se die in bepaalde mate Engels kan). Ik krijg op voorhand een rondleiding en training. 's Avonds is er de mogelijkheid om avondschool te geven in bedrijven (aan 3500 yen per uur haha! Het bedrijf had zelfs liefst dat ik dat zou doen) Dat is allemaal zo gekomen:
Op de computer bleef ik maar zoeken en mails sturen en een van die mails was naar Ernest Expert Service (http://www.ernest-ex.com/english/index.html). Ik had een cover letter (mail) gestuurd en was daarin vergeten mijn CV bij te voegen. Dat is een goede strategie gebleken want ik kreeg telefoon en ik mocht op interview, als ik mijn CV dan maar meebracht. Petat, direct een interview dus!
Ik was in de voormiddag naar het recruiters-bedrijf geweest (het heet Senseup btw) en had daar een eerlijk gesprek gehad met een vriendelijke recruitster van achter in de 20. Zij wist mij te zeggen dat de kans dat ik zou worden aangenomen in een gewoon bedrijf redelijk laag was met mijn toeristenvisum. Dat Japan nog aan het herstellen is van de crisis en de werkgelegenheid voor buitenlanders (behalve dan die door hun bedrijf naar Japan worden overgeplaatst natuurlijk, zoals Mark bijvoorbeeld nvdr) er echt niet zo rooskleurig uitziet. Hoe dan ook heb ik daar de inschrijvingsprocedure doorlopen en sta ik geclasseerd moest ik in de toekomst iets anders zoeken. Er was een testje Japans begrijpend lezen met multiple choice antwoorden (ik had 100% juist haha), een typtest en een excel test. Dat ging allemaal vlotjes. Ze zouden mij contacteren als er iets was, maja... Ze raadde mij toch ook aan om jobs als taalleerkracht niet te versmaden.
Met die instelling ben ik in de namiddag dan naar het interview voor ALT geweest. Zij vonden mijn Engels meer dan goed en zeiden me dat ik me ook niet teveel van de job moest voorstellen. De kindjes waren nog het alfabet aan het leren en de les bestaat meer uit spelenderwijs taalgewenning (liedjes zingen etc.) dan echt grammaticale uitleg etc.
Het interview zelf was in Kanda en werd afgenomen door een symphatieke Engelsman van Indiase afkomst, een dertiger zou ik zeggen. Het was eigenlijk meer een uitlegsessie dan interview, want hij haalde er zelfs een schoolbord bij om dingen op te schrijven. Halverwege kwam de Japanse baas dan binnen en die was meteen in de wolken vanwege mijn diploma. Japanologie! Een MASTER (hoewel Bachelor-niveau ook wordt aanvaard voor die job)! Het interview ging vervolgens voort in half Japans, half Engels... Het feit dat de vriend van zijn dochter ook een leerling aan Waseda was, dat ik een Japans vriendje had niet ver van waar ik zou werken, overtuigde de baas ter plekke dat ik veruit de beste was voor de job... Ik geef hem geen ongelijk natuurlijk! :)
Nog een beetje discussie over mijn visa, want omdat Engels niet mijn moedertaal is, kon dat nog voor moeilijkheden zorgen. Dat werd opgelost doordat ze wat zouden foefelare met mijn visa-status. Het bedrijf is namelijk ook actief in de vertalingsbusiness en ze zouden me een vertalings-visa (Specialist in Humanities) geven. Ze stonden toch op goede voet met het immigratiebureau, zei de baas zelf haha! En mijn rijbewijs, maar ook dat is voor Belgen heel eenvoudig om te zetten. Ik ben gisteren om een vertaling geweest van mijn Belgisch rijbewijs (dat is in shiba-koen kantoor van JAF te doen btw) en daarmee mag ik nu een jaar rondrijden. Vanaf dat je een verblijfsvergunning (gaikokujintorokusho) hebt, kan je het met een simpele oogcheck laten omzetten naar een Japans. Easy. Dank u België.
En zo ben ik opgelucht en heb ik nu eigenlijk nog een maand niks meer te doen dan te genieten van de vrije tijd en energie op te doen om er in september in te vliegen. Ik heb er echt zin in. Als ik wil kan ik dan nog weekendjes naar Tokyo komen (heb dan toch het geld voor hotel, of ik crash wel bij iemand op de sofa voor een nachtje). Waar ik ga zitten is in meer bergachtig gebied en naar het schijnt sneeuwt het er regelmatig in de winter. Ik dacht altijd dat Tokyo het van het was, maar tot mijn eigen verbazing heeft het plattelandsleven ook wel een aantrekkingskracht. het zal zowieso een landschap zijn dat je in België niet ziet... (Nu denk ik plots ook aan de Matsumoto-mensen van de klas en die hebben zich toch ook goed geamuseerd!)
Groeten van een gelukzak en tot de volgende!
zondag 13 juli 2008
Ook vandaag werd ik gewekt door onze dappere kuisvrouw. Ik sta er wel van op, dat is toch een voordeel.
In het weekend ligt mijn werkritme net iets lager omdat de verleiding om iets anders te doen dan toeneemt. Vrijdag was het hier een verjaardagsfeestje van Miho-chan in het guesthouse, wat een goede gelegenheid was om nog wat nieuwe mensen te leren kennen. Of mensen die je in het passeren wel altijd tegenkomt, maar nog niet mee hebt gepraat... Het deed me wat denken aan de verjaardagsfeestjes op Tomisaka dorm. Iedereen maakt wat eten of brengt iets mee (ik had cake gekocht) en wordt vrolijk samen beschonken (of nog erger). Het is wel goed voor de integratie. Ik heb trouwens al succes gehad met mijn Rummicub, die ik meehad uit België. Vooral Yansu is der ook een fan van. Nao was er natuurlijk ook en we zijn opgebleven tot een uur of 4. We kregen die avond ook bericht van Paula dat er een feestje was in het huis van een van haar vrienden de volgende avond, waardoor er van zijn plan om naar huis te gaan zaterdag niks van in huis kwam. (wat een leuke zin haha)
De voornemens waren er wel, maar de verleiding was te groot. Trouwens, door tot 14u te slapen was er dan toch niet veel tijd meer over geweest. Hij heeft zich dan een uurtje aan mijn petieterig bureautje gezet en wat gestudeerd terwijl ik nog een dut deed al luisterend naar de radio (Belgische, langs internet) met mijn koptelefoon voor het skypen op. Mijn kamer is echt 2 meter op 6 of zo. Een tunneltje. Het enige lastige is dat ik wel een raam heb, maar ongeveer een meter verder de muur van de buren begint, zodat de lichtinval hier minimaal is. Als ik mijn licht niet aansteek, is het altijd nacht. pfff. Daarom ga ik ook geregeld naar de keuken. Ik overweeg zelfs om me er met computer en al te installeren.
Voorts zijn we gaan eten in Saty, een winkelcentrum op een steenworp van hier. Tempura, vis, rijst, miso-soep. Wat wil een mens nog meer. Ik ben anders zelf ook wel aan een culinair avontuur bezig. Ik heb een tweedehands kookboek gekocht en ben aan de slag gegaan. Het zijn eenvoudige dingen, maar zo komt er toch wat variatie in mijn eten, anders maak ik altijd hetzelfde mengseltje van groenten en rijst omdat ik niet weet wat anders maken. De sauzen en kruiden zijn hier ook zo anders... Er was daar ook een cinema. De film van Sex and the city komt hier eind augustus uit. pfffff...
Dat terzijde. Het feestje van de vriend van Paula (in fact was dat de Oostenrijker waar we de week ervoor naar het biologisch restaurant waren geweest) was wel leuk. Er was op het hoogtepunt een man of 20 en naarmate ook daar met inname van alcohol de sfeer wat gemoedelijker werd, hier en daar een klapke gedaan. Mark (zo heet die Oostenrijker) heeft een redelijk internationale vriendenkring. De reden van het feestje was dat hij 2 weken naar Oostenrijk zou terugkeren dus het was een 'afscheidsfeestje'. Hij had iedereen uitgenodigd en Paula had alle eten gemaakt. Spaans-achtige tapas. MMMM. Er was een Chinese mevrouw (allez, van begin de 30 of zo) waar ik mijn CV eens aan mocht geven. Zij werkt bij een Amerikaans bedrijf en zijzelf is ook aangenomen toen ze net was afgestudeerd en ze zei dat het bedrijf vaak visa's sponsorde. Nu, het is een risk consultancy bedrijf, en kennis van de financiële wereld heb ik TOTAAL niet, dus het is nu wel de vraag of ik überhaupt enige kans maak... Er was ook een Japanse die 8 jaar in Amsterdam had gewoond en wel wat Nederlands verstond (maar totaal niet sprak.)
Mark zijn appartement wordt volledig betaald door zijn bedrijf. Het is op de 22ste verdieping op een centrale locatie en het heeft 3 kamers en een terras. Ik mag er niet aan denken hoeveel dat mag kosten. Hij heeft zelfs een luxe-bad. En dan spreken we nog niet van het magnifieke panorama dat men kan zien vanuit zijn living. Ongelooflijk. De gelukzak!
Voor de rest ben ik me nu aan het concentreren op de grote hoeveelheid Engelse scholen en zorg ik ervoor dat ik mijn nationaliteit en visa status niet vermeld in mijn cover letters, zodat ze kunnen denken dat ik tweetalig ben opgevoed (met native Engelse moeder of zo...). Als ik maar op interview kan!
Nog een beetje goed nieuws is dat ik een bedrijf heb gevonden dat me zelfs met mijn toeristenvisum wil voorstellen aan bedrijven!! Ik heb een afspraak morgen om 13h voor een eerste interview. Mijn pak mag voor het eerst sinds een week weer aan! Joepie.
Ik ben gisteren begonnen met kanji studeren en ben ook gaan joggen. Vandaag ga ik dat laatste overslaan. Amai mijn beentjes, en ik heb nochtans goed gestretcht! Tja, het was dan ook wel al een paar weken geleden sinds mijn laatste sportieve uitspatting...
Ziezo, zoals je hoort, zit ik niet stil! We houden het tempo erin. Ik probeer toch elke dag minstens 5 applications door te sturen. En aangezien dat het antwoord vaak wat langer in beslag neemt, hou ik de moed erin dat er binnenkort iets positiefs in mijn mailbox zit!
Greetz
In het weekend ligt mijn werkritme net iets lager omdat de verleiding om iets anders te doen dan toeneemt. Vrijdag was het hier een verjaardagsfeestje van Miho-chan in het guesthouse, wat een goede gelegenheid was om nog wat nieuwe mensen te leren kennen. Of mensen die je in het passeren wel altijd tegenkomt, maar nog niet mee hebt gepraat... Het deed me wat denken aan de verjaardagsfeestjes op Tomisaka dorm. Iedereen maakt wat eten of brengt iets mee (ik had cake gekocht) en wordt vrolijk samen beschonken (of nog erger). Het is wel goed voor de integratie. Ik heb trouwens al succes gehad met mijn Rummicub, die ik meehad uit België. Vooral Yansu is der ook een fan van. Nao was er natuurlijk ook en we zijn opgebleven tot een uur of 4. We kregen die avond ook bericht van Paula dat er een feestje was in het huis van een van haar vrienden de volgende avond, waardoor er van zijn plan om naar huis te gaan zaterdag niks van in huis kwam. (wat een leuke zin haha)
De voornemens waren er wel, maar de verleiding was te groot. Trouwens, door tot 14u te slapen was er dan toch niet veel tijd meer over geweest. Hij heeft zich dan een uurtje aan mijn petieterig bureautje gezet en wat gestudeerd terwijl ik nog een dut deed al luisterend naar de radio (Belgische, langs internet) met mijn koptelefoon voor het skypen op. Mijn kamer is echt 2 meter op 6 of zo. Een tunneltje. Het enige lastige is dat ik wel een raam heb, maar ongeveer een meter verder de muur van de buren begint, zodat de lichtinval hier minimaal is. Als ik mijn licht niet aansteek, is het altijd nacht. pfff. Daarom ga ik ook geregeld naar de keuken. Ik overweeg zelfs om me er met computer en al te installeren.
Voorts zijn we gaan eten in Saty, een winkelcentrum op een steenworp van hier. Tempura, vis, rijst, miso-soep. Wat wil een mens nog meer. Ik ben anders zelf ook wel aan een culinair avontuur bezig. Ik heb een tweedehands kookboek gekocht en ben aan de slag gegaan. Het zijn eenvoudige dingen, maar zo komt er toch wat variatie in mijn eten, anders maak ik altijd hetzelfde mengseltje van groenten en rijst omdat ik niet weet wat anders maken. De sauzen en kruiden zijn hier ook zo anders... Er was daar ook een cinema. De film van Sex and the city komt hier eind augustus uit. pfffff...
Dat terzijde. Het feestje van de vriend van Paula (in fact was dat de Oostenrijker waar we de week ervoor naar het biologisch restaurant waren geweest) was wel leuk. Er was op het hoogtepunt een man of 20 en naarmate ook daar met inname van alcohol de sfeer wat gemoedelijker werd, hier en daar een klapke gedaan. Mark (zo heet die Oostenrijker) heeft een redelijk internationale vriendenkring. De reden van het feestje was dat hij 2 weken naar Oostenrijk zou terugkeren dus het was een 'afscheidsfeestje'. Hij had iedereen uitgenodigd en Paula had alle eten gemaakt. Spaans-achtige tapas. MMMM. Er was een Chinese mevrouw (allez, van begin de 30 of zo) waar ik mijn CV eens aan mocht geven. Zij werkt bij een Amerikaans bedrijf en zijzelf is ook aangenomen toen ze net was afgestudeerd en ze zei dat het bedrijf vaak visa's sponsorde. Nu, het is een risk consultancy bedrijf, en kennis van de financiële wereld heb ik TOTAAL niet, dus het is nu wel de vraag of ik überhaupt enige kans maak... Er was ook een Japanse die 8 jaar in Amsterdam had gewoond en wel wat Nederlands verstond (maar totaal niet sprak.)
Mark zijn appartement wordt volledig betaald door zijn bedrijf. Het is op de 22ste verdieping op een centrale locatie en het heeft 3 kamers en een terras. Ik mag er niet aan denken hoeveel dat mag kosten. Hij heeft zelfs een luxe-bad. En dan spreken we nog niet van het magnifieke panorama dat men kan zien vanuit zijn living. Ongelooflijk. De gelukzak!
Voor de rest ben ik me nu aan het concentreren op de grote hoeveelheid Engelse scholen en zorg ik ervoor dat ik mijn nationaliteit en visa status niet vermeld in mijn cover letters, zodat ze kunnen denken dat ik tweetalig ben opgevoed (met native Engelse moeder of zo...). Als ik maar op interview kan!
Nog een beetje goed nieuws is dat ik een bedrijf heb gevonden dat me zelfs met mijn toeristenvisum wil voorstellen aan bedrijven!! Ik heb een afspraak morgen om 13h voor een eerste interview. Mijn pak mag voor het eerst sinds een week weer aan! Joepie.
Ik ben gisteren begonnen met kanji studeren en ben ook gaan joggen. Vandaag ga ik dat laatste overslaan. Amai mijn beentjes, en ik heb nochtans goed gestretcht! Tja, het was dan ook wel al een paar weken geleden sinds mijn laatste sportieve uitspatting...
Ziezo, zoals je hoort, zit ik niet stil! We houden het tempo erin. Ik probeer toch elke dag minstens 5 applications door te sturen. En aangezien dat het antwoord vaak wat langer in beslag neemt, hou ik de moed erin dat er binnenkort iets positiefs in mijn mailbox zit!
Greetz
woensdag 9 juli 2008
Goeiemorgen
Het is hier nu 10u en de kuisvrouw is er. Dat weet ik omdat als ze de gang aan het stofzuigen is en aan mijn kamer komt, ze een paar keer niet echt zachthandig tegen de muur bonkt. Aangezien die muren van karton of zo zijn, lijkt het dan net of der is iemand naast mijn hoofd aan het hameren of zo. Nu goed, 10u is wel een deftig uur om op te staan, daar geen klagen van, maar voor iemand die maar om 4u in slaap is gevallen, is het nog wel redelijk vroeg.
Vorige week donderdag en vrijdag heb ik op internet gezocht en zaterdag ben ik dan met nog anderen van het guesthouse naar het concert van Aiko gaan kijken, die speelt in een jazzband. Het concert zelf vond ik net iets te lang omdat de liedjes, allemaal in dezelfde stijl, op den duur wat eentonig werden. Maar ze speelden best goed en er was ook een professionele zangeres bijgehaald, dus heel genietbaar. Achteraf met een groepje naar Hub, een keten van Engelse pubs in Ikebukuro geweest. Daar wat 'cocktails' gedronken, dan met An en Kosuke om een bril voor An en langs Tokyu Hands voor mijn kast. Die jongens hebben de kast helemaal naar de dorm gedragen. Ik had ginds bij de bestelling gezegd dat ik ze zelf zou ophalen na eens gewogen te hebben hoeveel zo'n pakket wel weegt. Ik vond het wel ok, maar het was blijkbaar toch net iets zwaarder dan ik dacht. Gelukkig waren zij er. Vandaag (donderdag) ga ik eten maken voor hen als bedankje. Ze willen Belgisch eten dus ik dacht aan tomate crevette of stoofvlees met frieten...
Zondag dan had ik met Paula en Maria Helena (een Italiaanse die ik ook nog ken van Waseda) afgesproken in Harajuku om Paula's appartement te gaan bezichtigen. Het ligt dus in Harajuku, een stijlvolle buurt met het station op de Yamanote-lijn, dus over de prijs moet je je al niks afvragen (duur! denk ik) maar het appartement was echt heel mooi en in een rustig klein straatje waar geen auto's doorkunnen op 10 minuutjes wandelen van de drukte van Takeshita dori (het meest drukke, alternatieve winkelstraatje van Harajuku met winkeltjes met Lolita-kledij etc. zoek maar eens op). Daar haar 2 kamers met elk een balkon bewonderd en daarna in Maria Helena's kielzog op naar Yoyogi park. M.H. is momenteel een stage aan het doen op de Italiaanse ambassade voor 4 maanden en ze had voor het eerst afgesproken met trainees van andere ambassades. Paula en ik dan maar mee, hoewel we niet echt onder de voorwaarden vielen. Het bleek een heel leuke groep mensen, wat had je dan gedacht. Daar tot in de vooravond gezeten, een koffie gaan drinken op de Omotesando (de luxe-straat met merkkledij en dure koffie haha) en daarna met Paula mee dit keer. Zij had om 19u30 afgesproken met twee vrienden van haar die ze kent door haar werk of zo... Een Oostenrijker en een Fransman. We zijn biologisch gaan eten in een klein achterstraatje ergens, heel rustig maar wel sfeervol, ergens dicht bij haar huis. Tot een uur of 10 zitten babbelen en dan huiswaarts.
Maandag doorgebracht voor de computer en dinsdag ben ik naar de Belgische ambassade geweest. Daar wat tips gekregen over hoe ik langer in Japan zou kunnen blijven en hoe omgaan met de visumkwestie. Ze zei bijvoorbeeld dat ik me eerst ergens terug zou kunnen inschrijven als student, omdat dat makkelijker gaat, en dan van daaruit werk zoeken, waardoor bijvoorbeeld Hallo Work mij ook voort zou kunnen helpen. Als student mag je trouwens ook 28 uur in de week werken. Dit is natuurlijk niet goedkoop en zie ik daarom niet echt als een optie.
De visa verlenging gebeurt naar het schijnt alleen met een goede reden en de mevrouw ginds had geen weet van verlengingen van drie maand, ten hoogste twee weken of zo. Dus dat is ook niet helemaal waar. En voor de rest zei ze me om niet te eng te denken en gewoon alles waar ik een beetje voor in aanmerking kom, te proberen. Ook bijvoorbeeld language schools en dan niet alleen Engels, maar ook Frans of Spaans en zo.
Gisteren heb ik niks kunnen zoeken omdat ik gewoon heel erg misselijk de dag in mijn bed heb doorgebracht. Ik vraag me af of ik iets verkeerds gegeten heb. Ik werd wakker en kon niet recht lopen van de duizeligheid. Vandaar dus ook dat ik 's avonds niet meer kon slapen. Vandaag is het alsof er niets is gebeurd, gelukkig eigenlijk, dus gaan we vlijtig door met CV's rondsturen.
Al doende leert men, en dat is echt wel zo, merk ik. Mijn CV is al redelijk wat uitgebreid. Niet met nieuwe ervaring of zo, maar anders geschreven zinnen die van mijn geringe werkervaring net iets meer maken enzo. In het schrijven van cover letters wordt ik ook altijd maar beter. Ik schrijf ze eerst in Word, zowat een sjabloon voor een bepaalde sector en dan is het hier en daar wat aanpassen en persoonlijke toets aangeven naargelang het bedrijf. Ik ben er best tevreden van.
Ik heb nog geen interview in de wacht kunnen slepen, maar heb wel al een paar antwoorden gekregen van bedrijven op het moment geen positie hebben of me niet geschikt vonden voor de positie waar ik expliciet had op gereageerd, maar die mijn CV wel interessant vonden en me zouden contacteren als ze iets geschikts hadden. Dat geeft toch een beetje moed. Ik ben ook een lijst beginnen bijhouden van waar ik al naar heb gestuurd en heb alle jobsites tot nu toe ook in een lijst in bladwijzers gezet. Heel overzichtelijk dus. Zo komt er wat systeem in he. Vandaag ga ik op zoek naar alle language schools (privescholen wel, want anders moet je native speaker zijn bah!)
Voor de rest zit ik hier dus elke dag minstens 4 uur voor mijn computer met het invullen van CV (op veel van die jobsites moet je je CV in het format van die jobsite zetten, wat wel tijd inneemt) en het browsen van de verschillende sites. 's Avonds rond een uur of 8 ga ik eten maken in de keuken en babbel ik wat met de mensen die dan daar zijn (vooral de twee Koreaantjes Yansu en Yuni zijn er vaak) en kijk ik naar de TV. Ik begrijp er echt wel al veel van. Maar vooral quizzen met kanji en zo zijn toch nog voor verbetering vatbaar... Ik ga trouwens in december toch maar eens meedoen aan de nationale Japanese Proficiency test, denk ik. Dan moet ik wel nog wat kanji's blokken, maar ik denk dat daar wel zo speciale boeken voor zijn, net als voor TOEFL en zo bij Engels.
Dankzij mijn kleerkast is het hier veel ruimer geworden, nu mijn koffers onder mijn bed konden verdwijnen. Elke dag zorg ik ervoor dat ik toch even buitenkom, al is het maar naar de supermarkt of een blokje om. Gisteren ben ik in Ikebukuro een koffie gaan drinken met Nao toen die gedaan had met school. Ik moet ook nog wat mensen van vroeger opnieuw contacteren. Heb dus op dat vlak ook nog wel wat te doen. voila, nu ga ik douchen, ontbijten en dan begin ik eraan!
Het is hier nu 10u en de kuisvrouw is er. Dat weet ik omdat als ze de gang aan het stofzuigen is en aan mijn kamer komt, ze een paar keer niet echt zachthandig tegen de muur bonkt. Aangezien die muren van karton of zo zijn, lijkt het dan net of der is iemand naast mijn hoofd aan het hameren of zo. Nu goed, 10u is wel een deftig uur om op te staan, daar geen klagen van, maar voor iemand die maar om 4u in slaap is gevallen, is het nog wel redelijk vroeg.
Vorige week donderdag en vrijdag heb ik op internet gezocht en zaterdag ben ik dan met nog anderen van het guesthouse naar het concert van Aiko gaan kijken, die speelt in een jazzband. Het concert zelf vond ik net iets te lang omdat de liedjes, allemaal in dezelfde stijl, op den duur wat eentonig werden. Maar ze speelden best goed en er was ook een professionele zangeres bijgehaald, dus heel genietbaar. Achteraf met een groepje naar Hub, een keten van Engelse pubs in Ikebukuro geweest. Daar wat 'cocktails' gedronken, dan met An en Kosuke om een bril voor An en langs Tokyu Hands voor mijn kast. Die jongens hebben de kast helemaal naar de dorm gedragen. Ik had ginds bij de bestelling gezegd dat ik ze zelf zou ophalen na eens gewogen te hebben hoeveel zo'n pakket wel weegt. Ik vond het wel ok, maar het was blijkbaar toch net iets zwaarder dan ik dacht. Gelukkig waren zij er. Vandaag (donderdag) ga ik eten maken voor hen als bedankje. Ze willen Belgisch eten dus ik dacht aan tomate crevette of stoofvlees met frieten...
Zondag dan had ik met Paula en Maria Helena (een Italiaanse die ik ook nog ken van Waseda) afgesproken in Harajuku om Paula's appartement te gaan bezichtigen. Het ligt dus in Harajuku, een stijlvolle buurt met het station op de Yamanote-lijn, dus over de prijs moet je je al niks afvragen (duur! denk ik) maar het appartement was echt heel mooi en in een rustig klein straatje waar geen auto's doorkunnen op 10 minuutjes wandelen van de drukte van Takeshita dori (het meest drukke, alternatieve winkelstraatje van Harajuku met winkeltjes met Lolita-kledij etc. zoek maar eens op). Daar haar 2 kamers met elk een balkon bewonderd en daarna in Maria Helena's kielzog op naar Yoyogi park. M.H. is momenteel een stage aan het doen op de Italiaanse ambassade voor 4 maanden en ze had voor het eerst afgesproken met trainees van andere ambassades. Paula en ik dan maar mee, hoewel we niet echt onder de voorwaarden vielen. Het bleek een heel leuke groep mensen, wat had je dan gedacht. Daar tot in de vooravond gezeten, een koffie gaan drinken op de Omotesando (de luxe-straat met merkkledij en dure koffie haha) en daarna met Paula mee dit keer. Zij had om 19u30 afgesproken met twee vrienden van haar die ze kent door haar werk of zo... Een Oostenrijker en een Fransman. We zijn biologisch gaan eten in een klein achterstraatje ergens, heel rustig maar wel sfeervol, ergens dicht bij haar huis. Tot een uur of 10 zitten babbelen en dan huiswaarts.
Maandag doorgebracht voor de computer en dinsdag ben ik naar de Belgische ambassade geweest. Daar wat tips gekregen over hoe ik langer in Japan zou kunnen blijven en hoe omgaan met de visumkwestie. Ze zei bijvoorbeeld dat ik me eerst ergens terug zou kunnen inschrijven als student, omdat dat makkelijker gaat, en dan van daaruit werk zoeken, waardoor bijvoorbeeld Hallo Work mij ook voort zou kunnen helpen. Als student mag je trouwens ook 28 uur in de week werken. Dit is natuurlijk niet goedkoop en zie ik daarom niet echt als een optie.
De visa verlenging gebeurt naar het schijnt alleen met een goede reden en de mevrouw ginds had geen weet van verlengingen van drie maand, ten hoogste twee weken of zo. Dus dat is ook niet helemaal waar. En voor de rest zei ze me om niet te eng te denken en gewoon alles waar ik een beetje voor in aanmerking kom, te proberen. Ook bijvoorbeeld language schools en dan niet alleen Engels, maar ook Frans of Spaans en zo.
Gisteren heb ik niks kunnen zoeken omdat ik gewoon heel erg misselijk de dag in mijn bed heb doorgebracht. Ik vraag me af of ik iets verkeerds gegeten heb. Ik werd wakker en kon niet recht lopen van de duizeligheid. Vandaar dus ook dat ik 's avonds niet meer kon slapen. Vandaag is het alsof er niets is gebeurd, gelukkig eigenlijk, dus gaan we vlijtig door met CV's rondsturen.
Al doende leert men, en dat is echt wel zo, merk ik. Mijn CV is al redelijk wat uitgebreid. Niet met nieuwe ervaring of zo, maar anders geschreven zinnen die van mijn geringe werkervaring net iets meer maken enzo. In het schrijven van cover letters wordt ik ook altijd maar beter. Ik schrijf ze eerst in Word, zowat een sjabloon voor een bepaalde sector en dan is het hier en daar wat aanpassen en persoonlijke toets aangeven naargelang het bedrijf. Ik ben er best tevreden van.
Ik heb nog geen interview in de wacht kunnen slepen, maar heb wel al een paar antwoorden gekregen van bedrijven op het moment geen positie hebben of me niet geschikt vonden voor de positie waar ik expliciet had op gereageerd, maar die mijn CV wel interessant vonden en me zouden contacteren als ze iets geschikts hadden. Dat geeft toch een beetje moed. Ik ben ook een lijst beginnen bijhouden van waar ik al naar heb gestuurd en heb alle jobsites tot nu toe ook in een lijst in bladwijzers gezet. Heel overzichtelijk dus. Zo komt er wat systeem in he. Vandaag ga ik op zoek naar alle language schools (privescholen wel, want anders moet je native speaker zijn bah!)
Voor de rest zit ik hier dus elke dag minstens 4 uur voor mijn computer met het invullen van CV (op veel van die jobsites moet je je CV in het format van die jobsite zetten, wat wel tijd inneemt) en het browsen van de verschillende sites. 's Avonds rond een uur of 8 ga ik eten maken in de keuken en babbel ik wat met de mensen die dan daar zijn (vooral de twee Koreaantjes Yansu en Yuni zijn er vaak) en kijk ik naar de TV. Ik begrijp er echt wel al veel van. Maar vooral quizzen met kanji en zo zijn toch nog voor verbetering vatbaar... Ik ga trouwens in december toch maar eens meedoen aan de nationale Japanese Proficiency test, denk ik. Dan moet ik wel nog wat kanji's blokken, maar ik denk dat daar wel zo speciale boeken voor zijn, net als voor TOEFL en zo bij Engels.
Dankzij mijn kleerkast is het hier veel ruimer geworden, nu mijn koffers onder mijn bed konden verdwijnen. Elke dag zorg ik ervoor dat ik toch even buitenkom, al is het maar naar de supermarkt of een blokje om. Gisteren ben ik in Ikebukuro een koffie gaan drinken met Nao toen die gedaan had met school. Ik moet ook nog wat mensen van vroeger opnieuw contacteren. Heb dus op dat vlak ook nog wel wat te doen. voila, nu ga ik douchen, ontbijten en dan begin ik eraan!
donderdag 3 juli 2008
eerste interview vastgelegd
Hallo daar.
Het is nu woensdagnamiddag en er is weer veel gebeurd. Goede dingen, maar ook minder plezierige dingen. Het heeft allemaal te maken met het werkzoeken natuurlijk.
Maar eerst ander dingen. De gsm staat voorlopig op Nao zijn naam, maar dat is in orde geraakt. Ik kan der zelfs TV mee kijken en muziek mee downloaden en al die zever... maar tis wel ne grote en zware. Ik hield toch wel van mijn klein en licht samsungetje ook, al kon dat niks anders dan sms en bellen....
Ik heb contact opgenomen met Paula, de spaanse van mijn dorm van vorig jaar die hier al werkt, en dit weekend gaan we de bloemetjes buitenzetten. En verder blijf ik mij erover verbazen hoe vlug geld is uitgegeven, maar ik heb echt geen excessen gedaan, dus het kan niet anders, zeker...
Ik heb dus ondertussen een adres en telefoonnummer, dus ik laat jullie dat gaarne weten:
Tine Van Broeck
179-0081
Tokyo
nerimaku kitamachi 1-28-14
room number 211
mijn telefoonnummer is: (0081) 80 5877 4244
Ik ben dinsdag naar Waseda career center geweest en hoewel ze mij per mail verzekerd hadden dat ik mocht langskomen, bleek toen ik daar was dat ze me toch niet verder konden helpen. Het is te zeggen, omdat ik met toeristenvisum kwam en dus geen leerling van Waseda meer was en omdat ik in mijn jaar Waseda niet echt in een faculteit was ingeschreven, konden ze mij geen adviseur toewijzen of aanbevelen aan bedrijven. Ik mocht wel gebruik maken van de informatie die in het centrum te vinden is. Ze verwezen me door naar Hello Work, de werkdienst van de overheid, geloof ik, met een bureau in Roppongi.
Ik daar woensdag (gisteren) naartoe maar ook zij zeiden hetzelfde, dat ik met mijn toeristenvisum nergens voor in aanmerking kwam. Het was wel een vriendelijke mevrouw en ze zei het met duidelijke spijt in het hart, maar dat neemt niet weg dat het misschien nog wel een groter struikelblok zal zijn dan ik dacht.
Los daarvan ben ik lustig mails aan het schrijven via online jobforums en ik heb deze vrijdag een eerste interview. Ik stuur naar ongeveer alles waar ik denk ook maar een kansje voor te hebben, en waar ik op interview mag is een kleuterschool! Het zou zijn als Engelse leerkracht maar ik zou ook moeten helpen met de verzorging van die kindjes. Ik heb ook een paar andere jobs waar ik mogelijks wel op interview zal mogen bij bedrijven dan, maar dit lijkt me anders ook nog wel leuk. Het is in Musashino city, een 20 minuten ten westen van Shinjuku. Mijn hostmama in Kyushu was ook kleuterleidster en die was toch altijd goedgemutst als ze van werk thuiskwam (wel altijd moe natuurlijk)... Het schooltje is echt niet groot en de mails die ik kreeg van de directeur waren op erg gemoedelijke toon, dus al te stijf zal het er niet aan toe gaan, denk ik, wat me wel leuk lijkt. Ik breng morgen rapport uit!
tot ziens!
Tine
Het is nu woensdagnamiddag en er is weer veel gebeurd. Goede dingen, maar ook minder plezierige dingen. Het heeft allemaal te maken met het werkzoeken natuurlijk.
Maar eerst ander dingen. De gsm staat voorlopig op Nao zijn naam, maar dat is in orde geraakt. Ik kan der zelfs TV mee kijken en muziek mee downloaden en al die zever... maar tis wel ne grote en zware. Ik hield toch wel van mijn klein en licht samsungetje ook, al kon dat niks anders dan sms en bellen....
Ik heb contact opgenomen met Paula, de spaanse van mijn dorm van vorig jaar die hier al werkt, en dit weekend gaan we de bloemetjes buitenzetten. En verder blijf ik mij erover verbazen hoe vlug geld is uitgegeven, maar ik heb echt geen excessen gedaan, dus het kan niet anders, zeker...
Ik heb dus ondertussen een adres en telefoonnummer, dus ik laat jullie dat gaarne weten:
Tine Van Broeck
179-0081
Tokyo
nerimaku kitamachi 1-28-14
room number 211
mijn telefoonnummer is: (0081) 80 5877 4244
Ik ben dinsdag naar Waseda career center geweest en hoewel ze mij per mail verzekerd hadden dat ik mocht langskomen, bleek toen ik daar was dat ze me toch niet verder konden helpen. Het is te zeggen, omdat ik met toeristenvisum kwam en dus geen leerling van Waseda meer was en omdat ik in mijn jaar Waseda niet echt in een faculteit was ingeschreven, konden ze mij geen adviseur toewijzen of aanbevelen aan bedrijven. Ik mocht wel gebruik maken van de informatie die in het centrum te vinden is. Ze verwezen me door naar Hello Work, de werkdienst van de overheid, geloof ik, met een bureau in Roppongi.
Ik daar woensdag (gisteren) naartoe maar ook zij zeiden hetzelfde, dat ik met mijn toeristenvisum nergens voor in aanmerking kwam. Het was wel een vriendelijke mevrouw en ze zei het met duidelijke spijt in het hart, maar dat neemt niet weg dat het misschien nog wel een groter struikelblok zal zijn dan ik dacht.
Los daarvan ben ik lustig mails aan het schrijven via online jobforums en ik heb deze vrijdag een eerste interview. Ik stuur naar ongeveer alles waar ik denk ook maar een kansje voor te hebben, en waar ik op interview mag is een kleuterschool! Het zou zijn als Engelse leerkracht maar ik zou ook moeten helpen met de verzorging van die kindjes. Ik heb ook een paar andere jobs waar ik mogelijks wel op interview zal mogen bij bedrijven dan, maar dit lijkt me anders ook nog wel leuk. Het is in Musashino city, een 20 minuten ten westen van Shinjuku. Mijn hostmama in Kyushu was ook kleuterleidster en die was toch altijd goedgemutst als ze van werk thuiskwam (wel altijd moe natuurlijk)... Het schooltje is echt niet groot en de mails die ik kreeg van de directeur waren op erg gemoedelijke toon, dus al te stijf zal het er niet aan toe gaan, denk ik, wat me wel leuk lijkt. Ik breng morgen rapport uit!
tot ziens!
Tine
Abonneren op:
Posts (Atom)
