Pff, onderhandelingen met mensen van de Isetan winkelketen gunnen een mens nog eens een blik van het oude Japan. Nog heel sterk aanwezige senpai-kohai verhoudingen (voor de leken onder ons: dat betekent voorganger-achterkomer mentaliteit. Senioriteit weegt zwaar door, in zo'n mate dat de achterkomertjes de deurmatten en slaafjes van de voorgangers zijn) en macho-houdingen tot op het onbeleefde toe (ik moet nu wel zeggen, zo'n houding wekt mijn trots en woede op zodat ik misschien nogal lichtgeraakt ben op dat vlak). Wel, pech voor hen want ik ben tot hun verantwoordelijke benoemd haha.
Ik heb het getroffen in dit werk door het feit dat ik dingen mag doen van management-level maar ik heb het niet getroffen in het feit dat de meeste van onze handelspartners de vorm aannemen van over de 40 jaar oude Japanse mannen, meestal mannen. Ik heb daarom drie dingen die mij tegenwerken hier: 1. het feit dat ik jong ben. 2. het feit dat ik een vrouw ben 3. het feit dat ik geen Japanse ben.
Ach ja, vertrouwen moet men verdienen, maar de laatste tijd voel ik nogal duidelijk dat Yuya (30er, man, Japans) er veel minder hard voor moet werken. Heel frustrerend, maar maar een oplossing mogelijk: hen tonen wat ik waard ben.
Over naar leukere zaken.
Op 4 september zijn we naar een Dutch jazz-festival geweest in Marunouchi maar uiteindelijk was het toch niet zo onze smaak en dan zijn we maar afgezakt naar het naburige 'Brick House', waarvoor ik op de metro een reclame had gezien en dat ik wel eens wou bezoeken. En inderdaad, naast de snelwegbaan en tussen de wolkenkrabbers stond daar een mooi Europees uitziend rode bakstenen 'huis'. Beetje vreemd aangezicht, maar op zich wel mooi. Het is splinternieuw en zag er wat uit als een oversized poppenhuis. Daar aangekomen bleek het een dure buurt en het Brick House zelf een verzameling van boutiques en delicatessenwinkels die ons budget ruim te boven gaan. Maar tot onze verrassing was er ook een mooie binnentuin aangelegd met bankjes, bomen en een vijvertje. Een leuke kleine oase.
Op 5 september, de volgende dag dus, hebben Nao en ik een mini-picnic gehouden in het park rond de controversiele Meiji schrijn. Mooi en rustig. Kijken naar vooral honden en kinderen, boekje lezen, dutje doen. Fijne namiddag. (zie foto's)
Vorige week kwam een vriend van Nao, Taylor, eindelijk uit Amerika aan in Japan om een jaar uitwisseling te doen op Waseda. We hadden op zijn komst gewacht om een fiets te kopen omdat hij zowat alles weet wat er te weten valt. Zo wist hij ons te vertellen dat een aluminium frame een levensduur heeft van ongeveer 7 jaar en dat carbon frames alleen maar goed zijn voor op de tracks en niet de echte weg, omdat ze direct breken. Nee, wat wij nodig hadden was een stalen frame. Steel is real. Zelfs als het roest laat het je nog niet in de steek. Als voorbeeld haalde hij de fiets van zijn gastmoeder aan, waarop hij naar het station was gereden die ochtend. Een hoop roest en je kon het zadel zelfs niet meer aanpassen omdat het aan de fiets was vastgeroest. Maar het ding rijdt nog steeds vrolijk rond. (allez, misschien moet ik zeggen rijdt men er nog steeds vrolijk op rond, want ocharme dat fietske als ik het zo hoor)
Nao en ik hebben nu beiden een groene fiets met een stalen frame. Totaal en volledig dezelfde fiets alleen verschillende grootte. Omdat we er serieus aan wilden beginnen, hebben we ook een fietsroute boek voor Tokyo aangeschaft en de volgende dag kwam Taylor, wiens fiets uit Amerika voorlopig bij ons overnachtte, af om dan met zijn drieen onze eerste fietstocht te ondernemen. Het was goed en wel 1 uur tegen dat we op weg waren, maar we hebben toch ongeveer 50 of 60 km afgelegd. (zie foto's). De omgeving van het meer (genaamd Tamako, in Tokorozawashi) deed me een beetje denken aan disneyland.
Later die avond zijn we naar een speciale film gaan kijken, 'Age of Stupid' over de opwarming van de aarde etc. Griezelig, echt waar. Schokkend verhelderend. Hoe bijna alles in onze leefwereld (plastic vooral) gemaakt is op basis van olie en hoe de olievoorraad aan het slinken is en hoe ons gebruik van die olie verkwistend en vernietigend is voor onze planeet en wat de gevolgen ervan zijn. Ik zeg altijd ik wil kinderen, maar na het zien van die film ben ik er niet meer zo zeker van. De bottom line is dat wij willens en wetens zelfmoord aan het plegen zijn en of onze tijd in de toekomst bekend zal worden als 'the age of stupid' omdat we het konden voorkomen maar niet hebben gedaan. In onderzoek naar de opwarming van de aarde moet de CO2 uitstoot tegen 2015!! stabiliseren en van danaf in gelijke mate dalen als de mate waarin het voor 2015 is gestegen om de opwarming van de aarde tegen te houden. 2015!!!!!!!
Mensen die interesse hebben, ga gerust een kijkje nemen op www.ageofstupid.net of www.notstupid.org. Een aanrader om de film te zien trouwens!
Morgen misschien terug een fietstochtje van een paar uur doen naar Kasai-rinkai park in het zuiden van Tokyo, waar een of andere bloem nu in volle bloei zou staan. Here I come!
vrijdag 25 september 2009
woensdag 2 september 2009
ik ben het hier blijkbaar al goed gewoon
Hier zit ik dan. Snel een glas water binnengekiept want water loopt langs alle kanten uit mijn lijf. Begrijp me niet verkeerd, er is niks mis met mij. Ik ben gewoon gaan joggen. Ik moet na het joggen altijd 10 minuten wachten voor ik de douche inga om het zweet te laten weglopen voor ik me afspoel, anders kom ik al geheel opnieuw plakkerig de douche uit.
Sinds twee weken heb ik namelijk niewe jogschoenen, die de wil om te joggen hebben herniewd (het feit dat Nao soms meejogt, helpt ook natuurlijk)... We hebben samen in de laatste solden nog een goeie slag geslagen en een respectievelijk Adidas en Nike paar aangeschaft. Mijn vorige paar was al een paar maanden aan het piepen bij het joggen en buiten de gedachte dat dat vroeger toch zo niet was, had ik er nog niet bij stilgestaan. Het eerste wat Nao zei, was: 'Zijn die niet gewoon versleten? Ik geloof dat ge die tijdens uw uitwisselingsjaar ook bijhad.' En het is waar. De 'air' was der al redelijk uit, denk ik...
Ik jog graag. Het vertrekken is moeilijk maar eens ik op pad ben, is er geen houden aan. Daar zijn twee redenen voor. Deels omdat ik lui ben en een deel van mij het zo vlug mogelijk achter de rug wil hebben. Maar een ander deel geniet echt van die lichaamsbeweging. Soms merk ik dat er bij het lopen een radertje op gang komt en dan op eigen kracht voort wil draaien en ik maar mee moet lopen, om zo te zeggen. Vooral als het druk is geweest op het werk, neemt dit mechanische het makkelijk over en dan komt de geest vrij om te denken of leeg te zijn. Ontspannend is dat. Dan is er ruimte om te genieten van de avondbries, de nachtverlichting en zelfs het geluid van de voorbijkomende auto's. In dit monster van een stad is er toch ook ontspanning.
En dat was dan het poetische en filosofische gedeelte van deze blog. Terug naar het dagdagelijkse leven.
Ik ben net terug van een driedaagse businesstrip naar Osaka en Nagoya. Vrijdag staat Osaka terug op het programma, hoewel als dagtrip deze keer (niet dat ik daar rouwig om ben, de trips zijn al niet zo speciaal meer.)
Eigenlijk klinkt het ook veel toffer dan het eigenlijk is. Overdag zie je niks anders dan de binnenkant van winkelcentra, en dan nog alleen de schoenenhoek, en dan merk je niet eens in welke stad je nu eigenlijk zit. De enige tijd om een beetje te genieten is het avondeten en de wandeling naar het hotel. Maar je hoort me ook niet klagen hoor, dit is al meer dan ik ooit had gedacht te mogen/kunnen doen! Ik neem dan toch maar hier en daar wat foto's (zie link) en kan toch maar zeggen dat ik daar allemaal ben geweest.
Gisteren nog Nagoya, waar ik tijdens mijn uitwisselingsjaar ook een keer was geweest. Ik herinner me nog het draairad, maar dat is het zowat. Als ik eens op een donderdag en vrijdag er moet zijn, ga ik een dagje extra blijven, heb ik me voorgenomen.
Ik heb een klein uur geleden een kleine aardbeving gevoeld. Het feit dat ik het daarna gewoon terug uit mijn hoofd zet, is een van de bewijzen dat ik het hier toch wel al gewoon ben. Andere dingen die daarvoor bewijs zijn:
-genoeg zelfvertrouwen om te soezen tot aan de afstaphalte
-verwend geworden door de vele drankautomaten en convenience stores zodat men niet meer bereid is meer dan 100 meter te lopen voor drank
-een algemene onverschilligheid ten opzichte van kleren die aan uw lijf plakken van de vochtige warmte
-ontwikkeling van op-zicht-gekende buren omdat de ramen van beide huizen twee meter van elkaar verwijderd zijn en men de was allebei langs ginds buitenhangt. (Ik ben dan wel al eens in pyjama gespot door vernoemde buren, wat ik ondanks alles toch wel wat genant vond)
Ziezo, dat is het dan weer.
Tot ziens!
Sinds twee weken heb ik namelijk niewe jogschoenen, die de wil om te joggen hebben herniewd (het feit dat Nao soms meejogt, helpt ook natuurlijk)... We hebben samen in de laatste solden nog een goeie slag geslagen en een respectievelijk Adidas en Nike paar aangeschaft. Mijn vorige paar was al een paar maanden aan het piepen bij het joggen en buiten de gedachte dat dat vroeger toch zo niet was, had ik er nog niet bij stilgestaan. Het eerste wat Nao zei, was: 'Zijn die niet gewoon versleten? Ik geloof dat ge die tijdens uw uitwisselingsjaar ook bijhad.' En het is waar. De 'air' was der al redelijk uit, denk ik...
Ik jog graag. Het vertrekken is moeilijk maar eens ik op pad ben, is er geen houden aan. Daar zijn twee redenen voor. Deels omdat ik lui ben en een deel van mij het zo vlug mogelijk achter de rug wil hebben. Maar een ander deel geniet echt van die lichaamsbeweging. Soms merk ik dat er bij het lopen een radertje op gang komt en dan op eigen kracht voort wil draaien en ik maar mee moet lopen, om zo te zeggen. Vooral als het druk is geweest op het werk, neemt dit mechanische het makkelijk over en dan komt de geest vrij om te denken of leeg te zijn. Ontspannend is dat. Dan is er ruimte om te genieten van de avondbries, de nachtverlichting en zelfs het geluid van de voorbijkomende auto's. In dit monster van een stad is er toch ook ontspanning.
En dat was dan het poetische en filosofische gedeelte van deze blog. Terug naar het dagdagelijkse leven.
Ik ben net terug van een driedaagse businesstrip naar Osaka en Nagoya. Vrijdag staat Osaka terug op het programma, hoewel als dagtrip deze keer (niet dat ik daar rouwig om ben, de trips zijn al niet zo speciaal meer.)
Eigenlijk klinkt het ook veel toffer dan het eigenlijk is. Overdag zie je niks anders dan de binnenkant van winkelcentra, en dan nog alleen de schoenenhoek, en dan merk je niet eens in welke stad je nu eigenlijk zit. De enige tijd om een beetje te genieten is het avondeten en de wandeling naar het hotel. Maar je hoort me ook niet klagen hoor, dit is al meer dan ik ooit had gedacht te mogen/kunnen doen! Ik neem dan toch maar hier en daar wat foto's (zie link) en kan toch maar zeggen dat ik daar allemaal ben geweest.
Gisteren nog Nagoya, waar ik tijdens mijn uitwisselingsjaar ook een keer was geweest. Ik herinner me nog het draairad, maar dat is het zowat. Als ik eens op een donderdag en vrijdag er moet zijn, ga ik een dagje extra blijven, heb ik me voorgenomen.
Ik heb een klein uur geleden een kleine aardbeving gevoeld. Het feit dat ik het daarna gewoon terug uit mijn hoofd zet, is een van de bewijzen dat ik het hier toch wel al gewoon ben. Andere dingen die daarvoor bewijs zijn:
-genoeg zelfvertrouwen om te soezen tot aan de afstaphalte
-verwend geworden door de vele drankautomaten en convenience stores zodat men niet meer bereid is meer dan 100 meter te lopen voor drank
-een algemene onverschilligheid ten opzichte van kleren die aan uw lijf plakken van de vochtige warmte
-ontwikkeling van op-zicht-gekende buren omdat de ramen van beide huizen twee meter van elkaar verwijderd zijn en men de was allebei langs ginds buitenhangt. (Ik ben dan wel al eens in pyjama gespot door vernoemde buren, wat ik ondanks alles toch wel wat genant vond)
Ziezo, dat is het dan weer.
Tot ziens!
Abonneren op:
Posts (Atom)
