een nieuw begin

20 augustus

Die dag met Nao afgesproken om voor het eerst te gaan muurklimmen in Ogikubo, waar hij vorig jaar een tijd gewoond had. De plek was hem aangeraden door een klasgenoot. Ik was benieuwd en stelde me een muur van 10 meter voor waar je met touw beveiligd dan op moest klimmen, maar het bleek een plek van 30 vierkante meter met een muur van 3 meter hoog door het midden van de zaal en op de grond matten, dus geen sprake van touwen.
Van beginneling tot gevorderde maakten gebruik van dezelfde muur, enkel van andere houvasten voor handen en voeten, die naargelang de moeilijkheid een kleur hebben gekregen.
Aangezien het voor ons beiden de eerste keer was, zijn we begonnen bij de roze stenen na het zien van een veiligheidsvideo (sta niet voor iemand die aan het klimmen is, want als die dan valt, valt die misschien op u en dergelijke) en een half uur durende inleiding door een student die de muur op sandalen beklom. (wij hadden gratis echte klimschoenen mogen lenen). Het bleek al snel een inspannende sport waar je zowel armen benen als rug en achterwerk- spieren gebruikt. Ik moet jullie dan ook niet vertellen dat het de volgende dag een redelijk pijnlijk ontwaken tot gevolg had. We hebben het daar toch 2 uur volgehouden met de nodige pauzes tussen weliswaar. Ik ben naar boven geraakt waar Nao het al sneller opgaf haha.
Na de inspanning zijn we naar een redelijk prijzige maar lekker izakaya geweest en hebben sashimi gegeten. Nao was daar eens op job interview geweest toen hij op zoek was naar een studentenjob, maar de uren bleken toen niet overeen te komen met zijn schoolschema, dus uiteindelijk is dat op niets uitgedraaid. De eigenaar stond die avond, zoals elke avond waarschijnlijk wel eigenlijk, zelf achter de toonbank en hij herinnerde zich Nao. Wat over koetjes en kalfjes gepraat en ook over Belgie en chocolade en wafels en bier (als dranketablissement was er vooral interesse voor dat laatste natuurlijk)

Daarna teruggekeerd naar Tobunerima en daar nog een aangename avond doorgebracht met TV kijken en babbelen met mensen in de keuken. De volgende dag zouden we vroeg opstaan om te beginnen inpakken, want redelijk laat was beslist dat ik de volgende dag al mee zou gaan naar Oyama zodat Nao kon helpen met dragen van bagage en het dan de 23ste vanuit Oyama naar Imaichi kon worden gebracht.

Op mijn weg naar buiten voor het muurklimmen met Nao had ik die dag trouwens een verwittiging in mijn bus ontdekt van de post dat mijn EMS pakket was aangekomen, maar dat ik niet thuis was geweest toen ze ermee voor de deur stonden en met de vrqag het kantoor te bellen om een uur af te spreken voor de levering. Toen ik belde en zei dat ik geen bel had aan de voordeur en ze me dus op mijn gsm moesten bellen, bleek dat dat onmogelijk zou zijn en dat ik dan maar zelf om het pakket moest gaan in Hikarigaoka. De volgende dag was heet, en ik heb het geweten!

21 augustus

Vandaag was inpakken-en-wegwezen dag. ik had de dag ervoor mijn kledij en zo al in een koffer gestoken, maar de rest zoals mijn keuken en badkamergerief, computer en andere niet-kledij prullen moesten nog worden ingepakt. Ook die morgen een deel van mijn deposit teruggekregen van een personeelslid van het guesthouse.

Zoals gezegd moest het postpakket worden afgehaald. En toen sloeg de befaamde 'vloek van Van Broeck' toe. Ik had het moeten weten. Na bijna twee maand moeiteloos navigeren in mijn geliefde Tokyo lag ie natuurlijk op de loer om toe te slaan wanneer ik het minst verwachtte. Want de reis begon niet slecht:
Na vraag aan de guesthouse genoten bleek Hikarigaoka met de fiets bereikbaar, eerder dan met de trein waar ik 4 overstappen zou moeten maken. Ik dus de fiets op richting postkantoor. Ik wist ongeveer de richting en de plaats waar ik naartoe wou maar had de route niet tot in de puntjes uitgezocht. Ik nam aan dat ik wel pijlen zou kunnen volgen op de weg. Dat bleek helaas niet het geval. Ik vroeg aan mensen aan de bushalte de weg en werd vriendelijk en goedbedoeld totaal de omgekeerde richting uitgestuurd. Dit merkte ik toen ik na een half uur (het duurde normaal een half uur tot daar, was mij verteld) bij het kantoortje van de wijkagenten informeerde. Ik heb mijn fiets daar achtergelaten en ben dan de trein opgesprongen waar nog een enkele overstap moest worden gemaakt.
Hikarigaoka is de trotse bezitter van een park van meer dan een vierkante kilometer groot. Volgens het Yahoo-plan dat ik voor vertrek had geconsulteerd lag het postkantoor er ten zuiden van en moest ik het park doorkruisen. Ik op mijn strandslippers (had niet gerekend op veel wandelen natuurlijk) door het park geslipperd om uit te komen op de weg aan de overkant zonder postkantoor in zicht. Nog een paar mensen aangeklampt en het toch gevonden, om dan te horen dat ik niet in het juiste postkantoor was. Het kantoor waar ze internationale postpakketen bewaarden, bevond zich namelijk vlak naast het treinstation! Ik dus opnieuw in de hitte (ja, ook in de schaduw is het heet) het park doorgeslipperd en het postkantoor binnen met zwarte voeten van de aarde en een blijn op de koop toe. Het in ontvangt nemen duurde een minuut of drie. Met het pakket stevig in mijn kabas gestoken terug de trein op naar de plek waar ik mijn fiets had achtergelaten.

Op 1 station verwijderd van het station waar ik mijn fiets had gelaten en ik een overstap moest maken, bleek dat de trein die ik wou nemen vertraging had door een 'incident met mensen' (zelfmoordpoging door voor trein springen, het zogenaamde jinshinjiko 人身事故)　en het wel een half uur zou duren voor die mess was opgekuisd en de treinen terug konden rijden. Van miserie dan maar een taxi genomen en dan terug naar huis gefietst. gelukkig zonder problemen de weg teruggevonden toen. Moe en bezweet na een reis van 4uur die eigenlijk maar een uur had moeten duren, een douche genomen, de laatste dingen samgengeraapt en gepakt en gezakt naar het station de trein op naar een ander leven! Ik moet zeggen dat het wel vreemd voelde om Tokyo achter te laten en het onbekende tegemoet te gaan.

22 augustus

Een ontspannende dag, zoals alle dagen wanneer ik te gast ben bij Nao thuis. Het voelt alsof ik op homestay ben als ik hier ben. Nao's mama beschouw ik als mijn gastmoeder, een rol die ze trouwens met plezier vervult.
In de namiddag ben ik terwijl Nao naar de dokter was voor documenten voor zijn uitwisselingsjaar met de mama inkopen gaan doen en ook binnengesprongen in de naburige interieurwinkel voor gordijnen. Heb er mooie rode gevonden en het waren net solden.
Toen de papa was thuisgekomen de bagage in de auto proberen steken, wat redelijk goed is gelukt. Ik en de mama zouden de volgende dag met de trein naar Utsunomiya gaan en van daaruit met de auto naar Imaichi rijden terwijl de papa en Nao meteen vanuit Oyama naar Imaichi zouden rijden. Ik had verwacht meer zenuwen te hebben, maar dat viel goed mee en ik heb goed geslapen.

23 augustus

De grote dag. Om 8uur op voor een lekker en stevig ontbijt door de kok des huizes en dan op weg naar Utsunomiya, waar ik voor het eerst het autootje zag waar ik die en de volgende dag al heel wat kilometers mee zou afleggen. Het is een Honda Life, en echt waar, het is precies speelgoed. Zo klein en compact en licht en wendbaar (en een automatiek). Ik reed de weg van Utsunomiya naar Imaichi achter een personeelslid van Ernest en het linksrijden wende sneller dan gedacht.
We kwamen met een paar minuten verschil met de auto van de papa en Nao bij het appartement aan. Dan begon het zuilen en stofzuigen en uitpakken met ondertussen koffie en chips en middageten in een Chinees restaurant (Bamiyan, heel keten-achtig maar wel lekker) tussendoor. Even langsgeweest ook bij een winkel met allerlei huisapparaten die ook service voor internet en zo aanbood. Bleek dat ik nog geen internetcontract kon afsluiten zolang ik geen officiele papieren die mijn adres bevestigen kon voorleggen. voorlopig geen internet daar dus.
Nao's ouders zijn om een uur of 7 terug naar huis vertrokken terwijl Nao bleef slapen om de volgende dag verschillende inkopen te doen.

24 augustus

Ook vandaag een goed gevulde dag met het afgaan van verschillende winkels in de buurt en de aanschaf van verschillende basisbenodigdheden die in het guesthouse gemeenschappelijk ter beschikking waren zoals een vuilbak en keukengerei, een plastieken kleer-opbergkast en kapstokken, schotelvodden en handdoeken etc. In de 100yen shop een voorlopig record bereikt van 35 aangekochte items in 1 keer!
Tegen de avond samen gekookt met de nieuwe pannen en chopsticks etc en opgegeten kijkend naar verschillende komische talkshows op TV. (niet allen van goede kwaliteit weliswaar.)

De volgende morgen Nao naar het station gebracht met de auto en verdwaald op de terugweg. Gelukkig had ik een plan bij en bleef de omweg beperkt. Terug thuis check ik mijn gsm die op de terugweg was afgegaan. Het bleek een telefoon van Ernest te zijn en ik bel terug om het nieuws te vernemen dat het zou helpen voor de procedure als ik een korte termijn inschrijving op adres van Nao thuis zou aanvragen in het stadhuis van Oyama. Ze hadden liefst zo vlug mogelijk, dus ik een uur later dan Nao de trein op om een uur later in Oyama te worden opgehaald door de mama om rechtstreeks langs het stadhuis langs te gaan. Het duurde al bij al een kwartiertje.
Ik ben dan maar weer blijven slapen en ook vandaag mag ik blijven. Ze zijn hier allemaal wat ongerust omdat ik buiten TV eigenlijk niks te doen heb in Imaichi. Ik ken er nog niemand en internet werkt nog niet...

En zo zit ik hier op Nao's computer deze blog aan te vullen. Morgen keer ik terug om de 28 toch maar in mijn eigen appartementje door te brengen en de 29 fit en uitgerust te zijn om de board of directors van de scholen in Imaichi te gaan begroeten en met iemand van Ernest de ronde van mijn toekomstige werkplaatsen te doen. Ik kijk er naar uit om te beginnen en toch wat regelmaat in mijn leven te hebben.

tot mails!