een nieuw weekend, een nieuw bericht

De eerste dag van de week -die mij, ik geef het toe, nogal zwaar valt meestal- is weer om dus ik ben opnieuw naar werkmodus overgeschakeld om de volgende vier dagen met goede moed af te werken. Er is hier op het ogenblik een gezellig gedonder aan de gang, maar dat laat ik me niet deren. Eerst deze blog afwerken en dan pas computer uit.

Zoals ik schreef, een nieuw weekend brengt nieuwe verhalen en ervaringen, want mijn weekdagen bestaan uit lesgeven, naar de supermarkt gaan, huishouden, TV kijken en kanji studeren. O ja, en karate. Het weekend echter brengt verrassing, ontspanning en avontuur!

Het voorbije weekend was niet anders. Ayumi en Hiroko namen me op sleeptouw naar Yunishikawa, een dorpje op ongeveer een uur ten noorden van Imaichi. Daar heb ik in een amfibievoertuig gereden! Een bus meer bepaald, maar hij had wat weg van een vrachtwagen. De cabine was een eind boven de wielen omdat het ding natuurlijk in het water moet kunnen drijven zonder dat de voeten van de passagiers nat worden. Een beetje reserve is dus geen luxe. Het voelde dan ook meer als een vrachtwagen (maar wel een met een goede vering) dan wat anders. Elk putje in de weg zorgde voor redelijk wat deining, maar het was plezant.
En wat nog meer, er waren geen ramen in (dat mocht volgens de gids niet bij wet opdat men gemakkelijk zou kunnen vluchten moest het gevaarte zinken. Het was een graad of 15 die dag, maar redelijk fris als je tegen 50 per uur rijdt. Ik had handschoenen aan en mijn sjaal rond mijn hoofd gebonden. Dan viel het wel mee.De foto's zeggen waarschijnlijk meer. Laat ons zeggen dat de combinatie van de deining van de putten in de weg en de wind door onze haren voor wat hilariteit zorgden.

Het duurde een kwartiertje voor we aan de Yunishikawa dam kwamen, een gedrocht van iets meer dan 100 meter hoog met een muur van 16 meter dik, pure beton. Wij mochten met een lift afdalen en op een roosterpad op 60 meter hoog langs de rand van de dam lopen. Ik dacht dat ik hoogtevrees ging hebben, maar dat viel nog goed mee. Beneden zag je dan een klein zwembadje (hoewel er eigenlijk zoveel als 24000 zwembaden water in waren!!) en dat was het, maar wegens de grootte van de beton wel redelijk indrukwekkend. De volgende stop was een rondje op het meer voor de dam.

Het moment van omschakeling van auto naar boot was natuurlijk waar het allemaal om te doen was. De bus stond even stil voor voorbereiding en trok toen op om met een redelijke spetter in het meer te belanden. Eigenlijk hoefde het helemaal niet met zo'n plons, zei de gids daarna, maar daar is nu ook niks lolligs aan. De mensen op de eerste rijen keken anders nogal beteuterd en kouwelijk (ze waren nochtans gewaarschuwd). De hele uitleg die de gids gaf terwijl we rondvaarden is echter aan mij verloren want we zaten op de laatste rij, vlak voor de motor van de boot die een hels lawaai maakte. Genieten van de omgeving dan maar, waar de bladeren van de bomen in allerlei kleuren echt mooi om zien waren. Er viel me op dat boven een van de ramen 'nooduitgang' stond geschreven, wat ik wel goed gevonden vond. Als het ding zou zinken, moesten we dan allemaal door precies dat raam naar buiten of zo?

Dat was het eigenlijk. Mijn enige andere ontdekking was dat ze er gedroogde salamanders verkochten als delicatesse, met als smaakmaker een paar levende exemplaren in een aquariumpje erboven. Nee, toch maar niet.

Dat is het dan! Zondag ben ik met Jeremiah naar Utsunomiya geweest om te informeren naar een bepaalde gsm van Gundam, waar hij fan van is, maar ze waren helaas allemaal uitverkocht. In de namiddag een skype sessie met Nao en een film en dan het bedje in. Nu ga ik koken: varkensvlees met paprika en witte kool en prei. Ja, een Japans recept. Ik ben eens benieuwd.

Tot ziens!