Nikko met vrienden

Hallo iedereen!

Ik heb weer genoeg avonturen verzameld voor een vermakelijk blogje, dus steek ik maar meteen van wal.

Vorig weekend was een lang weekend met een maandag als vervang-vrije dag voor de feestdag die op zondag viel. Japanners hebben weinig lang vakantie, maar in plaats daarvan wel meer dan ons af en toe een sprokkeldagje. Ik weet niet wat ik nu eigenlijk liefst heb, maar die vrije maandag kwam wel heel goed van pas.

Zaterdagochtend rond een uur of tien was ik present in Nikko, in een youth hostel meerbepaald, om vrienden uit Tokyo te ontmoeten, die voor een snoepreisje naar Nikko kwamen afgezakt. In totaal 8 man, dus wel een redelijk grote compagnie. Ik kende er slechts de helft van, maar al gauw bleek dat het allemaal aangename en interessante jongmensen waren die graag converseerden en plaagden en gekke stunts uithaalden. Het was een heel internationaal gezelschap met een Fransman, een Tsjech, een Australiër, een Oostenrijker, een Hawaïse, twee Spaanse, een Libanees en een Belgische (ik natuurlijk). Alle conversatie in het Engels, hoewel ik ook een paar woorden Spaans heb gewisseld met de Spaanse meiden.
Logistiek was het geheel niet zo goed gepland zodat we de eerste dag nogal wat tijd verloren hebben met verplaatsingen te voet en met de bus. (ik had hen nochtans gewaarschuwd en aangeraden een huurauto te reserveren!) Buiten deze kleine frustraties (voor iedereen trouwens) en de koude die als je langer dan een uur buiten was toch wel door je kleren kwam ook, hebben we uiteindelijk wel alles gedaan waarvoor ze waren gekomen.

De eerste dag deden we een bezoek aan de Toshogu, het mausoleum voor Tokugawa Ieyasu, die de heerser was van Japan in de 17e eeuw. Het is een UNESCO World Heritage Site (Werelderfgoed, voor mensen die er foto's van willen zien, ga maar eens kijken op wikipedia onder Nikko Toshogu). Daarna was het laat in de namiddag en was iedereen redelijk onderkoeld, zodat we besloten naar een onsen (publiek bron-bad) te gaan om terug op te warmen.
Na navraag in de buurt zijn we op een bus gesprongen en naar de dichtst bijzijnde spa gegaan. Van de bushalte was het nog een goed kwartiertje wandelen, dus ons lichaamskwik was weer goed gedaald tegen de aankomst. Ondertussen waren er al die honger hadden gekregen en na een aanval op de kruidenierswinkel op de route voelden ze zich wat beter. Er verscheen een klein gebouw in de verte met iets van een plakkaat, dat dan blijkbaar de 'onsen' was. Wat de mevrouw in de winkel 'onsen' had genoemd, bleek uiteindelijk niet meer dan een buurtbadje te zijn waar er amper 5 man tegelijk binnen kon, dus de onsen-ervaring gaf dat niet echt. (ook hier moest ik even slikken als ik bedacht dat op 10 kilometer een van Japans beroemdste onsen-spa-gebieden lag). Ik moet wel zeggen dat de omaatjes in het buurtbad heel vriendelijk waren en ons in hun beste Engels aanspraken om daarna opgelucht adem te halen toen bleek dat we allemaal Japans konden. Het bad was trouwens warm genoeg om alle andere zorgen te verdrijven en even aan niks te denken en gewoon onze tenen en handen te ontdooien.
(vrouwen en mannen baden trouwens in aparte ruimtes nvdr.)

Na de onsen met de taxi terug naar de hostel, waar ze dan op de kamers mochten en wat konden uitrusten. Zij waren allemaal rond 5 uur opgestaan om de trein van half zeven in Asakusa te halen, en met de wandelingen van die dag en de koude, was iedereen eigenlijk pompaf. Nog een enkel spelletje Rummikub dat ik had meegebracht en ik moest naar huis want om tien uur sloten de deuren ginds. Iedereen is toen ook gewoon in hun bed gekropen, naar het schijnt. Ik was al bang dat ik een wild poker- en drinkfeestje had gemist, maar niks daarvan. Gelukkig ^^

De volgende morgen was ik rond 8u15 terug in de hostel om Irwin de Australiër op te pikken om de huurauto af te halen in Imaichi. Tegen half tien waren we terug in de hostel en bleek dat er nog wat een lang bad aan het nemen waren. Tegen tien uur was iedereen dan toch min of meer klaar om te vertrekken.
De huurauto was een Toyota Prius en niet dat ik veel van auto's houd of er veel van ken, maar dat vind ik nu wel een mooie auto. Het feit dat hij nog maar 77 kilometer op de teller had en dus spiksplinternieuw genoemd kan worden, deed er misschien ook wel wat aan. Enfin, vijf man in die auto en vier (mij inbegrepen) in mijn dappere Honda'ke, op naar een meer in de bergen. Het arme ding kon tijdens de klim het tempo van die Prius totaal niet volgen, maar voor de rest zijn we allemaal veilig en wel boven geraakt.
Daar werden we getrakteerd op een ijzige wind maar een blauwe heldere hemel en een magnifiek uitzicht. We zijn naar de Kegon waterval geweest en hebben daar een geslaagde groepsfoto getrokken. Na nog wat rondlopen en warme snacks van de kraampjes voor iedereen, zijn we terug de auto ingesprongen naar iets verderop om een bergwandeling te maken.
Eigenlijk geen bergwandeling, want het is een plateau en dus nagenoeg helemaal plat... Ik was er al een keer geweest in november (zie foto's) maar deze keer zag het er wel redelijk anders uit. Een ander seizoen, een andere omgeving. De bomen hadden al veel van hun bladeren verloren en het gras was ook niet meer rood, maar geel. En ten laatste: er lag hier en daar sneeuw, ook op het pad. Ik had mijn voorzorgen genomen en genoeg warme kleren aangedaan, maar dat bleek wel ok. Als je aan het wandelen was, was het niet zo koud. Wat mij wel wat last bezorgde, waren mijn schoenen. Bij gebrek aan beter was ik met mijn groene puma's gegaan (gewone sneakers) en dat was niet zo'n goed idee. Glibberig en nat. Ik heb een stok opgeraapt onderweg en daarmee was het iets beter, maar ben wel een keer uitgegleden. :( Al bij al wel wat afstand afgelegd tijdens de bijna 3 uur durende tocht. Onderweg waren we de helft van de groep kwijtgeraakt, maar iedereen moest toch terug naar de auto en er was niet echt mogelijkheid om te verdwalen, dus dat was niet zo'n ramp.
Toevallig of niet waren de mannen in de groep allemaal goede amateur-fotografen met monsters van camera's, zodat de wandeling geregeld moest onderbroken worden voor foto's. Ik heb zelf bijna geen foto's genomen dus dat is wel een meevaller.

Na de bergwandeling zijn we op de terugweg gestopt bij een spa-hotel, waar we weer de onsen wouden induiken. Ook deze keer was het geen echte spa en redelijk bescheiden bad, maar zeker wel een onsen. Het stonk er naar rotte eieren! Dat komt omdat in veel warmwaterbronnen mineralen zitten en de stank is teken van goede kwaliteit van het water. Je huid wordt er zacht van. Ik ben er dan ook maar ingegaan en achteraf nog maar eens goed ingezeept, geshampood en afgespoeld. De mannen vonden dat niet nodig, zodat tot een uur achteraf nog de weeë geur ervan in de lucht hing waar zij waren.

Daarna was het tijd om naar huis terug te keren (allez, zij toch want ik woon op 10 kilometer van Nikko)... Met de twee auto's een eerste keer naar het station en dan naar de verhuurfirma en dan terug iedereen in mijn auto naar Nikko en dan ik terug naar Imaichi. Veel heen en weer gereden die dag! Het was nog even spannend. We waren vergeten tanken dus moest er extra betaald worden, maar eigenlijk hadden we daar geen tijd meer voor als ze hun trein wouden halen. Op de terugweg dan maar niet te karig geweest met gas geven en met een 5 minuten marge waren ze dan toch nog op tijd voor hun trein.

Maandagochtend met Jeremiah naar Utsunomiya om een wandeling te maken in het winkelcentrum. Er waren juist solden en ik heb dan maar nieuwe schoenen gekocht want na die bergwandeling waren mijn puma's in miserabele conditie. De nieuwe schoenen zijn namaak docMarten's, maar wel van goede kwaliteit, geloof ik. Enkel nog een sprayen met regenspray voor de zekerheid en dan zijn we klaar voor de winter! Daarna een stop bij de Subway om een smos en terug naar huis om te skypen met Nao.
Na die skype na een korte boodschap in mijn bed gekropen, dat was een uur of 5 geloof ik, en toen ik wakker werd was het 10 uur 's avonds! Ik was blijkbaar wel meer moe dan ik dacht. Om 23u30 terug in mijn bed en geslapen tot de ochtend.

Deze week was ik heel de week moe. Heb ik teveel geslapen of te weinig? Te weinig vitaminen? Ik weet het niet, maar ik was moe en ik had geen zin in werk. Gelukkig gaan ondanks de tegenzin de uren die ik effectief lesgeef wel vlug voorbij. Als ik les moet geven, wordt ik precies iemand anders. Het is dan ook poepsimpel, misschien is het mijn automatische piloot die overneemt. In elk geval, daar niks op tegen. Het zijn de uren de les die ik doorbreng in de leraarskamer die voorbij kruipen als er niks van voorbereiding moet worden gedaan. Ik studeer dan wel kanji's maar dat zou ik nog beter kunnen in mijn stil huis dan een kamer vol mensen. Had ik dat niet gehad (en volgende week is het daarmee gedaan want dan heb ik mijn examen afgelegd) dan zat ik er echt niks te doen. Ik vraag me af of het onbeleefd is om een boek mee te brengen binnen twee weken. Da's toch nog redelijk discreet, of niet? Ze moeten me anders maar werk geven, he zeg!
Hoewel het dit weekend stralend helder weer was, is het sinds maandagavond aan het regenen.

Ziezo en daarmee staat een nieuw weekend voor de deur, dat ik ga vullen met het van buiten leren van kanji en kanji en kanji (Japanse tekens). O ja, ik moet ook twee keer heen en weer om mijn auto te laten schouwen in Utsunomiya. 4 uur kwijt, verdorie. Als ik zaterdag ga, krijg ik een vervangwagen tot zondag en dan moet ik nog eens terug om die van mij terug op te halen. Ze gaan er ook sneeuwbanden op zetten. Pff, wat een gedoe. Ik snap niet waarom Ernest (mijn uitzendbureau) ons aanraadt om in Imaichi te gaan wonen en dan voor ons leerkrachten in Imaichi een garage kiest in Utsunomiya, terwijl er hier ook een handvol zijn!
Volgende week krijg ik mijn gratis waardebon voor een winkel in de buurt omdat ik daar mijn internetcontract heb afgesloten. Ik ga er een verwarming van kopen en ook een FM transmitter zodat ik in de auto naar mijn i-pod kan luisteren in plaats van het enige radiokanaal dat ik kan ontvangen met storing en niks dan gebabbel! jeeeej

Tot mails!

Tine