Of dan toch?

Beste familie en vrienden (en misschien andere mensen?)

Allereerst bedankt voor de vele reacties om me een hart onder de riem te steken. Werden allen zeer geapprecieerd!

MAAR mijn geloof in de Japkes is hersteld. (wat een zware rol hebben mijn twee Japanse collega's toch, die hebben invloed op mijn zicht op het hele volk haha)

Als deze blog een krant was, zag ik mij genoodzaakt om een rechtzetting te publiceren op de eerste pagina.
Begrijp me niet verkeerd, de ruzie is echt gebeurd en ik was er de hele avond niet goed van, maar de volgende morgen begreep ik het. Ik ging het 'bergkot' in en ik zag in een hoek een telefoon, aangesloten, staan. Het zag er al veel properder uit en de helft van de ruimte was vrijgemaakt.

Een zin van de vorige dag kwam opnieuw naar boven in mijn gedachten. 'Moeten WE hier in dat bergkot blijven werken, misschien?'
Denk er dan wel bij dat in het Japans men geen persoonswoorden gebruikt (ik, jij, hij etc.) en je ook niet zoals bij het Spaans of zo aan de uitgang van het werkwoord kan zien we er wordt bedoeld. Nee, de context moet daar het antwoord voor bieden. En zo zijn er nog meer woorden. Met andere woorden: die 'WE' was dus 'IK' en die 'hier' was niet 'hier, dit kantoor', maar 'hier, dit kamertje'.
Dus eigenlijk had hij gezegd: 'Moet IK hier, in dit kamertje, dit BERGKOT blijven werken misschien?'
En ik maar zeggen dat ik het niet erg vond als dat er zo slordig bijstond en dat het voor mij totaaaaal niet belangrijk was hoe het eruit zag. Ja, zo kan ik me wel voorstellen dat hij verontwaardigd was over mijn gebrek aan inlevingsvermogen. Ik wens het hem natuurlijk niet toe om tussen de stoffige dozen zijn bureau op te stellen!!

Dus eind goed, al goed.
Een lesje in Japans en een eerlijk misverstand.
Ik ga terug vredig slapen.

Zoals beloofd, een meer vrolijke (en opgeluchte) blog deze keer.
Salut!