Donderdag en vrijdag ben ik speciaal thuisgebleven voor de post, die uiteindelijk niet is gekomen. Gisteravond ben ik naar het verjaardagsfeestje van M. Helena (Italiaanse, ex-Waseda). Dat was ook nog een hele historie.
De afspraak was om 20h aan het station van Tamachi, een plek op ongeveer een uur pendelen van waar ik zit. Ik was te laat vertrokken en kwam ook een half uur te laat aan. Paula was ook uitgenodigd en ook zij was naar goede gewoonte meer dan veel te laat. Maar het beste van al was dat Helena ook nergens te bespeuren was. Degene die nog het meest heeft afgezien, is Nao. Die jongen stond daar om 20h stipt aan het station en heeft een uur aan de ingang staan wachten, in de drukkende hitte. Ik was er dan tegen 20h40 ongeveer en we zijn dan maar een cafe binnengevlucht. Onze zin om te feesten was wel redelijk over toen Helena uiteindelijk om 21u15 ongeveer opdook en ons (Paula was er intussen ook) meetroonde naar een izakaya in de buurt. Daar was al een hele compagnie aanwezig, want ze vierde haar verjaardag samen met de verjaardag van een ander Italiaans meisje. Ik en Nao werden ergens in het midden van de tafel tussengezet, maar we kenden er niemand. Paula was ook helemaal aan een uiteinde van de tafel. Ik heb dan een poging gedaan om te praten met de persoon naast mij, maar Nao zag het helemaal niet meer zitten. Die heeft twee glazen bier gedronken en is dan naar huis gegaan. Ik maakte ook aanstalten om te gaan, maar door Helena's smeekbede (toegegeven, ze voelde zich wel erg schuldig, maar terecht!) ben ik dan toch maar gebleven op voorwaarde dat ik ook naar het uiteinde van de tafel verhuisd zou worden.
Daar kwam ik terecht naast een Nederlandse trainee van de ambassade. Hij had geen voorkennis van Japan voor hij was gekomen. Met hem heb ik wat gepraat en daarna met Paula en nog wat mensen, roepend over het gejoel van die andere, ongelooflijk luidruchtige groep Italianen heen. Er was ginds een reservatie tot 23h. Ze spraken nog van ergens anders naartoe te gaan, maar ik had er genoeg van en had geen zin om mijn laaste trein terug naar huis te missen, dus ik ben dan teruggekeerd. Uiteindelijk denk ik dat het wel leuk was geweest als alleen Helena's vrienden er waren geweest. Ik zag het nut ervan niet in om twee groepen samen te voegen, want onwillekeurig was er toch weinig interactie.
Ook vandaag gewoon lekker uitgeslapen, deze blog getypt en nu ga ik opnieuw wat kanji's studeren. Ik heb een aanvraagformulier gekocht om mee te doen aan de officiële Japanese Language Proficiency Test (level 1, de hoogste) in december. Straks nog naar de supermarkt. Vandaag is er een festival hier in Tobunerima en der is sprake van om te gaan met de mensen van de dorm, sommigen in yukata. Dat zal ook nog wel leuk worden, denk ik.
Tot ziens!