Disney land en Fuji

Hallo daarginds!

Ik heb mijn vakantie al op een redelijk actieve manier doorgebracht moet ik zeggen.
Vorige zondag heb ik een camera gekocht met mijn verjaardagsgeld om wat volgde op een goede manier te kunnen vastleggen op de gevoelige plaat. En ik moet zeggen, het is zijn geld al waard geweest. Daarna zijn Nao en ik gaan bowlen. Ik ben twee keer verloren met een verschil van 1 en 2 punten. bah. De derde en vierde keer was het verschil wat groter. Blijven oefenen is de boodschap dus. Eens zal ik winnen!!!

Maandag zijn we in de namiddag gaan klimmen op de klimmuur in Ogikubo, samen met Jerms (Jeremiah die ook ALT was in Nikko) die die dag aankwam om bij ons te komen logeren en naar Disney land en -Sea te gaan. Daarna nog iets gaan eten. Nao nam Jerms zijn grote valies mee naar huis terwijl hij en ik nog een stop maakten in Akihabara om wat Star Wars gadgets op te halen. De avond doorgebracht met eten (pollo asada gekookt door Jerms) en UNO. Om een uur of elf gaan slapen, want de volgende dag vroeg op.

Dinsdag om 6u30 opgestaan en naar Disney land geweest. Natuurlijk moesten we eerst naar de Star Wars attractie, en daarna heel wat rondgehost en lekker gegeten (onder andere cinnamon sugar churros), vooral ook de lunch op kosten van Jerms in een gezellige setting uit Pirates of the Carribean.
Voor mij was de beste attractie toch wel Space Mountain. Het is zoals de overdekte rollercoaster in Bobbejaanland. In het donker met leuke lichteffecten en je weet niet wanneer je omhoog, omlaag, links of rechts gaat gaan.
Heel Disney land viel goed mee omdat het echt gaat om plezier te beleven. Ik heb gemerkt dat ik op mijn leeftijd geen plezier meer beleef aan de puur adrenaline-opwekkende attracties van zeg maar Six Flags of zo. Dus op dat vlak viel alles goed mee. Voor de belangrijkste en populairste attracties bestaat er een systeem van fast pass, je moet je inkomticket in een machine steken en dan krijg je een geprint ticket met een tijd op (vb. 13:00-14:00) en dan kan je met die kaart op het geprinte uur terugkomen en het aanschuiven aanmerkelijk verkorten. Soms kan je dan gewoon doorlopen en meteen instappen! Alweer een ingenieuze uitvinding die het heel wat aangenamer maakt!
Tot een uur of 9 's avonds daar gebleven en dan nog een uurtje op de trein naar huis. Ik kon me niet inhouden en heb Winnie de Pooh oortjes gekocht om op te zetten.
(Zie link naar foto's).

De volgende dag alweer om 6u op om de bus van 7u40 in Shinjuku te halen. En dan op naar de Fuji voor de beklimming van ons leven! Om elf uur ongeveer kwamen we aan op het vijfde klimstation met restaurants en winkels waar je alles wat je nodig hebt voor de beklimming voor dubbele prijs nog kon aanschaffen. Onze beklimming was in groep met een gids en rond 12u zijn we uit het vijfde station vertrokken. Die dag zouden we tot het achtste bergstation klimmen, met een verschil van ongeveer 900 meter. We hebben er ongeveer 6 uur over gedaan, maar tegen alle verwachting in viel dat nog goed mee. De gids hield een traag maar gestaag tempo aan en er waren ouderen en kinderen mee, dus allesbehalve gehaast. Hier en daar een pauze en vanaf het zesde station tot het achtste station waren er op veel plaatsen file (het is daar echt massatoerisme) dus veel minuut wachten, minuut klimmen. Het was een heel bewolkte dag dus echt veel landschap konden we niet zien, maar we waren al tevreden dat het niet regende. Op de bus terug was het aan het regenen en ik had echt medelijden met de mensen die daarin de berg moesten beklimmen! Je zweet zowieso al veel, maar dan nog met zo'n regenpak aan. Bah. Mij hoor je dus niet echt klagen.

Onderweg energiebars en noten met rozijnen gegeten en appels. Nao en ik hadden geen wandelstok gekocht (want eerlijk, wat doe je daar achteraf mee) dus het was soms met handen en voeten klimmen het laatste stuk, maar we hadden katoenen werkhandschoenen gekregen (een soort bergkitje dat in de prijs was inbegrepen), dus geen probleem. Zoals gezegd veel wolken, maar het was wel een apart gevoel om er letterlijk in te zitten. We waren voor het donker werd op het achtste station aangekomen, waar we ons avondeten kregen. Curry met rijst en een onbenoembaar stuk vlees. Niet lekker, maar toch voedzaam, dacht ik dan maar.
Onze slaapplaatsen waren ook wel iets apart. Vanbinnen was alles van hout, en er waren twee niveaus bedden. Het is te zeggen, het waren gewoon doorlopende slaapplaatsen. Het deed me denken aan hotels uit de middeleeuwen, waar je ook met vreemdelingen in hetzelfde bed sliep (maar gelukkig waren er geen vlooien te bespeuren haha, hmmm, misschien gewoon te koud ^^). In elk geval, ieder kreeg 50cm en je bagage moest je maar op je voeten smijten. Schoenen aan een haak boven het bed. Nao en ik lagen op het onderste niveau, en dat was ongeveer een meter van hoogte. Er waren warme dekens voorzien, maar die werden ook gedeeld per drie of zo...

Om acht uur ongeveer in bed om dan om 1u wakker te worden gemaakt om voort te klimmen naar de top (een klim van ongeveer nog 2 uur, maar niet meer in groep) om de zonsopgang te zien en dan de 5 uur durende klim naar beneden aan te vangen. We waren gewaarschuwd dat het zuurstofniveau op zo'n hoogte redelijk wat minder was dus hoe hoger je klimt, hoe moeilijker het is om adem te halen. Sommige mensen kunnen daar niet tegen en ontwikkelen symptomen die in het japans 'kosanbyo' (高山病）, altitude sickness, hoogteziekte worden genoemd.
Zoals jullie al kunnen raden, was ik een van die gelukkigen. Hoewel ik me de hele tijd kiplekker voelde, begon het s'avonds. Ik heb daar mijn maag uitgespuugd en heb bijgevolg niet veel kunnen slapen... Om 1u deed ik een poging om op te staan met een herhaling van bovenstaand symptoom en dan moest ik helaas besluiten om niet naar de top verder te klimmen. Ik heb me nog nooit zo mottig gevoeld. In plaats daarvan nog geslapen tot 5 uur om dan van ginds de zonsopgang te zien (er was niet zoveel te zien door de bewolktheid) en dan vandaar de afdaling te beginnen. Ik voelde me eigenlijk helemaal niet in staat om nog 3 uur af te dalen, want elke beweging deed mijn maag rare toeren doen, maar afdalen was het enige medicijn. Tanden op elkaar en vertrokken. Op eigen tempo, maar met weinig pauzes (ik was het er goed beu) naar beneden gehost. Terug in het vijfde station rond 8u 's morgens en dan 3uur geslapen op een stoel met hoofd op tafel vooraleer de bus ons om 11 uur terug naar Shinjuku zou brengen. Daarvoor nog een pauze van twee uur in een onsen (een spa). Het is waar dat ik me al veel beter voelde in het vijfde station en een lekker warm bad hielp ook, maar 100 procent kon je het niet noemen.
Ik ben nog nooit zo blij geweest om thuis op mijn futon neer te ploffen gisteren rond een uur of 8 en heb tot deze morgen 10uur aan een stuk doorgeslapen. Mijn maag is ondertussen terug normaal, maar vermoeidheid weegt toch nog wat door.
De beklimming van de fuji moet voor mij niet meer en het zal altijd een bitterzoete herinnering blijven, vrees ik.

Vandaag doen we het rustig aan met enkel een telefoontje naar de ambassade om wat papieren in orde te brengen. Wat lezen en luilekkeren en vooral niet buiten in de hitte gaan.

Dat is het dan! Dit weekend misschien nog een daguitstapje en dan begint werk terug!

Tine