ik ben het hier blijkbaar al goed gewoon

Hier zit ik dan. Snel een glas water binnengekiept want water loopt langs alle kanten uit mijn lijf. Begrijp me niet verkeerd, er is niks mis met mij. Ik ben gewoon gaan joggen. Ik moet na het joggen altijd 10 minuten wachten voor ik de douche inga om het zweet te laten weglopen voor ik me afspoel, anders kom ik al geheel opnieuw plakkerig de douche uit.

Sinds twee weken heb ik namelijk niewe jogschoenen, die de wil om te joggen hebben herniewd (het feit dat Nao soms meejogt, helpt ook natuurlijk)... We hebben samen in de laatste solden nog een goeie slag geslagen en een respectievelijk Adidas en Nike paar aangeschaft. Mijn vorige paar was al een paar maanden aan het piepen bij het joggen en buiten de gedachte dat dat vroeger toch zo niet was, had ik er nog niet bij stilgestaan. Het eerste wat Nao zei, was: 'Zijn die niet gewoon versleten? Ik geloof dat ge die tijdens uw uitwisselingsjaar ook bijhad.' En het is waar. De 'air' was der al redelijk uit, denk ik...

Ik jog graag. Het vertrekken is moeilijk maar eens ik op pad ben, is er geen houden aan. Daar zijn twee redenen voor. Deels omdat ik lui ben en een deel van mij het zo vlug mogelijk achter de rug wil hebben. Maar een ander deel geniet echt van die lichaamsbeweging. Soms merk ik dat er bij het lopen een radertje op gang komt en dan op eigen kracht voort wil draaien en ik maar mee moet lopen, om zo te zeggen. Vooral als het druk is geweest op het werk, neemt dit mechanische het makkelijk over en dan komt de geest vrij om te denken of leeg te zijn. Ontspannend is dat. Dan is er ruimte om te genieten van de avondbries, de nachtverlichting en zelfs het geluid van de voorbijkomende auto's. In dit monster van een stad is er toch ook ontspanning.

En dat was dan het poetische en filosofische gedeelte van deze blog. Terug naar het dagdagelijkse leven.

Ik ben net terug van een driedaagse businesstrip naar Osaka en Nagoya. Vrijdag staat Osaka terug op het programma, hoewel als dagtrip deze keer (niet dat ik daar rouwig om ben, de trips zijn al niet zo speciaal meer.)
Eigenlijk klinkt het ook veel toffer dan het eigenlijk is. Overdag zie je niks anders dan de binnenkant van winkelcentra, en dan nog alleen de schoenenhoek, en dan merk je niet eens in welke stad je nu eigenlijk zit. De enige tijd om een beetje te genieten is het avondeten en de wandeling naar het hotel. Maar je hoort me ook niet klagen hoor, dit is al meer dan ik ooit had gedacht te mogen/kunnen doen! Ik neem dan toch maar hier en daar wat foto's (zie link) en kan toch maar zeggen dat ik daar allemaal ben geweest.
Gisteren nog Nagoya, waar ik tijdens mijn uitwisselingsjaar ook een keer was geweest. Ik herinner me nog het draairad, maar dat is het zowat. Als ik eens op een donderdag en vrijdag er moet zijn, ga ik een dagje extra blijven, heb ik me voorgenomen.

Ik heb een klein uur geleden een kleine aardbeving gevoeld. Het feit dat ik het daarna gewoon terug uit mijn hoofd zet, is een van de bewijzen dat ik het hier toch wel al gewoon ben. Andere dingen die daarvoor bewijs zijn:
-genoeg zelfvertrouwen om te soezen tot aan de afstaphalte
-verwend geworden door de vele drankautomaten en convenience stores zodat men niet meer bereid is meer dan 100 meter te lopen voor drank
-een algemene onverschilligheid ten opzichte van kleren die aan uw lijf plakken van de vochtige warmte
-ontwikkeling van op-zicht-gekende buren omdat de ramen van beide huizen twee meter van elkaar verwijderd zijn en men de was allebei langs ginds buitenhangt. (Ik ben dan wel al eens in pyjama gespot door vernoemde buren, wat ik ondanks alles toch wel wat genant vond)

Ziezo, dat is het dan weer.
Tot ziens!