een blik op het verleden en de toekomst (en allebei niet zo leuk)

Pff, onderhandelingen met mensen van de Isetan winkelketen gunnen een mens nog eens een blik van het oude Japan. Nog heel sterk aanwezige senpai-kohai verhoudingen (voor de leken onder ons: dat betekent voorganger-achterkomer mentaliteit. Senioriteit weegt zwaar door, in zo'n mate dat de achterkomertjes de deurmatten en slaafjes van de voorgangers zijn) en macho-houdingen tot op het onbeleefde toe (ik moet nu wel zeggen, zo'n houding wekt mijn trots en woede op zodat ik misschien nogal lichtgeraakt ben op dat vlak). Wel, pech voor hen want ik ben tot hun verantwoordelijke benoemd haha.
Ik heb het getroffen in dit werk door het feit dat ik dingen mag doen van management-level maar ik heb het niet getroffen in het feit dat de meeste van onze handelspartners de vorm aannemen van over de 40 jaar oude Japanse mannen, meestal mannen. Ik heb daarom drie dingen die mij tegenwerken hier: 1. het feit dat ik jong ben. 2. het feit dat ik een vrouw ben 3. het feit dat ik geen Japanse ben.
Ach ja, vertrouwen moet men verdienen, maar de laatste tijd voel ik nogal duidelijk dat Yuya (30er, man, Japans) er veel minder hard voor moet werken. Heel frustrerend, maar maar een oplossing mogelijk: hen tonen wat ik waard ben.

Over naar leukere zaken.
Op 4 september zijn we naar een Dutch jazz-festival geweest in Marunouchi maar uiteindelijk was het toch niet zo onze smaak en dan zijn we maar afgezakt naar het naburige 'Brick House', waarvoor ik op de metro een reclame had gezien en dat ik wel eens wou bezoeken. En inderdaad, naast de snelwegbaan en tussen de wolkenkrabbers stond daar een mooi Europees uitziend rode bakstenen 'huis'. Beetje vreemd aangezicht, maar op zich wel mooi. Het is splinternieuw en zag er wat uit als een oversized poppenhuis. Daar aangekomen bleek het een dure buurt en het Brick House zelf een verzameling van boutiques en delicatessenwinkels die ons budget ruim te boven gaan. Maar tot onze verrassing was er ook een mooie binnentuin aangelegd met bankjes, bomen en een vijvertje. Een leuke kleine oase.
Op 5 september, de volgende dag dus, hebben Nao en ik een mini-picnic gehouden in het park rond de controversiele Meiji schrijn. Mooi en rustig. Kijken naar vooral honden en kinderen, boekje lezen, dutje doen. Fijne namiddag. (zie foto's)

Vorige week kwam een vriend van Nao, Taylor, eindelijk uit Amerika aan in Japan om een jaar uitwisseling te doen op Waseda. We hadden op zijn komst gewacht om een fiets te kopen omdat hij zowat alles weet wat er te weten valt. Zo wist hij ons te vertellen dat een aluminium frame een levensduur heeft van ongeveer 7 jaar en dat carbon frames alleen maar goed zijn voor op de tracks en niet de echte weg, omdat ze direct breken. Nee, wat wij nodig hadden was een stalen frame. Steel is real. Zelfs als het roest laat het je nog niet in de steek. Als voorbeeld haalde hij de fiets van zijn gastmoeder aan, waarop hij naar het station was gereden die ochtend. Een hoop roest en je kon het zadel zelfs niet meer aanpassen omdat het aan de fiets was vastgeroest. Maar het ding rijdt nog steeds vrolijk rond. (allez, misschien moet ik zeggen rijdt men er nog steeds vrolijk op rond, want ocharme dat fietske als ik het zo hoor)
Nao en ik hebben nu beiden een groene fiets met een stalen frame. Totaal en volledig dezelfde fiets alleen verschillende grootte. Omdat we er serieus aan wilden beginnen, hebben we ook een fietsroute boek voor Tokyo aangeschaft en de volgende dag kwam Taylor, wiens fiets uit Amerika voorlopig bij ons overnachtte, af om dan met zijn drieen onze eerste fietstocht te ondernemen. Het was goed en wel 1 uur tegen dat we op weg waren, maar we hebben toch ongeveer 50 of 60 km afgelegd. (zie foto's). De omgeving van het meer (genaamd Tamako, in Tokorozawashi) deed me een beetje denken aan disneyland.

Later die avond zijn we naar een speciale film gaan kijken, 'Age of Stupid' over de opwarming van de aarde etc. Griezelig, echt waar. Schokkend verhelderend. Hoe bijna alles in onze leefwereld (plastic vooral) gemaakt is op basis van olie en hoe de olievoorraad aan het slinken is en hoe ons gebruik van die olie verkwistend en vernietigend is voor onze planeet en wat de gevolgen ervan zijn. Ik zeg altijd ik wil kinderen, maar na het zien van die film ben ik er niet meer zo zeker van. De bottom line is dat wij willens en wetens zelfmoord aan het plegen zijn en of onze tijd in de toekomst bekend zal worden als 'the age of stupid' omdat we het konden voorkomen maar niet hebben gedaan. In onderzoek naar de opwarming van de aarde moet de CO2 uitstoot tegen 2015!! stabiliseren en van danaf in gelijke mate dalen als de mate waarin het voor 2015 is gestegen om de opwarming van de aarde tegen te houden. 2015!!!!!!!
Mensen die interesse hebben, ga gerust een kijkje nemen op www.ageofstupid.net of www.notstupid.org. Een aanrader om de film te zien trouwens!

Morgen misschien terug een fietstochtje van een paar uur doen naar Kasai-rinkai park in het zuiden van Tokyo, waar een of andere bloem nu in volle bloei zou staan. Here I come!