work and play

Gegroet!

Het is augustus geworden. Dat is niet zo opmerkelijk natuurlijk, maar het zal wel de eerste keer zijn dat ik die maand in Japan doorbreng. Dat is wel weer wat specialer als je weet dat ik al drie verjaardagen in Japan heb gevierd...

Dat terzijde. De 28ste, een paar uur na mijn telefoontje, heeft UPS het pakket afgeleverd, intact! Ik heb direct naar mijn werkgever gebeld en werd de dag erna verwacht in het kantoor in Kanda om het contract te tekenen en de documenten te overhandigen. De baas en degene die zowat instaat voor de interviewprocedure zijn beiden heel vriendelijk en de gesprekken verlopen altijd in een gemoedelijke sfeer. Ik krijg ook altijd een drankje, wat de reis van een uur wel een stuk goedmaakt. De papiermolen is hierbij officiëel in gang gezet, hoera!

Ik heb nog een mededeling. Ik heb schoenen gekocht. In Saty. In uitverkoop. Ter vervanging van de schoenen die ik onder mijn maatpak droeg. Die hadden een hiel van 7 centimeter en ik vrees dat ik te delicate voeten heb daarvoor. Ik krijg blijnen zo groot als de helft van mijn voet. U kunt dan ook begrijpen dat die pijnlijke situatie en de strategie die ik ervoor had bedacht, toch niet te lang moest duren. De strategie was om mijn sneakers aan te doen en in het station van bestemming de hoge hielen aan te doen. Maar dan zit er natuurlijk wel altijd een paar schoenen in mijn handtas en dat is toch geen doen als je op interview en zo gaat... Nu heb ik een neutraal model, zwart en met een hiel van 3 centimeter. De hemel op aarde. Nao zei dat het allemaal toch niet zo erg kon zijn, maar ik vond de wereld tot aan mijn nieuwe aankoop redelijk oneerlijk. Waarom moeten mannen geen hoge hielen dragen? (maar toegegeven, een das in deze hitte? Nee, dank u.) 'Cool biz' is toch nog niet overal doorgedrongen.

Dit weekend ben ik met Nao naar Korakuen Garden geweest, een mooie Japanse tuin. We kwamen in de vroege namiddag toe, en het was snikheet. Hoewel ik op een steenworp ervan mijn uitwisselingsjaar heb doorgebracht, was ik er nog nooit geweest! Na een 'stroll' door LaQua Dome City (alweer, maar dat verveelt nooit!) iets gaan eten in een bakkerij-tearoom en dan op naar de garden. Er waren de verplichte vijvers met platte stap-stenen en koi erin, een pruimengaard en wat hoogteverschil. Het heeft ons een klein uur gekost om er rond te wandelen, met inbegrip van pauzes onder de frisse strooien daken om wat te bekomen af en toe.
Avondeten in een Chinees restaurant in LaQua en dan gaan bowlen in Ikebukuro. Thuis nog wat TV en dan geslapen, want de volgende dag stonden er nog leuke dingen op het programma.

2 augustus, gisteren dus, was er het grote vuurwerk in Edogawaku, in het oosten van de metropool Tokyo. We hadden besloten er een dagje van te maken (hoewel het eigenlijk maar een uurtje pendelen is...) en eerst naar het aquarium in Kasai-rinkai Koen (naam van een park) te gaan. Daar aangekomen bleek het echt midden in het park te liggen en vlak naast de zee. Er waaide een deugddoende bries zodat je even dacht dat het weer aangenaam was die dag. Als je terug verder ging van het water, wist je weer beter natuurlijk. In de buurt was ook een groot rad en er waren veel gezinnen met kleine kinderen. Ik had tot nu toe wel mijn deel van aquariums gehad. Een keer in Kagoshima toen ik op bezoek was bij mijn host-familie in Kyushu en een keer in Sunshine City in Ikebukuro samen met mijn ouders. En toch, aquariums oefenen een vreemde aantrekkingskracht op mij uit. Ik vind vissen zoiets mysterieus, en dan zeker die grote, lelijke die vaak te vinden zijn in aquariums. Ze doen mij echt denken aan dinosaurussen.
Nao ging er wat rapper door, maar ik zou uren kunnen blijven gapen naar die kolossen. De grootste attractie daar was de bokaal met tonijn. Man, ik wist echt niet dat die zo groot waren!
Gelukkig maar, of de Japanners moesten hun 'zee-kip' (シーチッキン, sea-chicken) missen! En die hebben zo van die gele stoppels tussen de vin vanboven en hun staart, net als dinosaurussen. We waren er juist op het voederuur. Het was wel grappig. Tussen die groep tonijn zwom een haai of drie en die eten op een heel andere manier. De haaien zwommen op hun gemak rond tussen waar het voedsel in het water werd gegooid en hapten links en rechts naar het eten. De tonijnen daarentegen zochten eerst vanop veilige afstand een stuk uit, schoten er dan met verbazingwekkende snelheid naartoe om dan weer te vluchten. Dat zo'n kolossen zo'n snelheid kunnen produceren, ongelooflijk.

Na het aquarium een dut in het park op een bank, waar ik een keer of zes gestoken ben door insecten. Alleen de linkerkant, de kant die naar de bomen was gericht. Mijn arm langs de asfalt-kant: niks. En Nao net omgekeerd. Verdomd jeukerig, maar wat 'moederkeszalf' doet wonderen haha. Vandaag al geen last meer van.

Na de dut de bus op richting Edogawa (Edo-rivier). We hadden op voorhand de weg naar daar gevraagd, maar wisten buiten de busnummer niet echt hoe we er moesten geraken. Een beetje ongerustheid dus, maar dat was uiteindelijk voor niks nodig. Op elke bushalte stapten mensen op in yukata, die dus duidelijk ook naar daar gingen. We moesten de stroom maar volgen. Rond 18u30 waren we ter bestemming, Shinozaki station. We waren niet de enigen. De trein zat stampvol en het station nog stampvoller. Het was voetje per voetje met de stroom mee, de trappen op en het station uit. Het leek echt wel een vulkaan, dat station, het bleef maar mensen spuwen. Vlug een supermarkt binnengewipt en de nodige voorraden ingeslagen. Meeneem-avondeten gekocht en dan weer de mensenstroom ingedoken op weg naar de rivier.

Ik was vorig jaar naar Sumidagawa -vuurwerk geweest (zie onder andere foto's op facebook), maar Edogawa was eigenlijk wel leuker. De locatie is veel meer geschikt voor zo'n massa-evenement. Naar het schijnt komen er elk jaar rond het miljoen mensen naar kijken, dus je kan je (misschien niet) voorstellen wat een mensenzee dat wordt! De rivier is redelijk breed en het vuurwerk wordt van daar afgeschoten. Een beetje stroomafwaarts lagen verschillende cruise-schepen te wachten met hun volle ladingen passagiers die van daar naar het vuurwerk keken. Nao en ik hadden zoals gezegd een zeil en versnaperingen gekocht en zaten tussen 1000en anderen op de oever van de rivier op de groene helling. Het gleed wel nogal, maar met een rugzak als zitje ging het prima. En dan begon het vuurwerk. Het kwam echt in golven. Als het een tijdje stil bleef tussen verschillende salvo's door, wist ik dat het tijd was om mijn camera klaar te houden. Ik denk dat ik ongeveer 50 foto's heb getrokken, maar het toont toch niet echt de sfeer van de avondkoelte, de menigte, het geroezemoes, de flikkerlichtjes hier en daar, de schepen op de rivier. Het was echt heel leuk. Nao en ik zijn voor de echt laatste finaleschoten al beginnen opkramen en beginnen terugkeren om de grootste menigte voor te zijn in het station. Natuurlijk, als ook maar 1000 andere mensen hetzelfde denken...

We moesten trouwens alletwee dringend naar het toilet, dus zijn we op de trein naar de andere kant gesprongen. Het volgende station van die trein was tevens het eindpunt, trouwens. Daar uitgestapt, naar de WC geweest en terug ingestapt in een lege trein die van daaruit in de omgekeerde richting weer zou vertrekken. Wij konden dus zitten hahaha! Het volgende station was dus het Shinozaki waar we vertrokken waren en van daaruit was het weer vollen bak natuurlijk. Maar iedereen was in feeststemming en vele mensen hadden blijkbaar geen zin om echt opgepropt te staan, zodat de mensen-dichtheid enzo wel meevielen. We moesten wel eens overstappen en toen vond er iets heel merkwaardigs plaats!
De jongen die in de rij achter ons stond, sprak mij aan in het Frans en vroeg of ik uit België kwam. Bleek dat de vriend van Annabelle te zijn waarmee ik vorig jaar mee naar het Atomium was geweest, toen ik op de terugweg in het station van Brussel mijn voet had omgeslagen op de laatste tree van de trap. (Ik moest toen een week in de plaaster, waardoor ik een week geen vakantiejob kon doen nvdr.) Waarschijnlijk was mijn gezicht en die dag hem door dat voorval goed bijgebleven. Bleek dat hij en zijn vriendin hetzelfde hadden gedacht en ook eerst op de trein naar de andere kant waren gesprongen. Hij had mij dan zitten observeren (maar ik let al lang niet meer op mij observerende mensen, want zo zijn er hier elke dag wel een stuk of 10) en had zich er dan toch van overtuigd dat ik het wel moest zijn. What are the chances! Op een massa-evenement met 1 miljoen mensen zat ik in dezelfde wagon als hem! We hebben een praatje geslagen en wat over Annabelle en Seijo en Waseda gebabbeld en dan gewoon afscheid genomen. Hij gaat volgend jaar in Strasbourg studeren, dus de kans dat ik hem nog een keer toevallig tegenkom, is niet groot. Wat een leuke verrassing. Annabelle, je hebt bij deze de groeten ^^

Vandaag heb ik het bijgevolg rustig gehouden. Mijn maag heeft gisteren wat teveel chips te verduren gekregen, dus veel eetlust had ik ook al niet. Morgen lunch met Damien en Nao. Damien is een Fransman die twee lichtingen na mij op Tomisaka verbleef, en die Nao via via nog kent en nog regelmatig mee afspreekt. Ik ben op kerst mee naar de karaoke geweest en heb hem dus wel al eens ontmoet (kan goed zingen trouwens, en ook een aardig stukje gitaar, bleek later). Het breekt de dag, nietwaar.

En verder laat ik het leven verderkabbelen en de papiermolen verder draaien zonder al te veel geld op te slokken. Dat is nog zoiets: als ik in België 20 euro in mijn portefeuille zitten heb, vind ik dat al redelijk veel en hier loop ik rond met zo'n 100 euro, of ik voel mij niet gerust. Ik geef het uiteindelijk wel met dezelfde snelheid uit (20 euro haal ik gewoon meermaals af), maar het is toch een ander gevoel! Het is nu zo'n kwart na tien 's avonds. Ik ga nog wat in manga lezen. (ben voorlopig bezig in een paar klassiekers: slam dunk en dragon ball) en dan slapen. De hitte weegt toch wel als je buiten gaat. Al bij al weer een aangenaam doorgebracht weekend. Ik hoop voor jullie allemaal hetzelfde!

de foto's van Edogawa vindt je hier