bergen en de zee

Hallo!

Ik ben sinds gisteravond opnieuw thuis in mijn vertrouwde kamer in Tobunerima na een paar actieve dagen en een ontspannende en leuke 'vakantie' bij Nao thuis in Oyama, Tochigi.

Het weer van de laatste week: elke dag boven de 30 graden met een vochtigheidsgraad van boven de 40% en vaak onweer in de verte: zweten geblazen. Vandaar ook dat de meeste activiteiten binnen plaatsvonden.

Vrijdag 8 augustus

Het feit dat een paar mensen van het guesthouse hier samen de Fuji gingen beklimmen, inspireerde mijzelf tot sportieve gedachten. Omdat ik niet de uitrusting bezat die nodig was om de Fuji te beklimmen (daar ligt ijs, dus je hebt handschoenen, dikke winterkleren, goede klimschoenen etc. echt wel nodig) besloot ik om het bescheidener maar toch uitdagend te houden door een beklimming van de Takao-berg. Die ligt op een goed uurtje ten Westen van Shinjuku. Ik heb Nao overgehaald om ook te gaan en samen vertrokken we in de late voormiddag richting Takaosanguchi station.
Daar aangekomen was de temperatuur al tot een graad of 30 geklommen en was mijn watervoorraad in de trein al op. In de buurt van het station nog wat drank en proviand ingeslagen en aan de beklimming begonnen. De Takaoberg zelf is een 600 meter hoog, maar dat hoeft niet zo'n karwei te zijn als je er met de kabellift naartoe gaat. Nao en ik echter zijn over de slingerende asfaltweg naar boven geklommen. Na een 200 meter of zo stond het zweet mij echt in de schoenen, en dat is sinds dan de hele dag zo gebleven. Een levende waterval was ik!

Mijn aartshekel aan zweten terzijde, was de natuur er prachtig. Eens boven genoten van het uitzicht en het kraantje waar gratis! fris water uit kwam en we onze flessen konden vullen. Er waren veel mama's met buggies en gezinnen in het algemeen, zodat het gezellig druk was op de top. We zijn na onze stop van een half uurtje daar een map gaan halen in het toeristencentrum (alweer gratis haha). Ik had op internet een route opgezocht die een 6 uur duurde en ons over drie andere bergen naar een eindpunt met een bushalte zou brengen, maar op aanraden van de loketbediende die zei dat het daarvoor al te laat was, hebben we ons plan aangepast en de helft van die route tot doel gesteld.

De rest van de dag was een aaneenschakeling van genieten van mooie natuurbeelden, klimmen en dalen en afzien. Op verschillende plaatsen had je een mooi zicht op de natuur. De bebossing was weelderig groen en de paadjes door boomwortels doorsneden met hier en daar een paar planken die een primitieve trap vormden op de moeilijke plaatsen deden me denken aan de reizen naar Wallonië uit mijn kindertijd. Hier en daar stond echter ook een bosje bamboe. We zijn een boom tegengekomen die meer dan 450 jaar oud was! De weg die we volgden verbond de hoogste punten van de heuvelketen zodat we gelukkig niet de hele berg moesten afdalen alvorens naar de volgende te gaan. Af en toe rusten om geen kramp in de kuiten te krijgen was soms echt wel nodig, maar noch Nao noch ik had spierpijn de volgende dag, dus we hebben een goed maar niet overdreven tempo aangehouden. Op de uitkijk- en rustplaatsen stond telkens een soort houten hut waar iemand drank en soba verkocht.

Om een uur of 5 hadden we de laatste geplande top bereikt en maakten we ons klaar voor de afdaling. In het bos zelf begon het al wat donker te worden en omdat ik voordien bordjes had gezien met 'gelieve geen eten te geven aan de apen', vond ik het wel tijd om terug te keren. Na een half uur afdaling hoorden we in de verte het geluid van de autosnelweg en nog een half uur later stonden we weer op de begane grond en wandelden we op een geasfalteerd rustig weggetje (de snelweg raasde er op een brug overheen) naast een vrolijk kabbelend beekje de laatste kilometer naar de bushalte. Met natte doekjes die ik op voorhand in alle voorzienigheid had gekocht, veegden we een combinatie van zonnecreme, zweet en insectenspray van onze armen en benen en voelden we ons toch ietwat verfrist en geschikt om op de buszetels te zitten. (ik had er zelfs aan gedacht een extra T-shirt mee te brengen, wat geen overbodige luxe was!)
De weg naar het station was bochtig en door een stuk of twee dorpskerntjes waarbij je je afvraagt waarom er daar eigenlijk bebouwing is. Aangekomen in het station van Takao ramen (noodles) gegeten in het station zelf en dan terug de trein op naar huis. Een vermoeiende, maar heel groene en geslaagde dag!

Zaterdag 9 augustus

Vandaag alweer ergens naar toe: dit keer naar Enoshima, aan de baai van Sagami, een 40 kilometer ten zuidwesten van Tokyo. Het eiland zelf is een 4 vierkante kilometer groot, maar het strand ernaast is de echte attractie. Je kan er zwemmen en surfen en het is een soort beach resort voor de welgestelden. Een van die welgestelden was een goede vriend van Nao en die dag gingen ze met een man of 6 verzamelen in het appartement-buitenverblijf van deze Ko-san. Nao en ik waren rond een uur of 3 in de namiddag in Shinjuku vertrokken en waren rond een uur of 5 daar aangekomen. We waren samen met een ander meisje de eersten. Het appartement lag op een 5 minuten van het station en had uitzicht op de zee en lag in de nabijheid van verschillende goed uitziende restaurants. Toen er nog een man of 4 was aangekomen zijn we met zijn allen naar het dak getrokken om van het uitzicht te profiteren. Op het dak was trouwens ook een zwembad -waar enkele jongens wat in hebben geplonsd- en een sauna. Ik had geen zwemgerief mee dus heb alleen gepootjebaad. Naar de zee zijn we uiteindelijk niet geweest.
Binnen stonden de Olympische Spelen op en werd er vrolijk gebabbeld. Ik kende ook een paar gezichten van mijn uitwisselingsjaar en zo was het voor mij ook leuk. Er werd pizza aan huis besteld en in plaats van de airco die met het (warme) mensenaantal in de kamer de temperatuur niet echt kon doen dalen, werden de ramen opengegooid. Een poosje eerder was er een goede bui gevallen zodat het lekker fris was buiten. Het was een tijdje geleden dat ik had kunnen genieten van een zoute zeebries en ik merkte nog maar eens dat ik houd van de zee en die zilte lucht!

Rond een uur of 10 vertrokken Nao en ik terug naar Nerima, want de volgende dag zouden we naar Nao thuis vertrekken om de zorg voor het huis en Happy (Maltezer hondje) over te nemen terwijl Nao's ouders een weekendje weg waren met vrienden. We hadden er niet op gerekend dat er als trein terug enkel nog boemeltreinen zouden zijn, en zo waren we te laat voor de laatste trein uit Shinjuku naar huis... Uit noodzaak dan maar overnacht in een hotel en de volgende morgen eens binnengesprongen in mijn kamer om bagage bijeen te rapen. Alweer de trein op, dit keer richting Oyama.